ටික්කෝ ටික් ටික් ගාන්නේ ඇයිදෝ
වන්දෝ වඳින්නේ කාටද වන්දෝ
වත්ත පහළ අපෙ සත්තු ගොඩයි
මටයි නංගිටයි හරි පුදුමයි

කොහේ ඉඳලදෝ මෙයාලා ආවේ
මෙච්චර දවසක් කොහෙද හිටියේ
කවුරුද ඇත්තට මේ නම දැම්මේ
කාට බයේදෝ හැංගිලා ඉන්නේ


කකුල් පුච්චනා පුච්චෝ
පාත්ති අස්සේ උන්නෝ
කහ තිත් තියෙන කලු කුරුමිණියෙකි
පොල් ලෙලි අස්සෙයි ඉන්නේ
පුච්චලා දුවනවා දුමත් දානවා
පුච්චෝ කියලා උන්ට කියනවා

ටික්කෝ...


කෝටු කෑල්ලක් වගේ ඉන්නවා
කෝට්ටා කියලා නමක් කියනවා
පේර කොළයා යැයි නමක් තියෙනවා
පේර කොළේකැයි අපි රැවටෙනවා
රොඩු ගොඩ වාගේ හෙමිහිට යනවා
රොඩ්ඩා කියලා අපි එයාට කියනවා


-කේ.කේ. සමන් කුමාර මාමා -
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook

කොස් ගහේ කොළ හැලිලා. මිදුල පුරා ම හැඩි වෙලා. උදේටත් අතු ගානවා. හවසටත් අතු ගානවා. ඒත් මිදුල හැඩි වෙනවා.

මිදුල හැඩිවෙලා තියනව දකින්න ලන්දු කැමති නැහැ. ලන්දු ඉදල අරගෙන මිදුල අතුගෑවා.

නිවිති වැලට, කරවිල වැලට, මිරිස් පාත්තියට වතුර දැම්මා.

පුංචි ළමයෙක් වුණාට ලන්දු හුඟක් වැඩ කරනවා, හරිම කඩිසරයි. මී මැස්සෙක් වගේ කඩිසරයි.

'දැන් හොඳට ම හවස්වෙලා. තව ම මල් පාත්තියට වතුර දාන්න බැරි වුණානෙ' ලන්දුට මතක් වුණා.

පුංචි ලන්දු පුංචි කළෙන් දිය ඇදලා මල් පාත්තියට දැම්මා.


පාට පාට සමනළයො පාට පාට මල් මුදුනේ වාඩිවෙලා.

'සමනළයො රෑට නිදාගන්නේ මගේ මල් පාත්තියෙ වෙන්න ඇති' ලන්දුට හිතුණා.

'ටාං... ටාං... ටාං...!'

ගල් මෝලේ ටකය වදින හඬ ලන්දුට ඇසුණා. වැඩට ගිය තාත්තා දැන් ගෙදර එන වෙලාව. ලන්දු ඒදණ්ඩ උඩට දුවලා ගියා, ඈත බැලූවා.

'මොකද තාත්තා තවමත් නැත්තෙ. කඩමණ්ඩියට ගියා ද දන්නෙ නැහැ. රෑට බතට හාල් මිරිස් තුනපහ ගේන්න' ලන්දුට හිතුණා. ලන්දු ඒදණ්ඩ උඩ වාඩි වුණා.

ඇලේ වතුරපාර ඒදණ්ඩ යටින් ගලාගෙන යනවා. ඇල කණ්ඩියෙ බෝවිටියා මල් පිපිලා හරි ම ලස්සනයි. බෝවිටියා ගෙඩි කන කුරුලූ පැටව් කියනවා සින්දු. දෙපා වතුරට දැම්මා ලන්දු.

පුංචි පුංචි මාලූ පැටව්, හරි ලස්සන මාලූ පැටව් දෙපා වටේ කැරකිකැරකි පීනනවා.

මාලූ පැටියෙකුට වත් හිංසාවක් කරන්නෙ නැහැ ලන්දු. තමන්ට වගේ ම අනුන්ටත් රිදෙන බව ඈ දන්නවා.

තාත්තා ළඟට ම ඇවිත් කතා කරන තුරු ලන්දු දැක්කෙ නැහැ.

''මං තාත්තා එනකන් බලා හිටියා.''

''මං කඩමණ්ඩියට ගියා දුව.''

තාත්තයි දුවයි ගෙදර ගියා. ''කළු ගල් කඩලා ඇඟ රිදෙනවා. හරි ම මහන්සියි'' තාත්තා කිව්වා. සීනි ටිකක් එක්කලා කහට කෝප්පයක් ලන්දු තාත්තට දුන්නා.

''රෑට බතට මොනවද හොඳ?'' තාත්තා ඇසුවා.

''කරවල හොදි උයලා පොල් සම්බෝල හදමු'' ලන්දු කිව්වා.

''අන්න හොඳයි!'' තාත්තා කිව්වා.

දැන් තාත්තයි දුවයි රෑට බත් උයන්නයි කල්පනාව.

ලන්දුගෙ අම්මා හිටියෙ නැහැ, තාත්තා විතරයි හිටියෙ. ලන්දු කුඩා කලෙදිම අම්මා නැති වුණා. තාත්තා දුව හදාවඩාගන්න හරියට දුක් වින්දා. චූටි ලන්දුවත් වඩාගෙන තාත්තා ගල් මෝලේ වැඩට ගියා. ගල් මෝල වත්තේ නා ගහක් තිබුණා. නා ගහ යට හරි හෙවණයි. නා ගහේ අත්තක එල්ලු තොටිල්ලේ ලන්දු නිදියනවා. තාත්තා ගල් කඩන ගමන් නැළවිලි ගී කිව්වා:

අතට වළලූ දෙන්ට නැතේ
පයට ගිගිරි දෙන්ට නැතේ
ඉණට හවඩි දෙන්ට නැතේ
දැනට නිදාගන්ට දුවේ

අතට කැකුළු මල් පන්දු
ඉණට පිපුණු මල් පන්දු
පයට වැටෙන පිනි බින්දු
නාඬන් හොඳ දුව ලන්දු

අම්මා කෙනෙක් වගේ තාත්තා ලන්දුව හැදුවෙ එහෙමයි. දැන් ලන්දුගෙ වයස අවුරුදු හතයි. ලන්දු පාසල් යනවා.

පාසලට අඳින්න ලන්දුට තිබුණෙ එක ම එක ගවුම යි. ඒකත් තැනින් තැන ඉරිලා. එක ම එක ගවුම වුණත් ලන්දු ඒක පිරිසිදුවට ඇන්දා.

''හැම මැස්මකට ම වඩා වටිනා මැස්ම මොකක් ද?'' ගුරුතුමිය ලන්දුගෙන් ඇහුවා.

''වටිනා මැස්ම පිරිමැස්ම'' ලන්දු උත්තර දුන්නා. ''බොහොම හොඳයි!'' ගුරුතුමිය සතුටින් කීවා.

ලන්දු තාත්තා දෙන සත පහ දහය කැටයකට එකතු කළා - ඇඳුම් ගන්න.

දවසක් දා ලන්දුගේ ගවුම වැටේ පැටලිලා ඉරුණා. ලන්දුට හරියට දුක හිතුණා. තාත්තා නූල් පොටකුයි ඉඳිකටුවකුයි අරන් ගවුම මැහුවා.

''අඬන්න එපා දුවේ... නැතිබැරිකම හිතට අරන් හොඳට ඉගෙනගන්න'' තාත්තා කිව්වා.

ලන්දු ආශාවෙන් පාසල් යනවා, ආශාවෙන් අකුරු කියවනවා, ආශාවෙන් අකුරු ලියනවා, මහන්සිවෙලා ඉගෙනගන්නවා. ඒ නිසා ලන්දුට තාත්තා ආදරෙයි. ගුරුවරුන් ආදරෙයි. කවුරුත් ආදරෙයි. දෙමව්පියන්ට, ගුරුවරුන්ට, වැඩිහිටියන්ට කීකරුවෙලා හැදෙන ළමයින්ට හැමෝම ආදරෙයි.

