බැලුම ඉහළ නැංග සැටිත්, මහ පොළොවෙන් ඒක කොයිතරම් ඉහළ නැංගාද යන්න ගැනත් අපේ නිර්භය මගීන්ට දැනුණේ වත් නැහැ. විනාඩියකට පසුව ඒ ගොල්ල බැලුමට සවිකරලා තියෙන කූඩුවේ සිට බිම බලන විට, මිතුරන් අත් වනමින්, තොප්පි උඩ වීසි කරන සැටි ඔවුනට පෙනුණා. බිම හිටිය කුරුමිට්ටෝ ඔවුනට ජය පතා කෑ ගැසුවා.
"නැවත හමුවන තුරු ආයූබෝවන්!" දක්සපාල සහ ඔහුගේ මිතුරන් බිම හිටිය අයට කිව්වා.
ගුවනට නැගපු කට්ටිය බැලුම් කූඩුවේ ඉඳගෙන තොප්පි වනලා සුබ පැතුවා. අමතක පැංචා හිසට අත තිබ්බේ එයාගේ තොප්පිය අරගෙන වනා සුබ පතන්නට. හිසේ තොප්පිය නැති බව අමතක පැංචාට මතක් වුණේ ඒ වෙලාවේදී.
"සෝයුරනි! බැලුම නවත්වාපල්ලා!" අමතකයා කෑ ගැහුවා. " මට අමතක වෙලා තොප්පිය ගෙදර තියලා ඇවිත්."
"ඔයා හැමදාම මොකක් හරි අමතක කරනවා!" දොඩවන්නා කියාපි.
"දැන් ඉතින් බැලුම නවත්වන්න බැහැ. හුළං නිවෙන තුරු බැලුම ඉහළ නගිනවා. ඊට පස්සෙ තමයි බිමට පාත් වෙන්නේ" දක්සපාල විස්තර කළා.
"හරි වැඩක් නෙව, තොප්පිය නැතුව මට ගුවනේ ගමන් කරන්ට කියනවද?" අමතක පැංචා ඇහුවේ හිතේ අමාරුවෙන්.
"ඔයාගේ තොප්පිය ඔයා ඇඳ යට තිබිලා හොයා ගත්තා නේද?" බොත්තම් පුංචා ප්‍රශ්න කළා.
"හොයා ගත්ත එක ඇත්ත තමයි. මට ඒ තොප්පිය දැම්මාම ඔළුවේ රශ්නයක් ඇති වුන හන්දා මම ඒක මේසය උඩ තිබ්බා. අන්තිම මොහොතේදී අමතක වුණා."
"ඔයා හැමදාම අන්තිම මොහොතේ දී මොනවා හරි අමතක කරනවා" දොඩවන්නා කිවුවා.
"සෝයුරනි, බිම බලාපල්ලා! අපි අපේ ගේ පොඩිත්ත බිම තියලා ඉගිලෙනවා!" එහෙම කියුවේ වැඩ බැරි දාස.
හැමදෙනාම හිනා වුනා. දොඩවන්නා දිගටම දොඩවන්නට වුණා.
"ඔයා කල්පනා කලේ අපේ ගෙයත් අපිත් එක්ක පියාඹයි කියලද?"
"මම එහෙම කල්පනා කලේ නැහැ!" වැඩ බැරි දාස කතා කළේ අමනාපයෙන්." මට පෙනුනා අපේ ගේ බිම තියෙන හැටි. ඉතින් මම ඒ ගැන කිව්වා. අපි හැමදාම ගෙදර ජීවත් වුණා. දැන් පියාසර කරනවා."
"ඔව්. අපි පියාසර කරනවා. කොහාට හරි යනවා!" දොඩවන්නා දෙඩෙව්වා.
"ඔයා දොඩවන්නා නිසා හැමදාම දොඩවනවා. ගුවනට නැගලත් දෙඩවීම නවත්වන්නේ නැහැ."
