"...අට පහ නොදන්නා ජඩයෙකි මේක කළේ
ගෙදර යන්ඩ දෙනවද මගෙ පුංචි කළේ..."
1. මේ සම්පූර්ණ කවිය දන්නවා ද?
2. මේ කවිය කීවේ කවුදැයි දන්නවා ද?
3. කවියේ කියවෙන "අට පහ" මොනවා ද?
4. අන්තිමට බැලුවාම, කළය හංගලා විහිළුවක් කරලා තියෙන්නේ කවුද?
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
මල් ලස්සනයි හොඳ හොඳ පාටයි කීවා
පෙනෙනවා දකිනවා කියනා ඒවා
මොනවද අම්මෙ මම අහගන්නට ආවා
තෝරා දෙන්න මම දන්නේ නෑ මේවා
මල්වල හොඳ සුවඳ මිස පාටක් කොහෙද
ඒවා මොළොක් බව තේරෙනවා මටද
එළියක් කියා මොකවත් හෙම තියෙනවද
මට තේරුම් ගන්ට අම්මේ බැරි මොකද
උණුසුම දැනේ දහවල මට රැයට වඩා
වෙනසක් හෙම තියෙනවද මෙහි මෙයට වඩා
මට නොදැනෙන්නෙ මා කණ කොලුවෙකිලු කුඩා
ලොකු වෙන කොට දැනේවිද මම අසමි හඬා
ඇඟිලි තුඩට මල් පෙති වල ඇති මෙළෙක
මට දැනෙනවා එය අල්ලන හැම විටෙක
පාට කියා ඇත්නම් ගතියක් මලෙක
අම්මේ අත නොගෑවෙන එක තමයි දුක
ලස්සන කියන දේ නැහැයට වත් කනට
මගේ දිවට හරි මගෙ අත පය වලට
නොදැනෙන්නේ මොකද තෝරා දෙන කලට
ඉවසා ගෙන ඉන්න අම්මේ බැරිය මට
ඇයි අම්මේ අඬන්නේ මේ කඳුලු සලා
මට දැනෙනවා යයි මගෙ අත් දිගට ගලා
නාඬන් අම්මෙ නාඬන් මම විහිළු කළා
එන්නද ගොසින් බොරු කී කොල්ලන්ට තලා
[සුදෝ සුදු]
සිත්තම- කුමුදු තාරක
සාගර පලන්සූරිය - කේයස්
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
වැඩ බැරි දාස ඉක්මනට ඇඳගෙන කිටි කිටි ගාන ලී පඩි පෙළ දිගේ උඩ තට්ටුවට ආවා. පළමුවන තට්ටුවේ ඇති කාමරයට වඩා දෙවන තට්ටුවේ කාමරය තරමක් පොඩියි, නමුත් සැප පහසුයි. අඩ කවාකාර ජනේල දෙකට ලස්සන තිර එල්ලා තිබුණා. ඒවා මහ පාරට මූණලා පිහිටා ඇත. ජනේල දෙකට මැදින් සඳලු තලයට යන දොරකි. කාමරය මැද මේසය උඩ නොයෙක් වර්ග වලට අයත් කෑම ඇත. පිඟන් කුඩා බේසම්, දීසි වල ජෑම්, විස්කෝත්තු, කේක්, පාන් වලලු, මස් පාන්, මාළු පාන් ආදිය තිබේ. පැංචියෝ වැඩ බැරි දාසට හොඳට කෑම දීමට සිතා ගත්තා. මේ තරම් ගොඩක් රසැති කෑම දුටුවාම වැඩ බැරි දාසගේ ඇස් ඉබේටම නැටවෙන්නට වුණා.
රිබන් පටියෙන් කොණ්ඩය බැඳලා ඉන්න පැංචි සහ කොණ්ඩය ගොතා සිටි පැංචි තේ වත් කිරීමට පටන් ගත්තා. කෙස් කැරළි සහිත පැංචි ඇපල් ජෑම් බඳුනක් අල්මාරියෙන් එළියට ගත්තා.
නිල්මිණි වැඩ බැරි දාසට අනික් ළමයින්ව හඳුන්වා දුන්නා. කොණ්ඩය ගොතලා ඉන්න ළමයා ගේ නම ලේන පැංචි, රිබන් පටියෙන් කොන්ඩය බැඳලා ඉන්න ළමයාගේ නම හා පැංචි. කෙස් කැරළි සහිත ළමයා ගේ නම සමනොළ පැංචි. වැඩ බැරි දාසට ඕන වෙලා තිබුණේ ඉක්මණට මෙසයට වාඩිවෙලා කෑම වල රස බැලීමට. නමුත් ඒ වෙලාවේදි දොර ඇරගෙන කාමරේට තවත් ගෑණු ළමයි හතර දෙනෙක් ඇතුළු වුණා. නිල්මිණි ඒ ළමයින්වත් ඔහුට හඳුන්වා දුන්නා.
"මේ අපේ අසල් වැසි ළමයින්. කුරුළු පැංචි, ලතා, සඳවති, දමයන්ති."
"ඔයා මෙහෙ ආවේ ගුවනේ පාවුනු බැලුමෙන් නේද?" කළු හිසකේ ඇති කුරුළු පැංචි ඇහුවා.
"ඔව්, ගුවන් බැලුමෙන් තමයි" ඔහු පිළිතුරු දුන්නේ බොහොම වැදගත් තාලෙට.
"බැලුමක නැගලා ගුවනේ පාවෙන එක බොහොම අනතුරු දායකයි නේද" තරබාරු දමයන්ති ඇහුවා.
"අපොයි ඔවු, බොහොම අනතුරුදායකයි! නැහැ, කොහොමටත් අනතුරක් නැහැ" මුලදී කී දේ වෙනස් කරලා වැඩ බැරි දාස කීවා.
"ඔය ළමයා බොහොම නිර්බීතයි. මම නම් කොහොමටවත් ගුවන් බැලුමකින් යන්නේ නැහැ." එසේ කීවේ ලතා.