ලන්දු ලස්සන වුණේ ඇඳුමෙන් කැඩුමෙන් නො වෙයි, හොඳ ගතිගුණවලින්.

''කොච්චර ලස්සනට ඇන්දත් ගතිගුණ හොඳ නැති ළමයි සුවඳ නැති මල් වගෙයි!'' ගුරුතුමී දවසක් කිව්ව වචන ලන්දු නිතර ම මතක් කළා.


කතාව සහ සිතුවම කොල්වින් සෙට්ටිනායක මාමා.
පුංචි කාලයේ කියවූ කතාවක් පොඩිත්තන්ට එවන්නේ පියදසුන් මාමා.
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook

එකෝමත් එක රටක කුහුඹියෙක් හිටියා. එයාගෙ නම දැනගන්න ඔය ළමයි කැමති ඇති නේද? එයාගේ යාළුවෝ එයාට කතා කලේ කොහොමද, දූලා, පුත්තු, දයාබර මහළු අම්මා, බිරිඳ එයාට අඬගැහුවේ කොහොමද කියලා දැනගන්ට කැමති ඇති නේද? මේ ලෝකයේ කුහුඹි මහ ගොඩක් ඉන්නවා. ඒ ගොල්ලන්ගෙ නම් ලක්ස ගණනක් මම දන්නවා. ඉල්යා, ස්තෙපාන්, ඉවාන් වගේ නම් ඇති කුහුඹි ඉන්නවා. නිකොලායි,ඇලෙක්සැන්දර්, කෝර්නෙයි...හැමනමක්ම මතක තියා ගන්ට බැහැ. අපේ වීර කුහුඹියාගේ නම සිමියොන්, අන්ද්රේයි, මත්වේයි නොවෙයි. නිකම්ම නිකම් කුහුඹි රාළ.

හිමිදිරි පාන්දර කුහුඹියෝ හුඹහ ඇතුලේ සැපට නිදි. කුහුඹි රාළ නිදිමතේ කල්පනා කළා:"අපේ හුඹහ ඇතුලේ පවුල් විස්සක් ඉන්නවා. සඳුදා නිකොලායි ගේ පවුල කැලෑවේ ඉඳලා සොස්නා ගහක ඉඳිකටු වගේ හීන් කොළ ගෙනාවා. අඟහරුවාදා දෙවැනි තට්ටුවේ පදිංචි පවුල ලී කුඩු ගෙනාවා. බදාදා යෙර්මලායිට කැලෑවට යාමට නියම කරලා තිබුනා. බ්‍රහස්පතින්දා සිමියොන් දියමැස්සෙකුගේ පිහාටුවක් ගෙනල්ලා ජනේල වීදුරුව හැටියට සවි කළා. සිකුරාදා මහ වැස්ස නොතකා යෙව්ගේනි ලී කෑලි තුක් හොයා ගත්තා. අද සෙනසුරාදා අපේ වාරයයි. මට නැගිටින්කොහෙත්ම හිතක් නැහැ." කුහුඹි රාළ නැගිටලා පවුලේ අනිත් උදවියට කතා කලා:"නැගිටපල්ලා! මූණ හෝදපල්ලා! කැලෑවට ගිහිල්ලා කෑම හොයාගෙන එන්ට ලෑස්තිවෙයල්ල!."


කුහුඹි රාළයි, බිරිඳයි, දූලයි, පුතාලයි, කැළෑවට ගිහිල්ලා හවස් වනතුරු කෑම සෙව්වා. කුහුඹි රාළ නත්තල් ගහක හීන් කොළ හයක් හොයා ගත්තා. ඒවා හරියට ඉඳිකටු වගේ බොහොම සිහින්, බොහොම තියුණුයි. කුහුඹි හාමිනේ නත්තල් ගහේ හීන් කොල තුනක් අරගත්තා. කුහුඹි පුතාලා දිය පාරක් ළඟ තිබිලා කෝටු දෙක බැගින් හොයා ගත්තා. කුහුඹි දූලා නත්තල් ගහේ පොතු හොයා ගත්තා. පොඩි පුතා පුංචි දළුවක නැට්ටක් ඇදගෙන තාත්තා පසු පසින් ගියා. පුංචි දුව මල් රේණුවක් හොයා ගත්තා. ඔන්න ඉතින් කුහුඹි පවුල ගෙදර යන්නට පිටත් වුණා. තණකොළ වැවිලා තියෙන අඩිපාර දිගේ, බැද්ද හරහා, කැලව හරහා ගිහිල්ලා, ගිහිල්ලා ගිහිල්ලා, හුඹහ ලඟට ආවා. නමුත් හුඹහ නැහැ.

කුහුඹු රාළ පුදුම වුණා. "හරි පුදුමයක්.. අපේ අඩවිය, අපේ පෙදෙස... අපේ රතු පොපි මල්.. ඒ වුණාට තට්ටු කීපයක් උස අපේ ගෙය පෙනෙන්නට වත් නැහැ. අපෙ ගෙය බොහොම ලොකුයි. එහි පවුල් විස්සක් පදිංචි වෙලා හිටියා. අපේ ගෙට මොනවා වුණාද!"ආයෙමත් ඔහු මෙහෙම කිව්වා. "අපි මේ ඉඳිකටු වගේ හීන් කොළ ගෙනාවේ ඒවා කණු වගේ හිටවලා තවත් තට්ටුවක් හදා ගන්ටයි..."කුහුඹි රාළ බොහොම දුක් වෙලා හීන් කොළ හය බිම දැම්මා. ඒවා බොහොම අපූරුයි. ඉඳිකටු වගේ හීන්. කුහුඹි හාමිනේ සුදුමැලි වුණා. එයා ගෙනා කොළ තුනත් බිම දැම්මා. පුතාලටත් බොහොම මහන්සියි. ඒගොල්ල ගෙනාපු ලී කෑලිවලින් දෙක බැගින් අතරමගදී විසි කලා. දූලාත් බොහොම දුක් වෙලා, මහන්සිය හන්දා එක ගුලියකට රොක් වුණා. ඒ ගොල්ල ගෙනා පොතු බිම වැටුණා. කුහුඹි පවුල දුක් වෙලා ඉන්න කොට එතැනට ආවා මදුරුවෙක්. එයා රුං රුං ගාලා මෙහෙම කිව්වා:

"ඒයි කුහුඹි රාළ, නුඹ මෙතැනට වෙලා මොනව කරනවද? දවස තිස්සෙම කැලෑවට වැදිලා නුඹ වැඩ කළා. නුඹ නුඹේ ළමයින්ටවත් සෙල්ලම් කරන්න ඉඩ දුන්නේ නැහැ. උන්ගේ දුර්වල පුංචි අත් වලට නුඹ උල් කටු වගේ කොළ පැටෙව්වා. නුඹේ හාමිනේ දිහා බලපන්. ඈ පොල් පරාල වගේ ලොකු නත්තල් කොළ තුනක්ම උස්සාගෙන ආවා. ඒ හන්දා ඈ බොහොම කෙට්ටු වෙලා. නුඹේ පුංචි පුතා පහ විසාල නැට්ටක් ඇදගෙන ආවා. නුඹේ දූ පොඩිත්ත බොහොම බර ඇති මල් රේණු ගොඩක්ම උස්සාගෙන ආවා. නුඹයි, නුඹේ පවුලයි හති දම දමා වැඩ කරන කොට නුඹලාගේ ගෙදර අනිත් කට්ටිය වෙනින් ගේකට ගියා, නුඹලාට ඒ ගැන දැන්නුවේ නෑ."

මදුරුවා බොරු කියන්ට උපන් පුතෙක්. එයා කට ඇරියොත් කියන්නේ බොරු. මදුරුවා ඔය තරම් බොරු කිව්වේ කුහුඹි හුඹහේ වාසය කරන්නන් විසින් කුහුඹියාට එවපු ලිපිය සහිත ඔසීන කොළය උගේ පියාපතක් අස්සේ හංගා ගෙනයි.

