යාන්ත්‍ර ශිල්පී ඉස්කුරුප්පුවා සහ ඔහුගේ අත් උදවුකාරයා වන මුරිච්චියා බොහොම දක්ස වැඩ කාරයෝ. දෙන්නගෙම මූණුවර එකවගෙයි. ඉස්කුරුප්පුවා පොඩ්ඩක් උසයි, මුරුච්චියා චුට්ටක් මිටියි. දෙදෙනාම සම් කබා ඇඳලා. ඒ ගොල්ලන්ගේ සාක්කු වල අඬු, පීරි, ඉස්කුරුප්පු, නියන් ආදිය තිබුණා. ඔවුන්ගේ කබා සමින් මහපු ඒවා නිසා ඔය උපකරණ වල බරට ඔරොත්තු දුන්නා. නැතිනම් ඒ ඇඳුම් ඉරිලා බොහොම කල්. ඒ දෙදෙනාම සමින් හදපු හිස් වැසුම් පැළඳ සිටියා. ඇස් ආරක්සා වෙන කණ්ණාඩි ඇඳගෙන තමයි මේ දෙන්නා වැඩ කරන්නේ.
මේ දෙදෙනා වාමනයින්ගේ පැට්‍රෝල් ලාම්පු, ලෝහ හට්ටි, කේතල ආදී දේ අලුත් වැඩියා කරනවා. ඒ වගේ වැඩ නැති වෙලාවට රෝද තුනේ පා පැදි වැනිදේ හදනවා.
ඔන්න හිටිහැටියේම ඉස්කුරුප්පුවායි, මුරිච්චියයි, කම්මලේ දොර වහගෙන හොර රහසේ මොනවදෝ හදන්ට පටන් ගත්තා. මාසයක් තිස්සේම ඒ ගොල්ල වැඩ කළා. පෑස්සුවා. පීරි ගෑවා. මුරිච්චි ඇණ සවි කළා. කාටවත් ඒගොල්ලන් හදන දේ පෙන්නුවේ නැහැ. පස්සෙ බැලින්නම් ඒගොල්ල හදලා තියෙන්නේ මෝටර් රියක්.
ඒ අපූරු මෝටර් රිය දුවන්නේ පැට්‍රෝල්, ඩීසල් වැනි තෙල් වලින් නොවෙයි. සිරප් සහිත සෝඩා වතුර වලින්. රිය මැද පදවන්නාගේ ආසනය. ඊට ඉස්සරහින් සෝඩා වතුර සහිත පීප්පය. ඒ සෝඩා වතුරෙන් පැන නගින් ගෑස් වායුව, තඹ සිලින්ඩරයට ඇතුළු වෙනවා. ගෑස් වායුවේ බලය යකඩ පිස්ටනය තල්ලු කරනවා. මෙලෙස පිස්ටනය ක්‍රියාකාරි වීම නිසා රියේ රෝද කරකැවෙන්නට පටන් ගන්නවා. රිය පදවන්නාගේ ආසනයට ඉහළින් සිරප් ටැංකිය සවි කරලා. සිරප් බටය දිගේ ගිහිල්ලා පීප්පයට වැටෙනවා. එය යන්ත්‍රයට තෙල් වාගේ පාවිච්චි වෙනවා.
කුසුම් පුරයේ වාමනයන් අතර ඒ වගේ සෝඩා වතුරෙන් දුවන මෝටර් රිය බොහොම තිබුණා. ඉස්කුරුප්පුවායි, මුරිච්චියයි හදාපු මෝටර් රියේ ඉතා වැදගත් අලුත් දෙයක් ඇත. එය තමයි, ඒ ගොල්ලන්ට ඕන වෙලාවට මී පැණි වලින් හදාපු සිරප් සමග සෝඩා බීම සඳහා විශේෂ රබර් නළයක් සාදා තිබීම. ආසනයේ වාඩිවෙලා සිරප් සහ සෝඩා බොන්නට පුළුවනි.