"ඔයා ආවේ කොහෙ ඉඳලද" සඳවතී ඇහුවා"
"කුසුම් පුරයේ ඉඳලා"
"ඒ පුරය තියෙන්නේ කොහේද"
"එහේ" යයි කියමින් වැඩ බැරි දාස අත වැනුවේ අස්ථිර ලෙසින්. " කැකිරි ගංගාව ලඟ."
"අපි නම් එහෙම ගංගාවක් ගැන අහලාවත් නැහැ. බොහෝම ඈත වෙන්නට ඕන." කුරුලු පැංචි කීවා.
"ඔවු. බොහෝම ඈත." වැඩ බැරිදාස ඇගේ කිම අනුමත කලා.
"ඉතින් මේසයට වාඩි වෙන්න. නැතිනම් තේ නිවිලා යාවි." නිල්මිණි අමුත්තන්ට ආරාධනය කළා.
වැඩිය පෙරැත්ත කරන තුරු වැඩ බැරි දාස බලා හිටියේ නැහැ. ඔහු වහාම මේසයට වාඩීවී, මස් පාන්, මාළු පාන්, කේක් ආදිය කට පුරා ඔබා ගත්තා. ගෑණු ළමයි වැඩිය කෑමට ඉදිරිපත් වුනේ නෑ. ඒ ගොල්ලන්ට ගුවනේ පාවී ආපු බැලුම ගැන දැන ගැනීමට ලොකු ආශාවක් ඇති වුනා. මඳ වෙලාවක් බලා ඉඳලා සමනොළ පැංචි මෙහෙම ඇසුවා.
"ගුවනේ පාවෙන බැළුමකින් පියාසර කිරීම කාගේ වැඩක්ද?"
"ඒක මගේ වැඩක්" වැඩ බැරිදාස එහෙම කියන ගමන් ලොකු කේක් කෑල්ලක් ඉක්මනට කන්නට පටන් ගත්තා.
"ඔබ මොනවා කියනවද! හැබෑටම ඒක ඔබගේ වැඩක් ද?" හැම පැත්තෙන්ම ඔහුගෙන් අසන්නට පටන් ගත්තා.
"මම දිවුරා කියනවා, ඒක මගේ වැඩක් කියලා. නැතිනම් මට මෙතැනින් නැගිටින්න ලැබෙන්නේ නෑ." එහෙම කියලා වැඩ බැරි දාස තවත් මස් පාන් හෙඩියක් අරගෙන කටේ ඔබා ගත්තා.
" අනේ එහෙනම් කරුණාකරලා ඒ ගැන අපට විස්තර කරන්න" දමයන්තී ඉල්ලා හිටියා.
"ඒ ගැන මොනවා කියන්නද..." වැඩ බැරි දාස දෑත් වනලා කතා කළා. " අපේ කොල්ලෝ කට්ටිය බොහොම කල සිට මගෙන් ඉල්ලා හිටියා මොනවා හරි හොඳ දෙයක් කල්පනා කරන්නැයි කියලා. මම ඒගොල්ලන්ට මෙහෙම කීවා: ' සෝයුරනි, මට බැහැ කියලා. නුඹලාම කල්පනා කරලා කරන දෙයක් කරපල්ලා " කීවා. ඒ ගොල්ල මට උත්තර දුන්නා: "අපිට එච්චර මොළේ නැහැ. ඔයා තමයි අපිට ඉන්න ඉතාම හොඳ නුවණක්කාරයා. ඉතින් ඔයා කල්පනා කරන්න! ඔයාට එය ලෙහෙසි වැඩක්. ' ' හොඳයි. ඉතින් නුඹලා ගේ කැමැත්ත අනුව මම අලුත් යමක් කල්පනා කරන්නම්, ' කියලා මම කීවා. ඉතින් ඒ වගේ මම කල්පනා කලා."
වැඩ බැරි දාස ලොකු කල්පනාකාරී ගතියක් මවා ගෙන මස් පාන් ගෙඩියක් හපන්නට පටන් ගත්තා. අනෙක් ගෑණු ළමයි ඔහු දිහා නො ඉවසිල්ලෙන් බලා ගෙන ඉන්නවා. වැඩ බැරි දාස තවත් කේක් කෑල්ලක් කෑමට ඉදිරිපත් වන විට, නිහඬතාවය බිඳලා ලේන් පැංචි මෙහෙම මතක් කළා:
"ඔයා කල්පනා කරපු දේ ගැන නොකියා ඉන්නවා."
"ඔවු!" යැයි වැඩ බැරි දාස කීවේ කේක් කෑල්ලෙන් මේසයට තට්ටු කරමින්.
"ඉතින් මම දවස් තුනක් සහ රෑ තුනක් නොකඩවා කල්පනා කලා. ඉතින් මොනවාද? හොඳ වැඩක් මට කල්පනා වුනා. ඔන්න සෝයුරනි ගුවනේ පාවෙන බැලුමක් හදනවා. කියාපු විදියටම බැලුමක් හැදුවා. අපේ කවි කුසුම් මා ගැන කවි හැදුවා. අපට ඉන්නවා කවියෙක්. ' වැඩ බැරි දාස බැලුමක් හැදුවා. ' නැහැ එහෙම නෙවෙයි ' හැදුවා බැලුමක් වැඩ බැරි දාස." නැහැ. එහෙමත් නොවේ. මෙන්න මෙහෙම ' බැලුමක් හැදුවේ වැඩ බැරි දාසය' ය. අපොයි දැන් මට මතක නැහැ. මා ගැන බොහොම කවි හදලා තියෙනවා. ඉතින් මට ඒවා සියල්ල මතක් කරගන්නට බැහැ."
ඔහු තවත් කෙක් කෑල්ලක් කන්නට පටන් ගත්තේය.
"ඉතින් ඔය ළමයි ඒ බැලුම හැදුවේ කොහොමද?" නිල්මිනි ඇසුවා.