කැලෑවට ගිය කුහුඹි රාළට දෙන්ට කියලා කුහුඹියෝ අලුත් ගෙදර ලිපිනය ඔසීන කොළයක ලියලා මදුරුවාට දුන්නා. ඌ බොරු කාරයෙක් විතරක් නොවෙයි, කපටියෙක්, ඒ වගේම නපුරෙක්. ඉතින් මේ නපුරු මදුරුවා බොරු කියලා, බොහොම සතුටු වෙලා ලිපිනය නොදී යන්ට ගියා.

දැන් ඉතින් කුහුඹි පවුල තනි වෙලා! යාළුවොත් නැහැ, අසල් වැසියොත් නැහැ! ගෙදර කට්ටිය ආ ගිය අතක් හොයා ගන්නවත් නැහැ...කුහුඹි පවුල තනි වෙලා! මේ වගේ දුකක් විඳින්ට කුහුඹි රාළට කවදාවත් සිදු වෙලා නැහැ! කුහුඹි රාළ බොහොම කඩිසරයි. හැම තිස්සෙම වැඩ කල හන්දා එයාට දුවෙන්නට වත් වෙලාවක් තිබුණේ නැහැ. කුහුඹි රාළ හැමදාම ඉර පායන්නටත් ඉස්සෙල්ලා නැගිටිනවා.දුවලා පැනලා කෑම හොයාගන්නවා. ගෙදරට ඕන බඩු ගේනවා.වැඩ කරන හැටි ළමයින්ට කියාදෙනවා... ඉතින් ඔය විදියට වැඩ කරනකොට දුක් වෙන්ට වේලාවක් නැහැ නොවේද?

දැන් කුහුඹි රාළට හූල්ලන්ට වත් වේලාවක් ලැබුණේ නැහැ. එයාගේ පොඩි දුව අඬන්ට පටන් ගත්තා. ඉක්මනින් රෑ වේවි.පවුලට නවාතැනක් හොයා ගන්ට ඕන කියලා ඔහු කල්පනා කළා. කුහුඹි රාළ හාමිනේගේ උරහිසට තට්ටු කරල මෙහෙම කිව්වා: "හාමිනේ, බය වෙන්න එපා. ඕන දේකට මම ලෑස්තියි. තමාගේ පවුලට නවාතැනක් හොයලා දෙන්ට බැරි කුහුඹියෙක් ලෝකෙ කවදාවත් හිටියේ නැහැ! පුංචි එවුන්ට කතන්දර කියනකොට වුණත් කුහුඹි අදහිරිය වෙන හැටි, දුක් වෙන හැටි කියන්නේ නැහැ!"

කුහුඹි රාළ නවාතැනක් හොයන්ට ගියා. හැම ගස් කොටයකටම, පුංචි පැලවල කඳකටම නැගලා සුදුසු තැනක් හොයලා බැලුවා. උණුහුම ඇති, සිනිඳි තැනක් හොයා ගන්ට ඔහුට බැරිවුණා. ඔහු ආපහු පොළව යටට ගියා. හැම තැනම වැස්සට තෙමිලා. තෙතමනය. පොලව තදයි. සීතලයි. ඔන්න හිටි හැටියේම ඔහුට පෙනුණා වටකුරු ටින් බඳුනක්.

ඒක වටේට ලේබලයක් අලවා තිබුනා. කුහුඹි රාළ සතුටු වුණා. "යස ගෙයක් නේද, වහළ ලෝහ වලින් හදලා, දොර ලස්සනයි, මගේ ළමයින්ට මීට වඩා හොඳ ගෙයක් හොයාගන්ට බැහැ!" ඔහු පවුල අඬගහගෙනවිත් ටින් බඳුන ඇතුළේ පදිංචි වුණා. කුහුඹි පවුල රෑ එහි ගත කලා. උදේ ඉර එළිය වැටුණා විතරයි, ටින් බඳුන දිලිසෙන්නට වුණා. කුහුඹි රාළ මෙහෙම කල්පනා කළා: "අපේ ටින් ගෙදර බිත්ති ඉර එළිය හන්දා මේ තරම් ලස්සනට දිලිසෙනවා නම්, මීට වඩා හොඳ ගෙයක් කවදාවත් හොයා ගන්ට බැහැ. මම මේ ගෙය අතහැරලා යන්නේ නැහැ!"

කුහුඹි රාළගේ අලුත් ගෙය ලඟ කන්ද උඩ බීවරයෝ වේල්ලක් හදලා දිය පාර වෙනත් අතකට හරවලා. දැන් ඉතින් ඒ දියපාර කුහුඹි රාළ පදිංචි වෙලා ඉන්න අළුත් තණ පිටියට ගලන්නට යන බව කියන්ට කිසි කෙනෙක් හිටියේ නැහැ. කුහුඹි රාළ අළුත් ගේ නිසා සතුටු වුනාට හැබෑටම ඔහු වහාම එතනින් පැන දුවලා පණ බේරගන්ට ඕන කියලා, ඔහුට කියන්ට කවුරුත් එතන හිටියේ නෑ. ඔහුගේ පරණ යාළුවන් ඔහු එනතුරු ඉන්නේ නැතුව ඉක්මනින්ම ඔහු අතහැරලා ගියේ බීවරයෝ වේල්ලක් හදාපු හන්දා. මේ අනතුර කුහුඹි රාළ දැක්කෙත් නැහැ, දන්නෙත් නැහැ. ඔහු ගේ අළුත් ගේ නිසා ඔහු බොහොම සතුටු වුණා. එම ගෙදර හැමදාම පදිංචි වීමට ඔහු තීරණය කළා. පරණ මකුළු දැලක් හොයාගෙන ඒක දොර රෙද්ද හැටියට දැම්මා. මකුළු දැලේ පිනි බිංදු ඉර එළියට දිලිසෙනවා.බොහොම සිනිඳු හනස්සක් සොයාගෙන ඒක අළුත් ගෙදරට ගෙනල්ලා සීත කාලෙට නිදාගන්ට උණුහුම් මෙට්ට හදාගත්තා. රෑට ගේ ඇතුළේ එළිය හිටින්ට කණාමැදිරියෙකු අල්ලාගෙන ආවා. අලුත් ගෙට ඕන කරන බඩු මුට්ටු ඔක්කොම තියනවා. කුහුඹිරාළ කල්පනා කළා ගෙට ගෙවැදීමේ උත්සවයක් පවත්වන්නට. ඉතින් දැන්වීමක් ලියල ටින් බඳුනේ ඇලෙව්වා:


හවස හය වෙනකොට දිය මැස්සෝ, ඉපියෝ, කාවෝ සාදයට ආවා. ඒ ගොල්ල බොහොම හොඳ උදවිය.

කැලෑවේ හිටිය සත්තු පුදුම වුණා: " දිය මැස්සොයි, කාවොයි, කොහෙ ගිහිල්ලද?" උන් ඇහුවා. "දිලිසෙන ටින් ගෙදර සාදයට ඒගොල්ල ගියා. අන්න ඒ ගොල්ල සින්දු කියන හැටි ඇහෙනවා." මයිනෙක් සතුන්ට පිළිතුරු දුන්නා.

හැමදෙනාටම සෑහෙන්න ඉඩ තිබුණා. තේ වතුර සහ සීනි පාන් සෑහෙන්ට තිබුණා.

අලුත් ගෙදර අයිතිකාරයා අමුත්තන්ට කෑම බීම වලින් සංග්‍රහ කළා. කුහුඹි රාළ ගේ ලොකු පුතා එළියට ගිහිල්ලා ටිකක් ඇවිදින්ට කල්පනා කරලා දොර ළඟට ගියා විතරයි ඔහු ගල් ගැහුණා. ඔහු බය වෙලා කෑ ගැහුවා: "අම්මේ, තාත්තේ! අපි සාදය පවත්වන අතර මහ ගංවතුරක් ගලලා. අපිව වට වෙලා! මහා විපතක්!"