"ඔයා මගේ දෙඩවීමට අකමැති නම් යන අහක යන්න!"
"මම කොහේ යන්නද?"
"ඔය කතා නවත්වපල්ලා! ගුවනේ පාවෙද්දිත් නුඹලා කරන විවාද වල තේරුම මොකක්ද?"
ගුවන් බැලුම තවත් ඉහළ නැංගා. කුසුම් පුර අත්ලේ තියෙන පුංචි නගරයක් වගේ පෙනුණා. ගෙවල් බොහොම පුංචියි. නගරයේ ඉන්න කුරුමිට්ටන්ව හඳුනා ගන්නවත් බෑ. හුළං පාරට බැලුම ගහගෙන ගියා. දැන් නගරය ඈතින් පෙනුණා.
දක්ස පාල සාක්කුවෙන් මාලිමා යන්ත්‍රයක් අරගෙන බැලුවා. ඒකේ කටුව උතුර දිසාව පෙන්වනවා. මේ දිසා දර්ශක යන්ත්‍රයෙන් ආපහු යන මග හොයාගන්ට පුළුවනි. ඒ නිසා තමයි දක්ස පාල මේ යන්තර ගෙන ගියේ.
"හුළං පාර හමන්නේ උතුරු දිසාවට. අපට ආපහු එන කොට දකුණු දිසාවට එන්නට ඕන." දක්ස පාල විස්තර කළා.
දැන් ගුවන් බැලුම බොහොම ඉහළට නැංගා. නගර පවා ඇහැට පෙනෙන්නේ නෑ. කුඹුරු මැදින් ගලා බසින් කැකිරි ගංගාව පුංචි දිය පාරක් වගේ පේනවා. වතු වල තියෙන ගස් පෙනුනේ ගිනි කූරු වගෙයි.
හිටි හැටියේම බොත්තම් පුංචා දැක්කා පුංචි කළු ලපයක්. ඒ ලපය ගුවන් බැලුම පසු පසින් දුවනවා වගේ ඉක්මණින් එන්නට පටන් ගත්තා.
"සෝයුරනි! අර බලාපල්ලා අපේ පසුපසින් දුවගෙන එන්නේ මොකක්ද?" බොත්තම් පුංචා කෑ ගසා ඇසුවා.
හැමදෙනාම කළු ලපය දෙස බලන්නට වුනා.
"බලන්න, ගඟට ඉහළින් පා වෙනවා!" අමතක පැංචා කෑ ගැසුවා.
"අන්න, අර ලපය මොකක්ද? බලාපල්ලා ගස් වලටත් උඩින් පැනගෙන එන හැටි!" කඩිනම් රාළ කිව්වා.
ගුවන් බැලුම කැලෑවට උඩින් පියාසර කරනවා. කලු ලපය ගස් මුදු වලට ඉහළින් එනවා. පුංචි දොස්තර කණ්ණාඩි කුට්ටම ඇහේ ලාගෙන ලපය දිහා බැලුවා. ඒත් එයාට ලපය හඳුනා ගන්ට බැරි වුණා.
"මම දන්නවා!" කියලා වැඩ බැරි දාස එකපාරටම කෑ ගැසුවා. "නුඹලාට ඉස්සෙල්ලා මම තේරුම් ගත්තා! ඒ තමයි අපේ බුල්කා බලු පැටියා. අපට ඒ පැටියා ගෙනෙන්නට අමතක වුණා නෙව. ඉතින් දැන් ඔය බුල්කා අපේ පසුපසින් දුවලා එනවා ඇති."
"ඔයා කියන්නේ මොනවාද? බලු පැටියාව මම ගෙනාවා. ඌ අපේ බංකුව යට ඉන්නවා." දඩයම් සේන කිවුවා.
"ඔය ලපය මොකක්ද? සමහරවිට අපේ දක්සපාල ඒක දන්නවා ඇති නේද?" අනේ - අපොයි ඇහුවා.