"අපොයි ඒක මහා ලොකු වැඩක්. අපේ කොල්ලෝ උදේ රෑ නොබලා දිගටම වැඩ කළා. සමහරු රබර් කිරි ගෑවා. සමහරු පොම්පයෙන් හුළං පිරෙවුවා. මම නිකම් ඔවුන් වටේට ගිහින් සිවුරු හඬ ලෑවා....... එහෙම හඬ ලෑවා නොවේ. කළ යුතු වැඩ අපේ කොල්ලන්ට කියා දුන්නා. මම නැතුව උන්ට කිසිම වැඩක් තේරුම් ගන්ට බැහැ. හැම දෙනාටම තේරුම් කරලා දෙන්නට ඕන. කරන හැටි පෙන්වන්නට ඕන. මේ වැඩේ බොහොම වගකීම් සහිතයි. කොයි වෙලේ පුපුරා යාවිද දන්නේ නැහැ. මට ඉන්නවා බොහොම දක්ෂ අත් උදවු කාරයින් දෙදෙනෙක්. ඉස්කුරුප්පු බාස් සහ මුරිච්චි පැංචා. වැඩට දක්ෂ වුණාට කල්පනා කිරීමේ ශක්තිය දුර්වලයි. ඒගොල්ලන්ට තෙරුම් කරලා පෙන්වන්නට ඕන. කල්දේරම සාදන හැටි මම ඒ ගොල්ලන්ට පෙන්නලා දුන්නා. ඉතින් වැඩ බොහොම ජයට කෙරුනා. වතුර නටනවා, ගුඩු ගුඩු ගානවා, වාශ්ප පිට වෙනවා, හරිම ජර මරයක් තමයි."
ගෑනු ළමයින් වැඩ බැරිදාස ගේ පල් හෑල්ල හුස්ම නොගෙන අහගෙන ඉන්නවා.
"ඉතින් ඊට පස්සේ? ඊට පස්සේ මොකද වුණේ?" ගෑනු ලමයි සියළු දෙනාම එකවර ඇහුවා.
"ඔන්න ඉතින් අපි ගුවන් ගතවෙන දිනය පැමිණියා. කුරු මිට්ටෝ, මිටි පැංචෝ, වාමනයෝ දහස් ගණනක් එකතු ව්ලා. සමහරු කියනවා බැලුම ගුවනේ පාවෙයි කියලා. තවත් සමහරු කියනවා එහෙම වෙන්නේ නෑ කියලා. මේ දෙගොල්ල තර්ක කරලා අන්තිමට පොර කා ගන්න පටන් ගත්තා. ගුවනේ පාවෙන්නේ නැහැ කියන අය ගුවනේ පාවෙනවා කියන අයට ගුටි අනිනවා. නැහැ, එහෙම නොවෙයි, ඒකේ අනිත් පැත්ත... ඔවු කියන අය නැහැ කියන එවුන්ට ගහනවා, නැහැ කියන අය ඔවු කියන එවුන්ට ගහනවා. උන් එක එකා පොර කා ගන්නට වුනා.
"ඉතින් ඒ ගුටි ඇන ගැනීම පැත්තකට තියලා අපට බැලුම ගැන කියන්න." නිල්මිණි ඉල්ලා හිටියා.
"හොඳයි" වැඩ බැරිදාස එකඟ වෙලා මෙහෙම කියනවා: "උන් පොර කා ගත්තා. මම බැලුමට ලොකු කූඩය සවි කරලා ඔවුන් ඉදිරියේ කතාවක් කළා. 'යෝයුරනි, අපි ගුවන් ගත වෙනවා. නුඹලාට ආයුබෝවන්! ' ඉතින් අපි ගුවන් ගත වුනා. උඩ ගිහිල්ලා බිම බැලුවා. මහ පොළව අපිට පෙනුනේ මෙන්න මේ පුංචි කේක් කෑල්ල වගේ."
"අපොයි, ඒක වෙන්නට බැරි දෙයක්!" ගෑනු ළමයි ටික එක වර කිවුවා.
" මම බොරු කියනවා නම්, පොළව පලාගෙන මාව යට යාවි." වැඩ බැරි දාස දිවුරන්නට පටන් ගත්තා.
"එයාට බාදා කරන්නට එපා. එයා බොරු කියන්නේ නැහැ." එහෙම කීවේ නිල්මිණි.
"ඔවු, ඇත්තටම, මට බොරු කීමට බාදා කරන්නට එපා, නැහැ එහෙම නොවෙයි, මට ඇත්ත කීමට බාදා කරන්න එපා."
"දිගටම කතාව කියන්න, කතාව කියන්න!"
"එහෙනම් අහගනිල්ලා. අපි ඉහලට නැංගා. ඕන් හිටි හැටියේම ඉහළ නැගීම නැවතුනා. දැන් වළාකුළු අපට උඩින් තියෙනවා. ඉතින් මොනවා කරන්නද? මම අතට ගත්තා පොරව. වළාකුළ කපලා සිදුරක් හදා ගත්තා. ඒ පාර අපේ බැලුම තවත් ඉහළ නැංගා. ඔන්න හිටි හැටියෙම අපේ දෙපා උඩ ගිහිලා. අහස බිම, මහ පොළව උඩ."
"ඒ කොහොමද?" ගෑනු ළමයි පුදුම වුනා.
"සොබා දහමේ නියමය. වළාකුළු වලට වඩා ඉහළ නැංගාම දෙපා උඩ, හිස බිම දමාගෙන තමයි ඉගිලෙන්නේ. තවත් ඉහළට නැංගා. ශීතාංක දහසකුත් දශම එකයි. බැලුම හීතල වෙලා, බිම වැටෙන්නට වුනා. මම හැබෑ කපටියා. කූඩයේ තිබ්බ වැලි කොට්ට පහළට වීසි කරන්න කියලා මම අණ කළා. ඔන්න ඉතින් තිබිච්ච වැලි කොට්ට සේරම වීසි කළා. වෙනත් කොට්ට ඉතිරි වෙලා නැහැ. ඉතින් මොනවා කරන්නද? අපේ නඩේ හිටියා කොල්ලෙක්. එයාගේ නම දක්සපාල. නමුත් එයා බිය ගුල්ලා. බැලුම වැටෙනවා දැකලා එයා අඬන්නට පටන් ගත්තා. ඉන් පසු එයා පැරචුට් එකෙන් බිමට පැනලා ගෙදර ගියා. ඒ පාර බැලුම හෑල්ලු වෙලා තවත් උඩ යන්නට පටන් ගත්තා. ටික වෙලාවකට පස්සේ ආපහු බැලුම පහතට වැටෙන්නට වුනා. බැලුමේ පහල තිබුණු වේවැල් කූඩය මහපොළවට හැප්පුණු හැටියේ මම එයින් එළියට පැන්නා. එවිට මගේ ඔළු ගෙඩිය පොළවට හැප්පුනා!...."