"ගං වතුර ගලලා, පණ බේරා ගනිල්ලා!""කියලා දිය මැස්සොයි, කාවොයි ඉගිලිලා යන්ට ගියා. රසැතී කෑම බීම එහෙමම තියලා උන් පියාඹා ගියා.අපේ කුහුඹි රාළ පොඩ්ඩක් වත් බය වුණේ නැහැ. බයවෙන්ට දුක්වෙන්ට කරුණක් නැහැ. අලුත් ටින් ගෙය පාවෙනවා. හාමිනෙයි, දූලයි, පුතාලයි ගේ ඇතුළේ හොඳින් ඉන්නවා.

කුහුඹි රාළට දුක්වෙන්ට වෙලාවක් නැහැ. ඉර එළිය වැටුණු හැටියෙම කුහුඹි රාළ දිග කෝටුවක් හිටවලා රුවලක් ඒකට සවි කළා.ඔක්කෝටම ගෙදර උඩ තට්ටුවට අඬ ගහලා ගං ඉවුර දිහා හොඳින් බලන්ට නියම කළා. කෑම හොයා ගන්නට, හමුවෙන වෙනත් කුහුඹියන් සමග කතා කරලා තොරතුරු දැනගන්ට කුහුඹිරාළ වැඩ කළා.ගං ඉවුරට ලං වෙලා තමාගේ නිවාස-නැව නවත්වන්ට ඕන කඹ හොයා ගත්තා. නිවාස නැව නවත්තලා පවුලට ඕන කරන කෑම හොයාගෙන පටවා ගත්තා. කුහුඹි හමුවුණාම ගඟ දිගේ යාමට තමාගේ නිවාස-නැවට නගින්ට කියලා උන්ගෙන් ඉල්ලා හිටියා.

පුංචි ළමයි ගඟ දිහා හොඳට ඕනකමින් බලන විට, වටකුරු ටින් බඳුනක් පාවෙන හැටිදැකලා තියෙනවද? හීන් හඬින් කුහුඹි සින්දු කියන හැටි අහලා තියනවද? කුහුඹි රාළ මේ වගේ සින්දුවක් කියන හැටි ඇහුණ ළමයි ඉන්නවා:

පුත්තු මගේ වීරයෝ
වැඩට හරිම සූරයෝ
මගෙ දූවරු ලස්සනයි
වැඩට බොහොම කඩිසරයි
කුඹ හිටවා රුවල් ඇදලා
අපි යනවා නැව් නැගලා
එළව දමන දුක් කරදර
මමයි වීර කුහුඹි රාළ.


චිත්‍ර - ගෙනාදි පව්ලීෂින්
අනුවාදය - දැදිගම වී. රුද්‍රිගූ

මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook

ඔන්න එකෝමත් එක කාලෙක මහල්ලෙකුයි මැහැල්ලකුයි ජීවත් වුණා. ඒ දෙන්නට හිටියා මාෂා කියලා පුංචි මිනිබිරියක්.

ඉතින් දවසක් දා පුංචි මාෂාට කැලයට යන්න වුනා බිම්මල් එකතු කරන්න.

"කැලේට ගියාට නම් කමක් නෑ දුවේ. ඒත් අතරමං නොවී පරිස්සමෙන් එන්න ඕනෑ" යි කියලා මහල්ලයි මැහැල්ලයි පුංචි මාෂාට කිව්වා.

පුංචි මාෂා බිම්මල් එකතු කරමින් කැලේ ඇතුලට ගියා. ඇවිදගෙන ඇවිදගෙන යද්දි ඔන්න එයාට තේරුනා පාර මතක නැති විත්තිය. එයා පාර හොයාගෙන ඇවිදගෙන යනකොට දැක්කා ඈතින් තියෙනවා ලී වලින් හදාපු ගෙයක්. උදව්වක් ඉල්ල ගන්නට හිතලා පුංචි මාෂා ගෙදරට ඇතුළුවුණා.ඒත් ගෙදර කවුරුවත්ම පෙනෙන්න හිටියේ නෑ.

"කවුරු හරි මේ ගෙදර ඉන්නම ඕනෑ" කියලා මාෂා හිතනකොටම වාගේ මහ විසාල වලහෙක් ඈ ඉදිරියේ පෙනී සිටියා . දවසේ වැඩ ඉවර කරලා හැන්දෑවේ ගෙදර ආපු වලහට පුංචි මාෂාව දැකලා බොහොම සතුටු හිතුනා.

"දැන් නුඹ මෙහෙ ඉන්ට ඕනෑ"

"මගේ උඳුනට දර දමන්ට ඕනෑ"

" මට කැඳ හදා දෙන්ට ඕනෑ"

"ඒ විතරක් නෙමෙයි, ඒ හදාපු කැඳ මට පොවන්ට ඕනෑත් නුඹමයි"

"මං නුඹට ආපසු යන්ට දෙන්නෙ නෑ කවදාවත්" කියලා වලහා මාෂාට කියා සිටියා.

ඉතින් එදා ඉඳලා මාෂා වලහා ගේ ගෙදර ඉඳන් වැඩ සියල්ල කරන්නට පටන් ගත්තා.

වලහා උදේට කැලේට යනවා කෑම හොයන්ට. ඌ යන්ට කලින් මාෂාට මෙහෙම කියනවා:

"නුඹ කොහේවත් නොගිහින් මා එනතුරු ඉන්ට ඕනෑ. බැරිවෙලාවත් පැනලා යන්ට හැදුවොත් මා නුඹව අල්ලා ගෙනවිත් කා දමනවා!"

ඔන්න ඉතින් වලහා ගෙන් ගැලවිලා පැනලා යන විදියක් ගැන පුංචි මාෂා කල්පනා කරන්නට වුණා.හතර වටේටම මහ කැලෑව. ගෙදරයට යන පාර දන්නෙත් නෑ. ඒ නිසා පුංචි මාෂාට හුඟක් කල්පනා කරන්නට වුනා උපායක් සොයාගන්ට.

ඔන්න දවසක් දා ඇය ලොකු කේක් ගෙඩියක් පිළිස්සුවා.

"මට මගේ ආච්චියි සීයයි බලන්න යන්ට ඕනෑ. මං මේ රසම රස කේක් ගෙඩිය හැදුවෙ ඒ ගොල්ලන්ට.ඒ නිසා මට දවසක නිවාඩුවන් දෙන්න."

වලහා ගෙදර ආවාම මාෂා වලහාට කිව්වා.

"නෑ. නුඹ යන්ට ඔනෑ නෑ. මං ගෙනියන්නම් කේක් ගෙඩිය" වලහා කිව්වා.

"හරි එහෙනම් නුඹට මේ කූඩය අරින්ට තහනම්. කේක් ගෙඩිය කන්ටත් බෑ ඔන්න.කැලේ තියෙන උසම හග මුදුනට වෙලා මං බලනව නුඹ මොකද කරන්නෙ කියලා"

වලහා එකඟ වුණා කේක් කූඩයත් අරන් ආච්චියි සීයයි බලන්න යන්ට.

මාෂා කූඩයට කේක් ගෙඩි අහුරන අතරෙ වලහාට කතා කරලා කිව්වා,

"එළියේ වහිනවාද කියා බලාපන්" කියලා.

වලහා එලියට ගියා. පුංචි මාෂා කූඩය ඇතුලට රිංගලා හැංගුණා.

ඒ බව නොදන්න වලහා කූඩය කරේ තියාගෙන යන්ට ගියා.

කැලේ ඇතුලේ ඇවිදලා ඇවිදලා වලහට දැන් බොහොම මහන්සියි.

"කේක් කෑල්ලක් කාල ටිකක් විවේක ගන්න ඕනෑ" වලහා කිව්වා.

"මට නුඹව පෙනෙනවා. ඔතැනින් ඉඳගන්ටත් එපා, කේක් කන්ටත් එපා, ආච්චිටට්යි සීයටටයි ගෙනිහින් දෙන්ටයි නුඹ පොරොන්දු වුණේ." ඔන්න එතකොටම කූඩය ඇතුලේ ඉඳන් පුංචි මාෂා කෑගැහුවා.