දක්ස පාල මාලිමා යන්ත්‍රය සාක්කුවේ දමා ගෙන බිම බැලුවා.
"ඒ ලපය තමයි අපේ හෙවණැල්ල!" ඔහු සිනා සුණා.
"ඇත්තටම ඒ අපේ හෙවණැල්ලද?" වැඩ බැරිදාස පුදුම වුණා. "විස්තර කරන්න."
"බොහොම ලෙහෙසියි. ඔය ලපය අපේ ගුවන් බැලුමේ හෙවනැල්ල. අපි හුළං පාරට ඉගිලෙනවා. ඉතින් අපේ හෙවනැල්ලත් අපේ පස්සෙන් එනවා." දක්සපාල කියුවා.
ගුවනේ පාවෙන කුරුමිට්ටෝ බොහෝ වෙලාවක් යනතුරු ලපය දිහා බලාගෙන හිටියා. ලපය කුඩා වීමට පටන්ගෙන අවසානයේදී එය අතුරුදහන් වුණා.
"හෙවණැල්ල කොහේ ගියාද?" හැමදෙනාම කලබල වුණා.
"අපි බොහොම ඉහළට නැංග නිසා අපට හෙවණැල්ල පෙනෙන්නේ නැහැ." දක්ස පාල විස්තර කළා.
"හරිම වැඩක් තමයි! අපි මෙතැන ඉන්නවා. අපේ හෙවනැල්ලවත් අපට පෙනෙන්නේ නැහැ." දොඩවන්නා දොඩවන්නට වුණා.
"ඔන්න ඔයා ආයෙමත් දොඩවන්න පටන් ගත්තා. ඔයාගෙන් ගෙන් අපට සැනසිල්ලක් නැහැ නෙව." එහෙම කියුවේ වැඩ බැරි දාස.
"සැනසිල්ල, සැනසිල්ල!" දොඩවන්නා විහිළු කළා.
"ගුවන් බැලුමකින් ගුවනේ පාවෙද්දී, මොන සැනසීමක්ද? සැනසීමෙන් ඉන්නට නම් ගෙදරට වෙලා ඉන්න!"
"ඔයා යන්න ගෙදර!"
"මට සැනසීමක් ඕන නැහැ!"
"ආයෙමත් වාද කරනවද? නුඹලා බස්සවන්න මට සිද්ද වෙනවා." දක්සපාල අවවාද කළා.
දොඩවන්නා සහ වැඩ බැරිදාස බයවෙලා වාද කිරීම නැවැත්වුවා.
මේ වෙනකොට ගුවන් බැලුම දුමාරයකට නැතිනම් මීදුමකට අහුවුණා. බිම බැලුවාම මහ පොළොව පෙනෙන්නේ නෑ. බිම සුදු පාටට පේනවා.
"මේ මොනවාද? මේ දුම ආවේ කොහේ ඉඳලාද?" හැමෝම කෑ ගැසුවා.
"මේ දුම නොවෙයි වළාකුළු. අපි දැන් වළාකුළු ඇතුළට වැදිලා. වලාකුළක් එක්ක පියාඹනවා." දක්සපාල කරුණු විස්තර කළා.
"ඔයා ඒ කතාව කියන්නේ හිතින් ගොතලා. වළාකුළු හරියට කැඳ වගේ දියාරුව තියෙන්නට ඕන. මේක මීදුමක්." වැඩ බැරිදාස එයාගේ අදහසට විරුද්ධ වෙලා කියුවා.
"වලාකුල හැදිලා තියෙන්නේ මොනවා වලින්ද?" දක්ස පාල ප්‍රශ්න කළා.
"වලාකුළු හැදෙන්නේ මීදුමෙන්. මහ පොළවේ ඉඳලා බලනකොට අපට වලාකුළු ඝනව පේනවා."