කතාව කියන ගමන් කූඩය පොලවට හැප්පුනු සැටි අතින් පෙන්වීමට මෙන් වැඩ බැරි දාස මේසයට ගැහුවා. ඔහුගේ අත කේක් කෑල්ලකට වැදිලා පුංචි කේක් කෑලි හැම අතටම විසිරිලා ගියා.
ගෑනු ළමයි කොයිතරම් බය වුණාදැයි කීවොත් වාඩි වෙලා හිටිය පුටුවලින් බිම නොවැටුණා විතරයි.
"ඉතින් ඊට පස්සේ වුනේ මොනවාද?" බය ගතිය ඇරිලා ගිය පසු ළමයි ඇසුවා.
"ඉන්පසු වෙච්ච දේ මතක නෑ" වැඩ බැරි දාස කිවුවා.
නිහඬතාවයකි. ගෑනු ළමයි වැඩ බැරි දාස දෙස බැලුවේ පුදුමයෙන් විතරක් නොවේ. එක්තරා ගරු කිරීමක් ඇතිවය. වැඩ බැරි දාසව වීරයකු ලෙස ඔවුන් පිළිගත්තා.
නිල්මිණි මෙලෙස විතර කළා.
"ඔයාලාගේ ගුවන් බැලුම නිසා අපි බොහොම බය වුනා. අපි ඊයේ බැල්කනියට වෙලා තේ බොමින් හිටිය. මහ විශාල බැලුමක් අපේ ගෙට පාත් වෙලා, ගෙවැටට අමිණිලා පුපුරා ගියා. ඩෝං ගාලා ශබ්දයක් ඇහුණා! අපි වහාම දුවලා ගියාම ඉතුරු වෙලා තිබුණේ වේවැල් කූඩුව විතරයි."
"ඔය ළමයා මළා වගේ බිම වැටිලා උන්නා. අපට හරිම බය හිතුනා!" හා පැංචි කීවා.
"ඔයාගේ එක සපත්තුවක් කකෞළක, අනික් සපත්තුව වැටේ කනුවක් උඩ, ඔයාගේ තොප්පිය ගහේ අත්තක." එහෙම කීවේ ලේන පැංචි.
" ඔයාගේ කබායේ අත ඉරිලා. අපි එය හොයා ගත්තේ අද උදේ. අපිට සිද්ද වුනා ඉතා ඉක්මණට ඒ අත කබායට තියලා මහන්නට." සමනොල පැංචි විස්තර කළා.
"මම මේ ගෙදරට ආවේ කොහොමද?" වැඩ බැරි දාස ඇසුවා.
"ඔයාට සිහි නැතිවෙලා බිම වැටිලා උන්නා. ගෙවත්තේ රෑට ඔයාව තියන්න හොඳ නැති නිසා අපි ඔයාව ගෙදර ගෙනාවා." නිල්මිණි කිවුවා.
"අපොයි ඔයා මැරුණා වගේ හිටියා." ආයෙමත් එහෙම කිවුවේ හා පැංචි.
"නමුත් සූකිරි පැංචා කීවා ඔයාගේ ශරීර ශක්තිය බොහොම හොඳ නිසා ඔයාට සිහිය ලැබේ කියලා."
" මගේ ඇඟ ශක්තිමත්. ඔළු ගෙඩිය තවත් ශක්තිමත්" වැඩ බැරි දාස පුරසාරම් දොඩවන්නට වුනා. වෙනින් කොල්ලකු ගේ නම් ඔළු ගෙඩිය මෙලහකටත් හෙළ වෙලා ගිහිං."
"ඔයා කියන්නට හැදුවේ මොළයේ සෙලවීම ගැන නේද?"
"ඔවු, ඔවු, එය තමයි" වැඩ බැරි දාස පිළිගත්තා.
"බැලුමේ නැගලා ගුවන් ගත වුණේ ඔබ තනිව නොවෙයි කියලා කීවා නේද?" නිල්මිණි ඇසුවා.
"සත්තකින්ම තනිව නොවේ. අපේ කට්ටිය දහසය දෙනෙක් හිටියා. දක්සපාල නමැති බිය ගුල්ලා පැරචුට් කුඩයෙන් බිමට පැන්නා. අපි පහළොස් දෙනෙක් ඉතුරු වුනා."
"අනික් අයට මක් වුණාද?" කුරුළු පැංචි ඇසුවා.
" මම දන්නේ නැහැ. කූඩයේ මා හැර වෙන කවුරුවත් ඉතුරු වුනේ නැද්ද?" වැඩ බැරි දාස විමසුවා.
"කූඩයේ චිත්‍ර අඳින සායම් සහ පුංචි බෙහෙත් පෙට්ටියක් තිබුණා."
"සායම් චිත්‍ර අඳින වර්ණගේ. බෙහෙත් පුංචි දොස්තරට අයිතියි. වැඩ බැරිදාස විස්තර කළා.
මේ වෙලාවෙදි කාමරයේ දොර ඇරගෙන ආපු හිම කුමරී අලුත් ආරංචියක් කීවා:
"ඔය ගොල්ලෝ දන්නවද? අලුත්ම අලුත් ආරංචිය. තවත් බැලුමක් ඇවිත් බිමට හැප්පිලා. එහි කොල්ලන් දහ හතර දෙනෙක් ඉඳලා. ඒ ගොල්ල නගරයට එහා බැද්දේ ඉඳලා පේ කට්ටිය ඒ ගොල්ලන්ව රෝහලට ගෙනයාමට උදවු කරලා."