වලහා ගස් උඩ බැලුවා. මාෂා කොහේ හරි ඉඳන් බලාගෙන ඇතියි කියා සිතූ වලහා ගම්මානයට ඇවිදගෙන ගියා.

"හනිකට දොර ඇරපල්ලා, මාෂා හදාපු කේක් ගෙඩියක් ගෙනාවා,දොර ඇරපල්ලා" යි කියලා ගම ගෙදරට ගිහින් වලහා කෑ ගැහුවා.

එකපාරටම සද්දෙන් කලබල වුණු ගමගෙදර බල්ලා වලහා දැකලා උගේ පස්සෙන් පන්නන්ට වුණා. බයවුණු වලහා කූඩය අතහැර කැලේට පැනලා දිව්වා.

ගාලගෝට්ටිය මොකද්දැයි බලන්ට එළියට දුවගෙන ආපු මහල්ලයි මැහැල්ලයි මිදුලේ වැටිලා තිබුණු කූඩය දැක්ක. කූඩය ඇරපු ගමන්ම පුංචි මාෂා කූඩයෙන් එළියට ආවා.

මහල්ලයි මැහැල්ලයි ආදරෙන් පුංචි මාෂාව තුරුලු කරගත්තා.

"ඔයා නම් හැබෑටම නුවණක්කාර කෙල්ලෙක්!" ආච්චියි සීයයි ඇයට කිව්ව.

"මාෂා ඇන්ඩ් ද බෙයාර්" හි පරිවර්තනයකි.
රුසියානු ජනකතාවක් ඇසුරිනි
පරිවර්තනය : ප්‍රශංසනී පරණවිතාන
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
කූඹිත් අපි වගෙයි
අපිත් කූඹි වගෙයි
කූඹි වගෙයි අපි හැමෝම
කූඹිත් අපි වගෙයි
වැඩත් කූඹි වගෙයි
අපිත් කූඹි වගෙයි
අපි හැමෝම එකතු වුණොත්
කූඹි ගුලක් වගෙයි

වැඩත් කූඹි වගෙයි
අපිත් කූඹි වගෙයි
කූඹි වුණත් පුංචි වුණත්
වැඩ නම් අලි වගෙයි
වැඩ විතරක් නෙමෙයි
අපිත් අලියො වගෙයි
කූඹි වගේ එකතු වුණොත්
අලිත් අපිට බයයි

වැහි වැස්සට අද
හෙට ඉර පායයි
ඉර දිලුණත් අද
හෙට මහ වැහි එයි
හෙට දවසට ලෑස්ති වෙන
අපිත් කූඹි වගෙයි

කේ.කේ.සමන් කුමාර මාමා
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
| | edit post
හිරු මාමා ඊයේ රෑ
හීන ගොඩක් දැකලා
එයා උදේ ඒ සේරම
මාත් එක්ක කිව්වා
යාළුවනේ මෙහෙට එන්න
කියාදෙන්න ඒවා


මං උදෙන්ම අවදිවෙලා -පාඩම් කල හින්දා
හිරු මාමා හිස අත ගා -මට මෙහෙමත් කිව්වා
මන් උදෙන්ම අවදි වුණු නිසා
ඒ හීන මටම කියනව කිව්වා



හීනවලදි අපි සේරම - හිනැහී උන්නාලු
මල් කියලා හැම හීනෙම -අපට රැවටුනා ලු
යාළුවනේ උදෙන් අවදි වී
ඒ හීන හැබෑ කරමු එකතු වී


ලිව්වේ- අමිල තේනුවර මාමා
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
| | edit post

ගිම්හානයේ අපූරු දවසක තණකොළපෙත්තෙක් පිට්ටනියක තාලෙට පැන පැන හිටියා. බොහොම අමාරුවෙන් ධාන්‍ය වර්ගයක් උසුලගෙන ආ කූඹියෙක්, තණකොළපෙත්තට ආචාර කරමින් ඒ අසලින්ම කූඹි ගුලට යන්න ගියා.

තණකොළපෙත්තා කූඹියාට ආරාධනා කරා, එයත් එක්ක ඉඳගෙන කතා කරන්න එන්න කියලා. ඒ ත් කූඹියා ”මම සීත කාලයට ගන්න කෑම එකතු කරනවා.... ඇයි ඔයත් ඒ දේම නොකරන්නෙ....” කියා අසමින්, තණකොළපෙත්තගේ ආරාධනාව කරුණාවෙන් ප්‍රතික්ෂේප කරා.

” අයියෝ ! ඇයි සීත කාලය ගැන දැන් ඉඳලම ලතවෙන්නෙ ? අපිට දැන් කෑම ඇතිවෙන්න තියෙනවනේ....” කියලා තණකොළපෙත්තා කූඹියාට කීවා. ඒ ත් කූඹියා නතර නොවී ධාන්‍ය බර උසුලගෙනම, එයාගෙ පාරෙ දිගටම යන්න ගියා.


අන්තිමට සීත කාලය උදා වුණාම, තණකොළපෙත්තට බඩගින්නේ මැරෙන තරමටම අමාරු වුණා. එතකොට එයා දැක්කා කූඹි, එයාලගේ ගබඩාවෙ තැන්පත් කරපු ධාන්‍ය බෙදාහරින විදිහ.

ඉතින් තණකොළපෙත්තා තේරුම් ගත්තා අවශ්‍යතාව දැනෙන දවස් වලට, පෙර සිටම සුදානමින් සිටීම නුවණට හුරුවග.

පරිවර්තනය : මුතු පබා නැන්දා
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook

පොටර් කියාලා එහෙ කියනවලු

රට ගිහිනුත් නුඹ වලංද හැදුවේ
කුඹලා හදන්නෙ වලංනේ කුඹලෝ
ඔයා හදන්නේ ගෙවල් නොවෙදෝ

හදන හදන ගේ කැඩුවට කුඹලෝ
තරහ වෙන්න නං ඔට්ටු නැතෝ
උලුවස්සේ යට ගෙවල් හැදුවහම
අපි දොර වහන්නෙ කොහොමද කුඹලෝ

පොටර් කියාලා එහෙ කියනවලු
රට ගිහිනුත් නුඹ වලංද හැදුවේ
කුඹලා හදන්නෙ වලංනේ කුඹලෝ
ඔයා හදන්නේ ගෙවල් නොවෙදෝ

රුං රුං ගාලා රේස් කරන්නේ
අයින් වෙන්නදෝ අපට කියන්නේ
මැටි ගුලි ගෙනල්ල අපෙ ගේ අස්සේ
ගෙවල් හැදුවහම අපි කොහෙ යන්නේ

පොටර් කියාලා එහෙ කියනවලු
රට ගිහිනුත් නුඹ වලංද හැදුවේ
කුඹලා හදන්නෙ වලංනේ කුඹලෝ
ඔයා හදන්නේ ගෙවල් නොවෙදෝ

හරි හරි කුඹලෝ ඔතනම මොටදෝ
ගෙයි පිළිකන්නේ ඉඩ ඇයි නැද්දෝ
පාඩුවෙ ඉන්නකො ගෙයක් හදාගෙන
ලියුං ආවොතින් දෙන්නට බැරුවෑ

පොටර් කියාලා එහෙ කියනවලු
රට ගිහිනුත් නුඹ වලංද හැදුවේ
කුඹලා හදන්නෙ වලංනේ කුඹලෝ
ඔයා හදන්නේ ගෙවල් නොවෙදෝ

-කේ.කේ. සමන් කුමාර මාමා -

මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
3.පළමු වන මරණය

දිනක් කිරිහාමි කජු පුහුලම් කෑමට යාළුවන් සමග ගඟ ලඟ කජු ගහට ගියේය. කවුරුත් අත පොවන තැන්වල වූ පුහුලම් කඩා කන්නට වූහ. ගඟට නැමුණු අත්තෙක අග ලොකු පුහුලමක් දැක, කිරි හාමිට එයම කන්නට ආශාවක් විය.