කඩිනම් රාළ මේ මෝටර් රිය පැදවීමට ඉගෙන ගත්තා. කාටවත් ඕන වුනාම එයා බොහොම ආසාවෙන් මෝටර් රියෙන් ඒගොල්ලන්ට ඕන තැනට ඔවුන්ව ගෙන යනවා.
මී පැණි දාස නමැති වාමන කොල්ලා අනිත් අයට වැඩිය ඔය රියෙන් යාමට ආසයි. මොකද දන්නවද, එයාට ආසනයේ වාඩිවෙලා පැණි සිරප් එක්ක සෝඩා වතුර බොන්ට පුළුවන් නිසා. වැඩ බැරි දාසත් නිතර පාහේ ඔය මෝටර් රියෙන් ගමන් කළා. කඩිනම් රාළ තමයි රිය පදවන්නා. තනිවම රිය පැදවීමට වැඩබැරිදාසට ලොකු ආසාවක් ඇති වුණා. එයා කඩිනම් රාලට කතා කරලා මෙහෙම කියුවා;
"කාර් එක මට දීපන්. මාත් කැමතියි කාර් එක එළවන්ට."
"නුඹට බැහැ. මේක යන්තරයක්. මේ යන්තරෙ ගැන දැනීමක් තියෙන්ට ඕන" කඩිනම් රාළ එයාට විරුද්ද වුණා.
"දැන ගැනීමට තරම් දෙයක් ඔතන නැහැ. නුඹ එළවන හැටි මම දැකලා තියෙනවා. ගියර් දානවා. සුක්කනම කරකවනවා. එච්චරයි නොවැ. ඕකත් අමාරු වැඩක්ද?" වැඩ බැරි දාස කියුවා.
"බැලූ බැල්මට නම් අමාරු වැඩක් නොවෙයි වගේ තමයි පෙනෙන්නේ. නමුත් රිය පැදවීම අමාරුයි. නුඹ ඉගෙන ගන්නේ නැතුව එළවන්ට පටන් ගත්තොත්, කාර් එකත් කඩා බිඳ දමලා, නුඹත් මැරිලා යාවි." කඩිනම් රාළ කියුවා.
"නුඹ මට ඔහොමද සලකන්නේ! හොඳයි, කමක් නැහැ. නුඹත් කවදහරි මගෙන් උදවුවක් ඉල්ලුවොත්, මමත් නුඹට උදවු දෙන්නේ නැහැ."
දවසක්දා කඩිනම් රාළ ගෙදර හිටියේ නැති වෙලාවක වැඩ බැරි දාස ගෙවත්තේ නවත්වා තිබුණු මෝටර් රියට නැගලා ගියර් අදින්ටයි, පැඩල් පාගන්ටයි පටන් ගත්තා. මුලදී රිය එක තැනම තිබුණේ හෙළවෙන්නේ වත් නැතුවයි. එහෙත් හිටිහැටියේම මෝටර් රිය හඬක් පිට කරලා දුවන්ට පටන් ගත්තා. වාමනයෝ කවුළුවෙන් මේක දැකලා ගෙවල් වලින් එළියට දුවගෙන ආවා.
"ඒයි මෝඩයා, නුඹ මොනවා කරනවද? පණ නහගන්ට හදනවද?" ඒගොල්ල කෑගැහැව්වා.
"නුඹලා බයවෙන්ට එපා! මම පණ නහගන්ට මෝඩයකු නොවෙයි."
මෙහෙම පුරසාරම් දෙඩුවා විතරයි වැඩ බැරි දාස එලවපු මෝටර් රිය ගෙවත්තේ තිබුණු බලු කූඩුවේ හැපුනා.
"දඩිං බිඩිං ඩෝං!" බලු කූඩුව සුනේ සුන්. බුල්කා හොඳ වෙලාවට එළියට පැන්නා. බලු කූඩුවේ අයිතිකාර බල්ලගේ නම බුල්කා.
"නුඹ කරන විනාශයක හැටි බලාපන්! වහාම කාර් එක නවත්වාපන්!" දක්ස පාල කෑහැහුවා.