"ඒ ගොල්ල තුවාල ලබලද?" හා පැංචි විමසුවා.
" ඒක එතරම් දෙයක් නොවෙයි, අපේ මී පැණි කිවුවා ඒගොල්ලන්ව සනීප කරන්න පුළුවන් කියලා.
"සමහර විට ඒ ගොල්ල මගේ යාළුවන් වෙන්ට පුළුවනි. මම රෝහලට ගිහිල්ලා විපරම් කරලා බලන්නම්." වැඩ බැරි දාස කීවා.
"මම ඔයා කැටුව යන්නම්" නිල්මිණි කීවා.
"මාත් එනවා!" එසේ කීවේ හිම කුමරී.
නිල්මිණි ගේ නළලේ අලවා ඇති වටකුරු පැලැස්තරය ඇය දුටුවේ එවේලේදීය.
"අනේ මිහිරි පුංචි කෙල්ලේ, ඔයා ගේ නළලේ අලවා තිබෙන වට රවුම හරිම ලස්සනයි. ඔය වටකුරු ලප ඇලවීම මෝස්තරයක් ද? මාත් ඒ වගේ ලපයක් අලවා ගන්නම්." හිම කුමරිය කියා හිටියා.
"නැහැ, එය මෝස්තරක් නොවේ. මගේ නලල දොරට හැපිලා ගෙඩි ගැහුනු හන්දා මම පැලැස්තරය්ක් අලවා ගත්තා."
"අයියෝ, ඒකත් එහෙමද..." හිම කුමරී කණගාටු වුනා.
කැඩපත ළඟට ගිහිල්ලා ඈ තොප්පිය පැලඳ ගත්තා.
සියළු දෙනාම ආරංචි අසල් වැසියන්ට දැන්වීමට ගිය නිසා කාමරය පාලු වුනා.
නිකොලායි නෝසව්
පරිවර්තනය - දැදිගම වී. රුද්‍රිගු
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
අචිනියි, සචිනියි හරිම හුරුබුහුටි නිවුන් සොයුරියන්. අචිනි, අක්කා වුණේ විනාඩි 12කට කලින් ඉපදුණු හින්දයි. අචිනියි, සචිනියි දෙන්නම එක වගේ. ඒ දෙන්නව එක පාරටම වෙන් කරලා අඳුන ගන්න පුළුවන් වුණේ අම්මටයි, තාත්තටයි විතරමයි. ඒත් සචිනිගේ නළලෙ වම් පැත්තෙ තියෙනවා පුංචි ළප කැළැල්ලක්. කෙස් වලට ඒක වැහිලා තිබුණෙ නැත්නම් අනිත් අයටත් මේ දෙන්නව අඳුන ගන්න පුළුවන් වුණා.
බැලූ බැල්මට හැමෝම වගේ රැවටුණාට, හොඳට බැලුවොත් සචිනිගේ මූණෙ පුංචි දිගැටි ගතියක් තියෙනවා අචිනි ට වඩා. ඒත් කව්ද මේ තරම් විපරම් කරලා බලන්නේ? ඒ නිසා ගොඩක් අයට මේ දෙන්නව එක සැරේටම වෙන් කරගන්න බැරි වුණා. ගොඩක් අය රැවටුණා.
පුංචිම කාලෙ නොතේරුණාට, ඉස්කෝලෙ යන වයසටත් ළං වෙලා ඉන්න නිසා මේ දෙන්නටත් මේක තේරෙනවා දැන්. වෙලාවකට ඒ දෙන්නටත් හිනා යනවා, අනිත් අය එයාලව පටලව ගන්න හැටි දැක්කම. දැන් ඒක දෙන්නටම සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලා. ආච්චියි, ලොකු සීයයි නම් තාමත් වරද්ද ගන්නවා. පෙර පාසලේ ගුරුවරුන්ටත් තාම වරදින වෙලාවල් තියෙනවා.
අචිනිගෙයි, සචිනිගෙයි බාහිර පෙනුම සමාන වගේ තමයි ගොඩක් වැඩත් එක සමානයි. ඒ දෙන්නම සෙල්ලම් කරන්නත් කැමති එකම වගේ දේවල් වලට. ඒ නිසා සමගියෙන්, එකමුතුකමෙන් ඉන්නත් එයාලට පුළුවන්. සමහර වෙලාවට පුංචි පුංචි දබර කරගන්නවා. ඒත් ඉක්මණටම ආයෙ යාළු වෙනවා. ගොඩාක් වෙල තරහා වෙලා ඉන්න දෙන්නටම බැහැ.
මේ දෙන්නම අකුරු ලියන්නත් දක්ෂයි. දැන් චුට්ට චුට්ට දෙන්නටම කියවන්නත් පුළුවන්. පුංචි පුංචි ගණන් හදන්නත් පුළුවන්. අචිනියි, සචිනියි දෙන්නම චිත්‍ර අඳින්නත් හරි ආසයි. රෑට ඇඳට ගියාම ලස්සනට ගීත ගායනා කරන කොට අම්මත් එකතු වෙනවා.
අම්මා ගොඩක් කතන්දර කියලා දෙන නිසා දෙන්නටම හොඳට කතන්දර කියන්නත් පුළුවන් දැන්. එක්කෙනෙකුට ටිකක් හරි අමතක වුණොත් අනිත් එක්කෙනා ඉක්මනටම මතක් කරලා දෙනවා. ...''මගේ පුතාලා හරිම හපන්නු....'' කියලා අම්මා දෙන්නවම තුරුළු කර ගන්න කොට අම්මගේ ඇස් වලට කඳුළු පිරෙනවා කියලා දෙන්නම දන්නවා. ඒ, අම්මා ගොඩක් ආදරේ නිසා කියලත් එයාලට තේරෙනවා.
දවසක් දා, හවසක,
''...අද අපි මල් පාත්තිය සුද්ද කරමු ද?
පුතාලත් එනවද උදව් කරන්න?..'' අම්මා එක පාරටම ඇහුවා.
අචිනිටයි, සචිනිටයි හරිම සතුටුයි.