එම විස්තරය විශ්වාස නොකළ වැඩ බැරි දාස මෙහෙම කියාපි:
"සෝවුරනි! එයාගේ කතාව අහන්න එපා! එයා හිතින් හිතලා, ගොතලා කියනවා. එයා බොහෝ දේ දන්නවා කියලා අපට පෙන්වන්න හදනවා. නමුත් එයා කිසිම දෙයක් දන්නේ නෑ. වලකුළු හැදෙන්නේ මීදුමෙන් කිව්වාට මට විශ්වාස කරන්නේ නැහැ! වලාකුළු හැදෙන්නේ කැඳ වලින්. හරියට මම කැඳ බීලා නැතුවා වගෙයි!"
ඉක්මනින්ම බැලුම තවත් ඉහළ නැංගා. දැන් එය පාවෙන්නේ වලාකුළු වලටත් උඩින්.
වැඩ බැරි දාස කූඩයේ ඉඳලා බිම බැළුවා. ඔහුට පෙනුණේ මහ පොළොව වසා සිටින වලාකුළු විතරයි.
"අනේ අම්මේ! ආකාසේ බිම! අපි පියාඹන්නේ දෙපා උඩ දමගෙන. හිස බිමට හරවා ගෙන!"
"දෙපා උඩ දමාගෙන වෙන්නේ කොහොමද?" අනික් අය විමතියට පත් වුනා.
"ඔන්න බලාපල්ලා. අපේ දෙපාවලට ආකාසේ වලාකුළු ගෑවෙනවා. ඉතින් අපි පියාඹන්නේ ඔළු බිම දමාගෙන."
"අපි දැන් වලාකුලුවලට උඩින් යනවා. අපේ ගුවන් බැලුම බොහොම උඩට නැගලා තියෙනවා. ඒ නිසා වලාකුළු අපට යටින් දැන් පාවෙන්නේ." දක්සපාල විස්තර කළා.
නමුත් වැඩ බැරියා එය විශ්වාස කළේ නෑ. ඔහු බංකුව උඩ වාඩි වෙලා දෑතින්ම තොප්පිය අල්ලාගෙන හිටියා. එයා දෙපා උඩ දමාගෙන, ඔළුව බිමට හරවාගෙන හිටිනවා කියලා විශ්වාස කල හන්දා තොප්පිය එහෙම දෑතින් අල්ලාගෙන සිටියා. සුළං පහරක් විසින් ගුවනේ බැලුම ඇදගෙන ගියා. ඉක්මණින්ම බැලුම පාත්වෙන්ට පටන් ගත් සැටි ඔවුන්ට පෙනුණා.
"අපි පහළට පාවෙන්නේ මොකද?" කූඩුවේ වාඩිවෙලා හිටිය ළමයි ඇසුවා.
"බැලුමේ තියෙන හුළං නිවිලා." දක්සපාල විස්තර කළා.
" දැන් ඉතින් අපි බිමට පාත්වෙනවා නේද?" කඩිනම් රාළ ඇසුවා.
"අපි වැලි මිටි කූඩයට දාගත්තේ මොකටද?" දක්සපාල ප්‍රශ්න කලා.
"අපි පහළට යනකොට වැලි ගෝනි හිස් කරන්න ඕනෑ."
අනේ- අපොයි වැලි මිටියක් අරගෙන එක පාරටම බිමට වීසි කළා.
"ඔයා මොනවා කළාද?" දක්ස පාල කෑ ගැසුවා. " එකපාරටම වැලි ගෝනි වීසි කරන්න එපා. කාගෙවත් ඔළුවකට වැදුනොත්."
"සමහරවිට නොවැදෙන්න පුළුවනි." අනේ- අපොයි කියුවා.
"සමහර විට්ටයා - හැබෑ මොට්ටයා!" දක්සපාල එයාට පොඩි විහිළුවක් කළා. " ගෝනියෙන් වැලි බිමට වීසි කරන්න ඕනෑ."