වැඩ බැරිදාස බයවෙලා මෝටර් රිය නැවැත්වීමට උත්සහ ගත්තා. එයා මොකක්දෝ යතුරක් කැරකැව්වා විතරයි. මෝටර් රිය තවත් වේගයෙන් දුවන්ට පටන් ගත්ත. ගෙවැටත් සුනේ සුන්! දඩිං බිඩිං ඩෝං! වැඩ බැරිදාසගේ ඇඟ පුරාම ලී පතුරු. එක ලී පතුරක් පිටට ඇනිලා. හිසේ පිටුපසට තවත් ලී පතුරක් ඇනිලා.
වැඩබැරිදාස සුක්කානම කරකවනවා. රිය ගෙවත්ත වටේට දුවනවා. වැඩ බැරිදාස බොහොම බයවෙලා යටි උගුරෙන් කෑ ගහනවා;
"අනේ සොයුරනි! දොර ඇරපල්ලා! නැතිනම් ගෙවැට කුඩේ කුඩු වේවි!
වාමනයෝ ගෙවත්තේ දොර ඇරියා විතරයි මෝටර් රිය මහපාර දිගේ වේගයෙන් දුවන්ට පටන් ගත්තා. මේ සද්දෙට මහ පාරට දුවගෙන ආපු අය දෙපස පෙළ ගැහිලා කෑ ගහන්ට වුණා.
"පණ බේරාගනියව්!" වැඩ බැරිදාස මෝටර් රියෙහි වාඩි වෙලා කෑ ගහනවා. දක්ස පාල, ඈනුම් අරින්නා, ඉස්කුරුප්පුවා, එඬරු තෙල් දොස්තර සහ අනෙක් වාමනයෝ මෝටර් රිය පසු පසින් දුවගෙන ගියහ. කොහේ දුවන්ටද? මෝටර් රිය වේගයෙන් ඉදිරියට ගියා.
පාර දිගේ දුවන රිය නැවැත්වීමට වැඩ බැරි දාස දන්නේ නැත.
ඔන්න අන්තිමේදී මෝටර් රිය ගඟ අද්දර පාරේ පල්ලමට ආවා විතරයි, තුන් කුන්දුන් ගැහිලා පෙරළුනා. රියෙන් පිටතට වීසි වෙලා ගිය වැඩ බැරි දාස සිහි නැතුව බිම ඇද වැටුණා. සෝඩා වතුරෙන් දුවන මෝටර් රිය ගඟට වැටිලා ගිලුණා.
දක්සපාලයි, ඈනුම් අරින්නායි, ඉස්කුරුප්පුවායි, එඬරු තෙල් දොස්තරයි වැඩ බැරි දාසව අල්ලා ගත්තා. එයා සිහින නැතුව වැතිරිලා හිටිය නිසා එයා මැරුණා කියලා මේ හතර දෙනා කල්පනා කළා. එයාව ඔසවාගෙන ගෙදර ගෙනාවා.
එයාව ඇඳක දැම්මා විතරයි, එයාට සිහිය ආවා. එයා ඇස් දෙක ඇරලා වටපිට බලලා, මෙහෙම ප්‍රශ්න කරනවා.
"අනේ සෝයුරනි, මම ජීවතුන් අතරද?"
"ඔවු, නුඹ ජීවත් වෙනවා. නමුත් නුඹේ ඇට කටු, ඇඟ පත පිරික්සා බලන්ට ඕන. දඟලන්නේ නැතුව ඉඳපන්." එඬරුතෙල් දොස්තර කියුවා.
දොස්තර වැඩ බැරියාගේ ඇඳුම් ගලවලා පිරික්සා කරලා මෙහෙම් කියුවා.
"පුදුමයක හැටි, නුඹේ ඇට කටු කැඩිලා නැහැ. ඇඟ විතරක් සීරිලා තියෙනවා. ලී පතුරු ඇඟට ඇනිලා තියෙනවා. එච්චරයි."
"ඔවු. ලොකු ලී කෑල්ලක් මගේ පිටට ඇලුනා." වැඩබැරි දාස කියුවා.
"ලී පතුරු ඉඳිකටු වගේ ඇඟට කා වැදිලා. ඒවා ගලවා දමන්ට ඕන." දොස්තර එහෙම කියලා හිස වැනුවා.