ගොඩක් වෙලාවට, අම්මා ගෙදර වැඩ වලට දෙන්නවම එකතු කර ගන්නවා. කෝප්පයක් දෙකක්, පොඩි පිඟන් එහෙම සෝදන්නත් දෙනවා. උයන කොට බෝංචි කඩන්න, පළා වර්ග සුද්ද කරන්න, හාල් නැත්නම් පරිප්පු වගේ දේවල් සෝදන්නත් අම්මා ඉඩ දෙනවා. ඒවා කරන හැටිත් පෙන්නලා, කියලා දෙනවා. ඒත් ඒ වගේ දේවල් නම් ටිකක් වෙලා කරන කොට පොඩ්ඩො දෙන්නට කම්මැළි හිතෙනවා. එක්කො චූටි අත් රිදෙන්න ගන්නවා. නැත්නම් වතුරින් ටිකක් හළා ගෙන තෙමා ගන්නවා. ඒවාත් හළා ගන්නවා. ඉතිං, අම්මා ආයෙම කියලා දෙනවා ඒ වැඩ කරන හැටි.
කොහොම වුණත්, අද යෝජනාවට නම් දෙන්නම හරිම සන්තෝෂෙන් දුව ගෙන ආවා.
''.. හා, ලොකු පුතා ගිහින් ඉදල අරගෙන එන්නකො.
වූටි පුතා.., කුණු දාන්න මේ කූඩෙ ගන්නකො...'' කියන ගමන් ලොකු කූඩෙ අම්මා ගත්තා.
ගොඩක් දවස් වලට හවස් වරුවෙ මල් පැළ වලටයි, එළවළු පාත්ති වලටයි වතුර දාන්න අචිනිටයි, සචිනිටයි අම්මා ඉඩ දෙනවා. ඒ දෙන්නට ලේසි වෙන්න, තාත්තා ඒ කිට්ටුවෙන් ලොකු බේසමක් තියලා තියෙන්නෙ. අම්මා ඒකට වතුර පිරෙව්වම, අචිනියි සචිනියි පැළ වලට වතුර දානවා.
''වතුර දාලා ඉවර වුණාම අපි ඇඟ සෝදමු...'' අම්මා හිනා වෙවී කියනවා.
අම්මා දන්නවනේ පොඩ්ඩො දෙන්නා වතුර එක්ක සෙල්ලම් කරන්නත් ආසයි කියලා. ඉතිං එහෙම කියන්නේ, තෙමා ගත්තත් කමක් නැති හින්දා කියලා අචිනියි, සචිනියි දන්නවා.
පැළ වලට වතුර දාලා ඉවර වුණාම, හවසට තාත්තා අර ලොකු බේසම අනිත් පැත්තට හරවලා තියනවා. වතුර එකතු වෙලා තිබුණොත් මදුරුවෝ බෝ වෙනවලු. මදුරුවන්ගෙන් ලෙඩ හැදෙන නිසා, මදුරුවො බෝ වෙන්නෙ නැති වෙන්නයි එහෙම කරන්නෙ. ඩෙංගු කියලා, ගොඩක් අමාරු වෙන, ලෙඩක් තියෙනවලු. ඒක හැදෙන්නෙත් මදුරුවන්ගෙන් ලු.
''...පුතාලට පේනවද මේ මල් පැළ වල වේළිලා තියෙන කොළ?
පරවෙලා තියෙන මල්?
අපි ඒවා අයින් කරමු..'' කියලා අම්මා ඒවා සුද්ද කරන්න ගත්තා. අම්මා ළඟ ඒවට වෙනම කතුරක් තියෙනවා. නැත්නම් අත තුවාල වෙන්න පුළුවන්නෙ.
අම්මා කපලා අයින් කරන කොළ, අතු කූඩ දෙකට පුරවන්න අචිනියි, සචිනියි තරගෙට වගේ හරිම කඩිසරව වැඩ කළා. ඒ අතරෙ මල් පෙති අත ගාලා බලන්නත්, සමනළ පැටව් පස්සෙ යන්නත් දෙන්නම වෙලාව හදා ගත්තා.
එක එක මල් ගැන, ඒවයේ පාට ගැන, ලස්සන ගැනත් අම්මා කියලා දෙනවා. මල් පෙති කොයි තරම් සිනිඳු ද කියලා පොඩ්ඩො දෙන්නට හිතා ගන්නත් බැරි තරම්.. ඒ වෙලාවට අම්මා කියන්නේ,
''...මගේ චූටි පැටව් දෙන්නගේ රෝස කම්මුල් මේ තරම්ම සිනිඳුයි.. මේ මල් තරම්ම සුවඳයි...'' කියලා.
මල් වල සුවඳ බලන හැටිත් අම්මා කියලා දීලා තියෙනවා කලින්.
''...ගොඩක්ම නහයට ළං කරලා සුවඳ බැලුවොත් සමහර මල් වල ඉන්න චූටි චූටි කෘමීන් නහය ඇතුළට යන්නත් පුළුවන්.. සමහර මල් වල සුවඳ ටිකක් සැර වැඩි වුණොත් පුතාලා ආස වෙන එකක් නෑ..'' කියලයි අම්මා කියන්නේ. ඒක ඇත්ත කියලා දැන් අචිනියි, සචිනියි දන්නවා.
රෝස ගස් වල, මල් වගේම, මල් පොහොට්ටුත් පිරිලා.
දාස්පෙතියා, බාබන්ඩේසියා මල් ටිකත් හරිම ලස්සනට පිපිලා. හෙන්දිරික්කා මල්.. යායට දඟ කරනවා.
වතුසුද්ද වගේම ඉද්ද ගස් වලත් උදේට මල් පිරීලා. අම්මත්, අහළ පහළ අයත් ඒ මල් කඩාගන්නවා බුදු පහන තියන්න. ඒ නිසා හවස් වෙද්දි ඒ ගස් වල මල් අඩුයි. පොහොට්ටු ඉතුරු වෙලා බලන් ඉන්නවා උදේ වෙනකල්, පිපෙන්න.
ඉර එළියත් එක්කම මල් පිපෙනවා හිනා වෙවී.