"එහෙනම් මම වැලි ඉහින්නම්." නො බය දාස කිව්වා.
එයා වැලි මිටියක් ලිහලා වැලි කූඩය ඇතුලට දැම්මා.
" අපොයි නුඹලා හැබෑ නුවණක්කාරයෝ!" දක්ස පාල එහෙම කියලා හිස වැනුවා. "වැලි ගෝනියේ තිබුණත්, කූඩයේ තිබුණත් වෙනසක් නෑ නෙව ද?" ඒ නිසා බැලුමේ බර අඩුවෙන්නේ නෑ."
"බයවෙන්න එපා. මම වැලි ටික බිමට වීසි කරන්නම්." නොබය දාස වැලි මිටක් බැගින් අතින් අරගෙන බිමට වීසි කළා.
"පරෙස්සමින්!" අන්ද- මන්ද කෑ ගැසුවා. ඔයා මගේ ඇස් දෙකට වැලි දමාවි.
"බයවෙන්න එපා. මම ඇස්වලට වැලි ගහන්නේ නැහැ." එහෙම කියන ගමන්ම ඔහු ගේ ඇස් වලට වැලි දැම්මා.
හැමදෙනාම නොබය දාසට බැන්නා. අනේ- අපොයි පිහියක් අරගෙන කූඩයේ අඩිය හිල් කරලා ලොකු සිදුරක් ඇති කළා. එහෙම කළේ වැලි බිමට ඉහිරවන්නට. දක්ස පාල මේක දැකලා කෑ ගැහැවුවා.
"නැවතියන්! නුඹ මොනවා කරනවාද? නුඹ හන්දා අපේ කූඩය කැඩිලා අප බිමට වැටේවි."
"සමහර විට නොවැටෙන්නට පුළුවනි" එහෙම කිවුවේ අනේ - අපොයි.
"නුඹලා දෙන්නම නිතරම කියන්නේ වචන දෙකක් විතරයි. "සමහර විට", "බයවෙන්න එපා" කියලා විතරයි!" දක්සපාල එහෙම කියලා පිහිය උදුරා ගත්තා.
කූඩයේ තිබුණු වැලි බිමට වීසි කළා. බර අඩු වුණාම බැලුම ආයෙමත් ඉහළ නැංගා. ළමයින් බොහොම සන්තෝස වෙලා වට පිට බලන්නට වුණා. ගුවන් බැලුම උඩ යන හන්දා සියල්ලෝම සතුටු වුණා. දොඩවන්නා විතරක් දොඩවන්න පටන් ගත්තා.
"මොකක්ද මේකේ තේරුම! වරක් ඉහළ යනවා! තව වරක් පහළ බහිනවා! ඔහොමත් ඉගිලෙනවාද?"
තවත් මොනවා කියන්න ඕනද කියා නොදැන ඔහු බොත්තම් පුංචා දිහා බැලුවා. ඒ වෙලාවේ දී බොත්තම් පුංචා සීනි කැටයක් හපමින් හිටියා.
"ඔයා හපන්නේ මොනවාද?"
"මගේ සාක්කුවේ සීනි කැටයක් තිබුණා. ඉතින් මම ඒක අරගෙන හපන්නට පටන් ගත්තා."
"හරි වේලාවට නොවැ හපන්නේ. බිම බැහැලා, පසුව හපන්න බැරියැ."
"මම මොකටද අමතර බරක් ගෙනියන්නේ? මම සීනි කැටය කෑවාම බර අඩුවෙනවා. එතකොට බැළුම තවත් උඩට නගීවි."
"හපන්න! ඔය හැපිල්ල නිසා මොනවා වෙනවද කියලා බලන්න බැරියැ." දොඩවන්නා ආයෙත් මුණු- මුණු ගෑවා.
නිකොලායි නෝසව්
පරිවර්තනය - දැදිගම වී. රුද්රිගුමේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