"යන්නට එපා, යන්නට එපා, අත්තත් කඩාගෙන වැටෙයි" යනු යාළුවෝ කීහ. කිරිහාමි ඒ නො අසා අතු අගටම ගියේය. "ජරාස්" යන අනුකරණයෙන් අත්ත කැඩී කිරි හාමිත් සමග ගඟට වැටුණේය. කිරි හාමි හොඳටම තෙමුණු නමුත්, යන්තම් පණ බේරා ගෙන ගොඩට ආයේය.


සීතලක් දැනුණෙන්, එදා සඟ නම කී වචන සිහි වී කිරිහාමි වහා හිසත් පයත් අත ගා බැලීය. දෙපළම එක සේ සීතලය. "මා මළා, මා මළා" යි කියමින් හේ බිම පෙරළුණේය. යහළුවෝ වහාම ළං ව ඔහු ඔසවන්නට උත්සාහ කළෝය. "මා මළා, මා මළා" යි කියමින් කිරි හාමි බිමට වැටුණේය.

"කිරි හාමි, ඔබට පිස්සුද? නැගිටිනවා, නැගිටිනවා..."

" මා මළා. නැගිටින්නේ කෙසේද...?"

"මළා..! මළා නම් දොඩන්නේ...?"

"මළ අය දොඩන්නේ නැද්ද? එදා අපේ ගෙදර මගුල් දවසේ හාමුදුරුවන් කීව, "හිසත් පයත් එක සැටි සීතල වුණු දා මළා තමයි ..." කියා.

"අනේ කිරිහාමි, පිස්සු නැථිව නැගිටිනවා. යමු ගෙදර."

" මා මළා. ගෙදර යන්නේ කෙසේද? හාමුදුරුවන් දිවැසින් දැකලා කීවේ. පුළුවන් නම් මගේ මළ කඳ ගෙදර ගොහින් දමනවා."

යහළුවෝ කිරි හාමි උස්සාගෙන ගෙදර ගොස් සියලු සිද්ධිය කීවෝය. කිරි හාමි ගේ මවුපියෝ ඔහු නැගිටුවන්නට නොයෙක් උත්සාහ කළහ. එහෙත් හේ නොනැගිටියේමය. " හාමුදුරුවන් හට වඩා දන්නා කෙනෙක් නෑ. හාමුදුරුවන් දිවැසින් දැක කී දේ වරදින්නට පුළුවන්ද?" යි කියමින් "මා මළා, ඉතින් මා වළලන්නේ නැද්දැයි..." හඬ දෙන්නට වීය.

"අනේ කිරිහාමි පිස්සු නැතිව නැගිටින්න. මේ බත් කන්න. මේ කිරි බොන්න" යි කිය කියා මවුපියෝ කන්නළවු කළහ. කිරිහාමි ඒ කිසිවකට ඇහුම් කන් නොදී "මා වළලන්නේ නැද්ද? මා මළාට හඬන්නේ නැද්ද?" යනාදිය කියමින් මර හඬ දෙන්නටම විය. අවට නෑදෑයන් අවුත් කිරි හාමි නැගිටුවන්නට කළ වෑයමින් ද කිසි පලෙක් නුවූයේය.

අන්තිමේදි කිසිවක් කැරගත නොහී කිහිප දෙනෙක් කිරි හාමි ඔසවාගෙන සොහොනකට ගොස් පස් ගොඩ දෙකක් අතරේ හොවා අවෝය. කිරිහාමි එයින් සැනැසී සැබවින් මළාක් මෙන් ඇස් දෙක පියා ගත්තේය. දෑත් එක්කොට බඩට දුන්නේය. නිසොල්මන් වූයේය.

ඉතිරි කොටස...
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
| | edit post

කූඹියා දිය පාර දිහාට පහළට බැස්සා, ඌට වතුර බොන්න ඕනෑ වුණා. ඌ රල පහරට අහුවෙලා යන්තම් නොගිලුණා විතරයි.පරෙවියා කුඩා අත්තක් අරන් ඉගිලුණා. ඌ කූඹියා ගිලෙනවා දැකලා අත්ත දියපාරට විසි කලා.කූඹියා අත්තට ගොඩ වෙලා දිවි ගලවා ගත්තා. පස්සේ දවසක, දඩයක්කාරයෙක් පරෙවියා අල්ලන්න දැලක් දාලා, දැල හිර කරන්න හැදුවා. කූඹියා දඩයක්කාරයා ගාවට බඩ ගාලා ඔහුගේ කකුල හැපුවා. දඩයක්කාරයා "ඌයි" කියලා දැල අත හැරියා. පරෙවියා අත්තටු ගහලා ඉවත පියාඹා ගියා.

අනුවාදය -රූපසිරි පෙරේරා
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook

"මං දවසක ලොකු උනාම
නැවියෙක් වෙනවා හනිකට"
ආඩම්බර පුංචි සෑම්
කිව්වා පොඩි කට හැඩකර
"අප්‍රිකාවටත් යනවා
එංගලන්තෙටත් යනවා
චීනයටත් ගිහින් ඔන්න
මෙක්සිකොවටත් යනවා"
"මං දවසක ලොකු උනාම
නැවියෙක් වෙනවා හනිකට"
ආඩම්බර පුංචි සෑම්
කිව්වා පොඩි කට හැඩකර


"මං දවසක ලොකු උනාම
ගගන ගාමීයෙක් වෙනවා"
ඩිංගිත්තක් වත් බය නැති
ලී කිව්වා කට හැඩකර
"අහස මැදින් ගමන් කරමි
තරු හැම එක වෙත ලංවෙමි
සිකුරු තරුව සෙනසුරු සහ
අඟහරු වෙත ගොසින් බලමි"
"මං දවසක ලොකු උනාම
ගගන ගාමීයෙක් වෙනවා"
ඩිංගිත්තක් වත් බය නැති
ලී කිව්වා කට හැඩකර


"දවසක මං ලොකු උනාම
නවතිනවා මේ රටේම "
එඩිතර හොඳ සවි බල ඇති
රේ කිව්වා
කට හැඩකර
"ආගන්තුක කිසිම තැනක
මං යන්නෑ
ඇවිදින්නට
හොඳ ගොවියෙක් වී දවසක
සරු අස්වනු විකුණාලා
සරු කරගෙන්නෙමි
අත මිට"


ඩොරති වයිට්ෆීල්ඩ් ලියූ "කැරිබියන් සුළඟ" කවි පොතෙනි.
අනුවාදය- ප්‍රශංසනී පරණවිතාන
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook


ගෝනා දඩයක්කාරයින්ගෙන් හැංගුණා. දඩයක්කාරයෝ ඌ අහලින් යන්න ගියාම ඌ මිදි කොළ න්න ගත්තා.

දඩයක්කාරයන්ගේ නෙතට වැටුණා මිදි කොළ හෙලවෙන බව. ඒගොල්ලෝ:

"මෙතන කොළ අස්සේ ඉන්නේ සතෙක්වත් දැයි" යි හිතලා වෙඩි තිබ්බාම ගෝනාට තුවාල වුණා.

ඌ පණ අදිමින් කිව්වා;

"මාව බේරා ගත්ත කොළ කන්න ගියාට මට හොඳ පාඩම"

අනුවාදය :රූපසිරි පෙරේරා
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
ලෝකෙ වටේ අපි යන්නේ
එක පාරයි ගුටි කන්නේ
කකුල් නැතත් පොළව උඩින්
තටු නැති මුත් අහස මැදින්
වරල් නැතත් මුහුද උඩින්

ලෝකෙ වටේ අපි යන්නේ
එක පාරයි ගුටි කන්නේ


පාර වැරදුනොත් විතරයි
ගිය තැනටම අපි එන්නේ
ඒ නැත්තං කවදාවත්
ගිය තැනකින් නෑ එන්නේ
ලෝකෙ වටේ අපි යන්නේ
එක පාරයි ගුටි කන්නේ


අන්තිමේදී කුණු ගොඩටයි
වැඩි හරියක් අපි යන්නේ
පොත් පිටුවල අලවාලා
ඇල්බම්වල පුරවාලා
ටික දෙනෙකුට විතරයි නේ
කවුරුන් හරි රැකගන්නේ

ලෝකෙ වටේ අපි යන්නේ
එක පාරයි ගුටි කන්නේ

-කේ. කේ. සමන් කුමාර මාමා -
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
එකමත් එක කාලෙක ගසක පුංචිම පුංචි කොළයක්, සුසුම් හෙලමින් අඬනවා ඒ ගහේම රිකිල්ලකට ඇහුණා. තද හුළඟක් සමග කුණාටුවක් හමද්දි කොළ දළු ඇඬුවත්, නිකරුණේ නොහඬන නිසා රිකිල්ල පුංචි කොළයෙන් මෙහෙම ඇහුවා....