බුනීල ගස් වල මල් තරමටම වගේ ඇට පිරිලා. බුනීල ගෙඩි කඩා ගෙන, "ටික්" සද්දෙට තලා දාන එක අචිනිගෙයි, සචිනිගෙයි ආසම වැඩක් වුණා.
මේ අතරෙ අම්මා මල් පාත්ති සුද්ද කරලා, අලුත් පස් පෙරළලා, ලස්සනට සකස් කරලා.
පිළිවෙළට අතු ගාලත් ඉවරයි.
දැන් හරිම ලස්සන, පුංචි මල් වත්තක් වගේ අලුත් පෙනුමක් ලැබිලා.
දැන් ඉතිං අචිනිගෙයි, සචිනිගෙයි වාරේ.
දෙන්නම එකතු වෙලා මල් පැළ වලට වතුර දැම්මා. ඒ අතරෙ අම්මා කූඩ වලට එකතු කරපු කුණු ඔක්කොම වත්ත පහළ තියෙන කුණු වළට ගිහින් දැම්මා. කෑම වලින් ඉතුරු වෙන දේවල් වගේම, මෙහෙම දිරලා යන, ගස් වැල් වලින් එකතු වෙන කොළ රොඩු එකතු කරලා, ඒ වළට දැම්මම හොඳ පොහොර හදා ගන්න පුළුවන් කියලා දවසක් තාත්තා, ඒ වළ කැපුවා. එතකොට ඒවා ස්වභාවික පොහොර නිසා එළවළු, පළතුරු වලට දැම්මම සරුවට ඒවා හැදෙනවලු. විෂ වෙන්නෙත් නැහැලු. අම්මා කුණු අරන් යද්දි අචිනිටයි, සචිනිටයි ඒක මතක් වුණා.
ළඟදි හිටෝපු රෝස පැළ වලත් පුංචි පුංචි පොහොට්ටු ගොඩයි.
''...පුතාලා දන්නවද, මේ මල් පැළත් හරියට අපේ ජීවිත වගේ...'' කියලා අම්මා කිව්වට අචිනිටයි, සචිනිටයි ඒක හරියටම තේරුණේ නෑ. අම්මා පොඩ්ඩො දෙන්නට තේරෙන විදිහට කිව්වා... ''ඒ වගේ ලස්සනට ඉන්න අපිටත් පුළුවන්'' කියලා.
2005 අප්‍රේල්
තුෂාරි ප්‍රියංගිකා
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
රෝස කැලේ රෝස කුමාරියෝ දවසක් දේදුන්නට අයිතිවාසිකම් කිය කියා රන්ඩු වෙන්න පටන් ගත්තා.
"දේදුන්න පටන් ගන්නෙ රතු පාටින්. ඔය කාටවත් වඩා ඒක නිසා දේදුන්නට වැඩි අයිතියක් තියෙන්නෙ මට...." රතු රෝසි ආඩම්බරෙන් කීවා.
"වැඩි අයිතියක්....? ඒ කොහොමද එහෙම වෙන්නෙ...?" දම් රෝසි තර්ක කරන්න පටන් ගත්තා. "දේදුන්න පටන් ගන්නෙ රතු පාටින් වුණාට, ඉවර වෙන්නෙ දම් පාටින්.... ඒ නිසා දේදුන්න ගැන වැඩි අයිතියක් ඔයාට කොහෙත්ම දෙන්න බෑ... ඔයාට එහෙම අයිතියක් තියෙනවනම්, ඒ අයිතියම මටත් තියෙනවා.."
"මුල අග ඔයාලා දෙන්න වුණාට, දේදුන්නෙ මැද සරසන අයගෙන් එක්කෙනෙක් තමා මම.." කහ රෝසිත් කතාවට හවුල් වුණා. "මුලක් අගක් තිබ්බට වැඩක්ද.. මැදක් නැත්නම්....?" කහ රෝසි අත්දෙකෙන් මුහුණ වසාගෙන හිනාවෙන්න පටන් ගත්තා.
"ඔව්.. ඔව්.. ඒ ක ඇත්ත..." තැඹිලි රෝසි, කහ රෝසිගේ පැත්ත ගත්තා. දේදුන්න මැද සරසන අපිටත් ඔයාලට වගේම දේදුන්න අයිතියි.
ඒ කතාව ඇහුණ දම් රෝසිටයි, රතු රෝසිටයි හොඳටම තරහ ගියා.
"අනේ.. ! ඇයි ඔයාලා තරහ ගන්නෙ.. දේදුන්න පායන්නෙ ඈත අහසේ.. ඒක අපි හැමෝටම අයිතියි.. රණ්ඩු වෙලා පලක් තියෙනවද.. ? අපි හැමෝම දේදුන්න දිහා බලලා සන්තෝස වෙමු.." හැමෝගෙම කතා අහන් හිටපු සුදු රෝසි කරුණාවෙන් කීවා.
"අනේ මේ.... ඔයා කට වහගෙන ඉන්න, මට තවත් කේන්ති යවන්නෙ නැතුව.." රතු රෝසි, සුදු රෝසිට සැර වුණා. "එනව මෙතන අපිට ඔවදන් දෙන්න.. දේදුන්නට කවුරු අයිතිවාසිකම් කීවත්, ඔයාට එහෙම කියන්න කිසිම අයිතියක් කොහෙත්ම නැහැ. මොකද දේදුන්නෙ සුදු පාටක් ගෑවිලාවත් නැහැ.."
රතු රෝසිගෙ නපුරු වචන වලට සුදු රෝසිගෙ හිත හොඳටෝම රිදුණා. සුදු රෝසි එයාගෙ පෙති ටික පොහොට්ටුවක් හැඩේට හකුලගෙන හොඳටම අඬන්න පටන් ගත්තා.