"මට වේදනාවක් ඇති වෙයිද?" බයවුණු වැඩ බැරියා ඇහුවා.
"චුට්ටක්වත් රිදෙන්නේ නැහැ! මම ලොකුම ලී පතුර ඇදලා දාන්නම්."
"අයියෝ, රිදෙනවෝ!" වැඩ බැරියා කෑ ගැහුවා.
"මොන බොරුද? කොහෙ රිදෙනවද?" දොස්තර පුදුම වුණා.
"අනේ බොහොම රිදෙනවෝ!"
"ඉවසාගෙන හිටපන්, රිදෙන්නෙ නැහැ. නුඹ වේදනාව සිතින් මවා ගන්නවා." දොස්තර ඔහුට සැර වුණා.
"අපොයි නැහැ, හැබෑවටම රිදෙනවා!"
"නුඹ කෑගහන්නෙ මොකද? මම නුඹව කපනවද? මම නුඹව කැපුවේ නැහැ."
"රිදෙනවෝ! දොස්තර කියුවට රිදෙන්නෙ නැහැ කියලා, මට නම් රිදෙනවා!" වැඩ බැරියා බෙරිහන් දෙයි.
"කෑ ගහන්ට එපා! තව එක ලී පතුරයි ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ. ඒකත් ගලවා දමන්නම්!"
"අපොයි එපා! ඒක එහෙම තිබුණාවේ! ගලවන්ට එපා."
"එහෙම බැහැ. ඒක පැසවන්ට පුළුවනි."
"අනේ අම්මෝ රිදෙනවෝ!"
"ඔන්න ගලවා දැම්මා! දැන් ඉතින් අයිඩින් ගාන එක විතරයි."
"අයිඩින් ගෑවාම රිදෙනවාද?"
"නැහැ, කිසිම වේදනාවක් නැහැ. නුඹ කලබල නැතුව ඉඳපන්." දොස්තර කියුවේය.
"අයියෝ!"
"කෑගහන්නේ නැතුව ඉන්නවා! කාර් එකේ නැගලා රවුම් ගහන්ට පුළුවනි. වේදනාව ටිකකට උහුලන්ට බැහැ!"
"අනේ අම්මෝ! ඇඟ දනවෝ!"
"පොඩ්ඩක් දනවා වගේ දැනේවි. පසුව ඇරිලා යාවි. දැන් මම උණ බලන කටුව තියන්නම්."
"උණ කටුව එපා. අනේ එපා!"
"ඒ මොකද?" දොස්තර ඇසීය.
"මට රිදෙන්ට පුළුවනි"
"උණ කටුවට රිදෙන්නේ නැහැ මිනිහෝ!"
"දොස්තර කිවුවට රිදෙන්නේ නැහැ කියලා. පසුව හැබෑටම වේදනාව ඇතිවෙනවා."
"හැබැ කොල්ලෙක්! නුඹගේ උණ බලන්ට මම කවදාවත් උණ කටුවක් තියලා නැද්ද?"
"නැහැ."
"එහෙනම් නුඹට දැනේවි, උණ බලන විට කිසිම වේදනාවක් නැති බව."
එඬරු තෙල් දොස්තර එසේ කියා උණ කටුව ගැනීමට යාබද කාමරයට ගියා.
වැඩ බැරි දාස වහාම ඇඳෙන් නැගිට, ජනේලයෙන් පිටතට පැන තම මිතුරා වන ගුණේ හමුවීමට ගියා. දොස්තර උණ කටුවත් රැගෙන එන විට වැඩ බැරි දාසත් එතැන නොසිටි නිසා මුමුණමින් මෙහෙම කියුවා.
"ඔන්න ඉතින් ඔය වගේ ලෙඩකුව සුව කරන්නේ කොහොමද! එයාට ප්‍රතිකාර කරන විට එයා ජනේලයෙන් පැනලා දුවනවා. ඒක මහා නොහොබිනා වැඩක්!"
නිකොලායි නෝසව්
පරිවර්තනය - දැදිගම වී. රුද්රිගුමේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