”මොකද්ද ප්‍රශ්නෙ පුංචි යාළුවේ ?”

හුළඟ මට මේ දැන් කීවා, කවදහරි දවසක එයා මාව ගහෙන් වෙන්කරලා බිමට දානවා කියලා”.... පුංචි කොළය ගොඩක් දුකෙන් රිකිල්ලට උත්තර දුන්නා.

රිකිල්ල ඒ කතාව ඒ වෙලේම ගහේ අත්තකට කීවා. අත්ත ඒක මුළු ගහටම කීවා. ඒ කතාව ඇහුණ ගහ, සර සර හඬින් මුළු ගහම හොලවලා, පුංචි කොළයට මෙහෙම කීවා....

”බයවෙන්න එපා පුංචි කොළය. ඔයා ගහ හයියෙන් අල්ලගෙන ඉන්න. එතකොට ඔයාට මගෙන් වෙන් වෙන්න ඕනෑ වෙනකල්, කාටවත්ම බෑ ඔයාව බලෙන් වෙන් කරන්න.”
ඒ කතාව ඇහුණට පස්සෙ පුංචි කොළය, සුසුම් හෙළමින් ඇඬීම නතර කළා. ඒ වෙනුවට එයා තාමත් පිහාටු නොයිඳුනු, කැදැල්ලෙන් එළියට යන්නට බැරි කුරුළු පැටවුන්ට ලස්සනට සිංඳු කීවා.

සමහරක් වෙලාවට ගහ එයාගේ කොළ යාළුවෝ, අතු ඉති, රිකිලි එක්ක, එහාට මෙහාට තාලෙට හෙලවෙනකොට, පුංචි කොළයත් කවමදාවත් කාටවත්ම එයාව ගහෙන් වෙන් කරන්න බෑ කියල හිතාගෙන, ගොඩක් සන්තෝසෙන් එහාට මෙහාට නැලවි නැලවි තාලෙට නැටුම් නැටුවා.

ඉතින් ඔන්න ඔහොම පුංචි කොළය ඔක්තෝබර් මාසය වෙනකල්ම, කොළ පාටින් වැඩුණා. ඒත් ටික දවසකට පස්සෙ හේමන්තයේ දීප්තිමත් දවස් උදා වුණාම, පුංචි කොළය දැක්කා එයාගෙ වට පිටාවෙ ඉන්න අනෙක් කොළ යාළුවෝ, ලස්සන ලස්සන පාටින් හැඩවෙලා ඉන්නවා. සමහරක් කොළ කහ පාටින්. සමහරක් කොළ තදම තද රතු පාටින්. තවත් සමහරක් කොළ ඒ පාට දෙකෙන්ම ලස්සන ඉරි වලින් හැඩවෙලා. ඉතින් පුංචි කොළය ගහෙන් මෙහෙම ඇහුවා....


” අනේ ! මටත් කියන්කෝ.... ඇයි මගේ ගොඩක් යාළුවෝ ලස්සන ලස්සන පාට ඇඳුම් ඇඳන් ඉන්නෙ කියලා”....

” ඒ කොළ ඔය ලෑස්ති වෙලා ඉන්නෙ පියාඹලා යන්නයි. ඒ සන්තෝසෙටයි එයාලා ඔය සැරසිලා ඉන්නෙ”.... කියල ගහ උත්තර දුන්නා.

ඒ කතාව ඇහුණ පුංචි කොළයටත් ඉක්මණින් පියාඹන්න ඕනෑ වුණා. ඒක නිසා පාට පාටින් හැඩවෙලා ඉන්න අනෙක් යාළුවෝ වගේම, පුංචි කොළයත් උත්සහ කරලා රත්තරං පාට ඇඳුමකින් සැරසුණා.

ඒත් එයාගෙ අතු ඉති යාළුවෝ අළු පාටින් ඉන්නවා දැක්කම පුදුම වෙලා මෙහෙම ඇහුවා....

”අනේ ! අතු ඉති.... ඔයාලා තවමත් අළු පාටින් ඉද්දි, ඇයි අපි විතරක් පාට ඇඳුම් වලින්? ”

”අපේ රාජකාරිය තවමත් ඉවර නැති නිසා, වැඩ කරන ඇඳුම ඇඳන් අපි ඉන්න ඕනෑ. ඒත් ඔයාලගේ රාජකාරිය ඉවරයි. ඒක නිසා නිවාඩුව ගතකරන්න පියාඹලා යන්නයි, ඔයාලා ඔය පාට පාට ඇඳුම් ඇඳන් ඉන්නෙ ”.... කියල අතු ඉති උත්තර දුන්නා.

එතකොටම බොහොම අමාරුවෙන් හති දාගෙන ආව හුළඟක්, පුංචි කොළයව ගහෙන් වෙන් කළා. ඊට පස්සෙ පුංචි කොළයට හිතන්නවත් ඉඩ නොතියා එයාව වාතයේ උඩටම අරගෙන, ගින්දර පොකුරක් වගේ දිස්වෙන්න ඒ පැත්තට මේ පැත්තට වේගයෙන් කරකවලා, වැට අද්දර තවත් කොළ යාළුවෝ නිදාගෙන ඉන්න බිමට හිමීට වැට්ටෙව්වා. බිමට වැටුණ පුංචි කොළයට නින්ද ගිහින් හීනයක් පෙනෙන්න ගත්තා. ඒත් පුංචි කොළය එයාගේ රාජකාරිය ඉවර කරලා තිබුණ නිසා, දැක්ක හීනය මොකද්ද කියලා කියන්න ආයෙමත් ඇහැරුණේ නම් නෑ.

පරිවර්තනය : මුතු පබා නැන්දා
ඇන්දේ- රුවන්මලී නැන්දා
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
2.මැරෙන දවස

ගම දුවගේ මගුල් දිනය පැමිණියේය. ගම ගෙදර ඉදිරියෙහි මහත් තොරණෙකි. ගෙය වියන් බැඳ සියලු ඇඳ පුටු සුදු අතුරා අලංකාර කරන ලද්දේය. නෑදෑයෝ වටින් පිටින් එන්නට වූහ.

ඒ කිරිහාමිට බොහොම හොඳ දවසෙකි. "අනේ අම්මේ, ඉතින් ආයෙත් මෙහෙම දවසක් ළඟදී ඒ දැ" යි කිරි හාමි නොයෙක් වර ඇසීය. "ඇයි, ඔබට හිර ගෙනෙනදා?" යනු මවගේ පිළිතුරය.

කිරිහාමි වරක් කැවුම් තුබූ තැනට ගොස් ඉන් හත අටෙක රස බලයි. වරක් කිරි බත් කැටි කරන තැනට ගොස්, ඉන් කැටි හත අටකට ඉඩ ගෙන දෙයි. "කිරි බතේ ලුණු රස ඇද්ද පුතේ?" යි මව අසයි. "අනේ, මා දන්නේ නෑ, අම්මේ ගුණ දොස් කිය කියා වැඩේ පාළු කරන්න ආවා නොවෙයි මා" යි කියමින් කිරි හාමි තමාගේ කටයුත්තම කෙරෙයි.