රෝස කුමාරියන්ගේ කතා අහන් හිටපු, රෝස කැලේ කොළ පාට තුරු වැල් වලට සුදු රෝසි ගැන ගොඩක් දුක හිතුණා. "ඉතින් කේන්ති යනවනම් හොඳයිනේ, කේන්ති ගෙන්න ගන්නෙ නැතුව.." එයාලා හිනා වෙවී රතු රෝසිට විහිළු කරන්න පටන් ගත්තා. ඒ කතාවට තව තවත් කේන්තියෙන් ඔරව ගත්තු රතු රෝසි අත්දෙක බැඳගෙන ගස්සල අහක බලා ගත්තා.
"හරියට හරි.." සුදු රෝසිගෙ අතක හිටිය රෝස කොළයක් තුරුවැල් වලට උත්තර දුන්නා... "ඔය හැම පාට රෝසියෙක් වගේම අපේ කොළ පාටත් දේදුන්නෙ තියෙනවා කියලා මතක තියාගත්තනම් හොඳයි..." රෝස කොළය හඬන සුදු රෝසිගේ ඔළුව අත ගාන ගමන් කීවා.
"මේ.. මේ.. බලන්නකො ටිකක් මං දිහා..." එහාට මෙහාට ගමන් කරන පුළුං වළාකුළු නරඹමින් හිටිය විල හැමෝටම කතා කළා. "මම ලස්සනට නිල් කැටේට පිරිල නේද.. අහසෙ නිලත් එයාලගේ හැඩ බලන්නෙ විල් දියෙන්.." විල කීවේ දේදුන්නට තමාටත් අයිතියක් තියෙන වග නොකියා කියමිනි.
"දැන් මෙතැනට අඩු ඉන්ඩිගෝ විතරයි.." විල අද්දර පැතලි කළු ගලක් උඩ අව්ව තපමින් හිටිය ඉබ්බෙක් එසේ කියාගෙන විල් දියට බැස්සේ, තවත් මේ කතාවට ඇහුම්කන් දෙන්න කැමැත්තක් නැතුවාක් මෙනි.
"ඉන්ඩිගෝ.. අමුතු නමක්නේ..." තැඹිලි රෝසි ඇස් නටව නටවා හිනාවෙන්න පටන් ගත්තා.
"හැමෝටම ලස්සන පාටක් ලැබිල තියෙද්දිත්, මෙයාලා බොරුවට රණ්ඩු වෙවී හිත් රිදව ගන්නවා.." කාටවත් කිසිම දෙයක් නොකීවත් කතාව සාවදානයෙන් අහන් හිටපු සුළඟ තමාටම කියා ගත්තා.. "මෙයාලා මෙහෙම නම් මම කොහොම හිත රිදව ගන්න ඕනැද... මොකෝ මට එකම පාටක්වත් තියෙනව කියලද...." එහෙම සිතූ සුළඟ, සර සර හඬින් සීතලට හමන්නට පටන් ගෙන එන්න එන්නම සිය වේගය වැඩි කළා.
සුළං සැරට හිරුගේ උණුසුම් රැස් දහර නිවෙන්නට වුණා. අහසේ නිල් පාටත් හිමින් හිමින් මැකුණා. මුළු පරිසරයම අඳුරකින් වැහෙන්න පටන් ගන්නවාත් එක්කම වැස්සක් වහින්න පටන් ගත්තා.
ටික වෙලාවකට පස්සේ, වළාකුළකට මුවාවෙලා සිය දිගු රැස් කළඹ බොහොම අමාරුවෙන් සඟවගෙන උන් හිරුදේවි, වැස්ස අඩු වුණා ද බලන්න වැහි වළාකුළු අතරින් යන්තමට ඔළුව දැම්මා. දේදුන්නක් අහසේ කොණක ඉඳලා මැවෙන අයුරු හිරුදේවි එතකොට දැක්කා. පාට හතම පැහැදිලිව පේන්න දේදුන්න අහස පුරා සිත්තම් වුණා.
දේදුන්න දුටු සුළඟ ඉක්මණින් අහසට පියාඹලා රෝස කැලේ කතන්දරේ දේදුන්නට කීවා. ඒක ඇහුව දේදුන්න රවුමක් හැඬේට කැරකි කැරකී සුදුපාට දියසුළියක් මෙන් වේගයෙන් පොළොවට පාත් වෙන්න පටන් ගත්තා. සුදු පාටට හයියෙන් කැරකි කැරකී පහළට එන දේදුන්න දුටු රතු රෝසිට ලැජ්ජා හිතුණා. එයා කාටත් හොරෙන් සුදු රෝසි දිහා බැලූවා. පහළට ආපු දේදුන්න රෝස කැලේ හරි මැද උඩ නතර වෙලා එක පාරටම මල් වෙඩිල්ලක් වාගෙ පිපිරුවා. දේදුනු පාට, තරු කුඩු වගේ මුළු රෝස කැලය පුරාම ලස්සනට විසිරුණා. රෝස මල් විතරක් පිපුණු රෝස කැලේ, ලෝකෙ තියෙන හැම පාටකින්ම එක එක වර්ගයේ නොයෙක් මල් පිපෙන්න පටන් ගත්තා. එදායින් පස්සෙ රෝස කැලේ කවුරුත් දේදුන්න දිහා බලලා සතුටු වුණා මිස, දේදුන්නට අයිතිවාසිකම් කියන්න නම් ගියේ නැහැ.
මුතු පබා
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
ලබුවැල- වැඩුණු මහ ලොකුවට
කීයද වයස තමුසෙට
කිතුල් ගස- අහන එක පුදුමයි
දැන් මට වයස පණහයි
ලබුවැල-මට මාස හයකුත්
දවස් හතරකි තව මත්
කිතුල් ගස- ඔබ බාල බව මම
දැන ගෙන සිටිමි හොඳටම
ලබුවැල- නැතත් වයසක් මට
උස වෙමි ඔබේ තරමට
මට මෙන් ඉක්මනට
හැදෙන්නට බැරි මොකද තමුසෙට
කිතුල් ගස- ඉක්මට හැදුණොත්
ඒ ඉක්මනින් නැති වෙත්
මගෙ ඇඟේ වෙළිලා
මාසෙන් දෙකෙන් හැදිලා
ඔබ මෙන් මැළවිලා
දහස් ගණනක් ගියා මැරිලා
එස්. මහින්ද හිමි
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