දැන් ගෙය නෑදෑයන්ගෙන් පිරුණේය. බත් වේලාවද ළඟය. "පුතේ, අනේ හොඳ පුතා වාගේ මේ අමුඩයත් කළයත් ඇරගෙන අර වෙලේ ළිඳට ගොහින් නාලා එන්න. අද මේ මඝුල් දවසේ හොඳට පිරිසිදුවී ඇඳගෙන ඉන්නට එපා යැ?" යි මව කීවාය. වෙනදා මෙවැනි කීමක් නොසැකුවත් එදා කැවුම් කිරි බතේ අනුහසින් කිරි හාමි කීකරු විය.

වෙලේ ළිඳ ළඟ කඹයක් නොවීය. කිරිහාමිට දිය ලණුවෙක්ද නොවීය. ඉතින් කෙසේ අමුඩ ගසන්නටද? කෙසේ ළිඳෙන් දිය අදින්නටද? වෙලේ ළිඳ ළඟම දිග එළි කැර සිටි ගොනා දැක කිරි හාමි කඹය බැඳි කොන ලිහා ගත්තේය. අනෙක් කොන ගොනාගේ කරේය. කිරි හාමි කඹයේ මැද ඉණ වටේ දවටාගෙන අමුඩය ගසා ගත්තේය. කොන කළයේ බැඳ දිය ඇද ඇද නාන්නට විය.

මේ අතර ඒ අසලින් ගිය සඟ නමක් ඒ දැක, " මහ මෝඩයෙක්! ගොනා කඹය ඇද්දොත්?" යි කීයේය. "කඹය ඇද්දොත්! එහෙනම් මා අද්දන්නෙ" යි කියමින් කිරි හාමි නෑවිය. "කඹය ඇද්දොත්,

බිම පෙරළෙයි
කළය බිඳෙයි
ගොනා දිවෙයි
වැඩ ගොඩ වෙයි

යනු කියමින් සඟ නම ගියේය.

වරක් කිරිහාමි දිය කළය හිසට ඔසවනු හා සමගම කඹයේ තදය දැනී, ගොනා හිස ගැස්සීය. එයින් පය ලිස්සා ගොස් කිරි හාමි ළිං පඩිය උඩ වැටී, කළය මහ හඬින් කුඩු විය. ගොනා බිය ගෙන කිරි හාමිද ඇද ගෙන දුවන්නට වන්නේය. ඒ නියරෙහි මේ නියරෙගි හැපීමෙන් කිරි හාමිට බොහෝ තුවාල විය. වේදනාව ඉවසා ගත නොහී හේ මර හඬ දෙන්නට විය. එහෙත් ගොනා නොනැවතීම දිවුවේය.

කිරි හාමීගේ මර හඬ ඇසී, ගෙදර මිනිස්සු වහා දිව අවුත්, කඹය කපා ඔහු ගලවා ගත්තෝය. නිදහස් වූ වහාම කිරි හාමි සඟ නම සොයා දුවන්නට වන්නේය. "පුදුම හාමුදුරු කෙනෙක්! මා වැටෙන බව, කළය බිඳෙන බව, ගොනා දුවන බව කලින්ම කී හැටි" යි සිතමින් හේ පසු පස නො බලා දිවුවේය.



සඟ නම දුටු තැන දීම කිරි හාමි වැඳ වැටුණේය. "අනේ, හාමුදුරුවනේ, අර මා වැටෙන බව, කළය බිඳෙන බව, ගොනා දුවන බව කලින්ම දැක්කේ දිවැසින්ද?"

"ඔව්"

"අනේ එහෙනම් මා මැරෙන දවසත් කියන්න."

"හිසත් පයත් එක තරමට සීතල වුණු දා."

මෙසේ කියා සඟ නම ගියේය. " මැරෙන දවස දැන ගතිමි," යි කියමින් කිරි හාමි ගෙදර ආයේය. ගෙදර කලබලය එයින් නැවතී මගුල් කටයුතු හොඳින් කැරුණේය.

ඉතිරි කොටස.....
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
1. උපන් පණ

නෙරළුවේ කුසල් හාමි ගමරාල හොඳ පොහොසතෙක්. ගොඩින් අමුණු පහක්ද මඩින් අමුණු හතක්ද පමණ වූ ඉඩම් ඔහුට ඇත. ඔහුගේ මහ පෙට්ටියේ යට තට්ටුව අත ගා බලන්නට ලැබුණොත් ඔහුට මුදලුත් ඇද්ද නැද්ද යනු හොඳින් දැන ගත හැකිය.

සකසුරුවම් කමින් කුසල් හාමිනේ හිමියාට කිසි සේත් දෙවෙනි නොවේ. පෙට්ටියේ මුදල් රැකෙතියි ඇයගේ විශ්වාසයෙක් නැත. එක එක ලිග්ගල ළඟ වළලන ලද මහ කැටයක් පමණ මුදල් රකින්නට හොඳ දෙයක් නැති බව ඕ දනී. ඇය විසින් මුදල් රැක්ක යුත්තේ හිමියාගෙන් පමණෙකි. ඊට මෙතරම් හොඳ ක්‍රමයක් තවත් නැත.

මේ දෙ මහල්ලන්ට පුතෙක් ද දුවක් ද වූහ. දුව රූමත් තරුණියකි. ඇයගේ කෙස් වැටිය විදාලූ කල දණට වැටේ. ඇඟ තැඹිලි පාටය. උදයම මැද්දාට පසු නම් දත් සුදුය. හවස් වන විට ඒ රතට හැරෙයි. හොඳ උස මහතින් යුත් මේ තරුණිය දෙමවුපියනට මහත් ආඩම්බරයකි.

පුතා ගේ නම කිරිහාමිය. හේ උස්ය. මහත් ය. කදිම පෙනුමක් ඇත්තෙකි. ළමා කළ අකුරු කරන්නට යයි අසල පල්ලියකට යැවූ නමුත් ඔහු දන්නා අකුරක් නැත. ඔහුගේ නුවණ කොතරම් දැයි කියත හොත් අසල කවුරුත් ඔහුට "පණ්ඩිතයා" යයි කියති. කිසි දෙයක් ගැන කල්පනාවක් කිරීම ඔහුට නුවුවමනා බැවින්, මේ නම හොඳටම සුදුසු යයි මවුපියෝ කියත්.

ගම පුතාට තවත් නමෙක් වෙයි. එනම් "කිරිබත් හාමි" යනුයි. වෑදමක් වූ දා හෝ, මගුලක් වූදා හෝ බොහෝ දෙනා රැස්ව සිටිද්දීම, කිරි බත් ගොඩක් සොයා ගන්නට බැරි වන ලෙස හංගන ගුරුකම, කිරිහාමි දනී. එසේ කරන්නේ අනුනට ඉඩක් නොදීම පණ්ඩිත කම් දොඩමින්ය. "කිරි හාමි" යන්නට "බත්" යන ටික නිකම්ම එකතු වුණා නොවන බව මෙයින් පෙනේ.

නිදන්නට ගිය විට කිරි හාමි රෑ දහවල් වෙනසක් නොදනී. මේ කටයුතුය. මේ මොකට යුතුය යන්නත් කිරි හාමි කිසි විටෙකත් නොදකී. එබඳු යමක් අනෙකකු කීවද ඔහුට නො ඇසේ. ඔහුට හිතුනොත් සියල්ලම නොකට යුතුය. මේ නිසා කිරි හාමිට ඇති තවත් නම් බොහෝය.

කොපමණ නම් ඇති වුවත් කිරි හාමි ගේ හොඳ ගුණයෙක් වෙයි. එනම් නම්බු නමක් වුවත් අවනම්බු නමක් වුවත් එක ලෙස සැලකීමයි. මේ නිසා කිරි හාමි ගේ හිතට පීඩාවෙක් නැත. ඒ හෙයින් ලෙඩ දුක් ඔහු නොදන්නා දෙයකි.

ලෙඩක් දුකක් නැති හෙයින් කිරි හාමි කන බොන දෑ හොඳට ඇඟට අල්ලයි. ඉතින් ඇඟ මහත් වීම පුදුමයෙකැ? අනෙක් අයට කෙසේ කල දවස ගියත් කිරි හාමි සුවසේම ජීවත්වීම පුදුමයෙකැ?

ඉතිරි කොටස.....
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
Related Posts with Thumbnails