විතාලික් ගේ අම්මා එයාට පුංචි කාප් මාළුවෙක් දැමූ ටැංකියක් තෑගි දුන්නා. ඇත්තටම ඌ හරිම ලස්සන පුංචි මාළුවෙක්. මුලදී විතාලික් ඒ ගැන කොයිතරම් සතුටට පත් වුණාද කිව්වොත් ඌට කෑම දැම්මෙත් ටැංකියෙ වතුර දිනපතා මාරු කළෙත් විතාලික්මයි. ඒත් කාලය ගෙවෙද්දි විතාලික්ට ඒ ගැන තිබුණු උනන්දුව-
-අඩු වෙලා යන්ට පටන් ගත්තා. කොච්චර අඩු වුණාද කියතොත්, ඌට කෑම දෙන එක පවා විතාලික්ට අමතක වුණා.
ඔන්න ඒ වගේම විතාලික්ට හිටියා මුර්ෂික් කියලා පූසෙකුත්. ඌ අළු පාට ලෝම පිරුණු, විසාල කොළ පාට ඇස් දෙකක් තියෙන එකෙක්. මුර්ෂික් ටැංකිය ඇතුලේ එහාට මෙහාට පීනන පුංචි කාප් මාලුවා දිහාවෙ බලා ඉන්ට ආස කළා.ඉතින් ඌ කලේ පැය ගණන් ටැංකිය ඉදිරියෙ ඉඳගෙන කාප් මාලුවා දිහා බලාගෙන ඉන්න එකයි.
"මුර්ෂික් දිහාවෙ ඇහැ ගහගෙන ඉන්න එක හොඳයි. නැත්තං ඔන්න ලඟදීම දවසක ඔයාගෙ මාළුවව කාලා දමන්න බැරි නෑ." ඔන්න විතාලික් ගේ අම්මා අනතුරු ඇඟෙව්වා.
"එයා එහෙම කරන්නෙ නෑ. එහෙම නොකරන්න මං බලාගන්නම්කො" ඔන්න විතාලික් කිව්වා.
දවසක් අම්මා එළියට ගිය වෙලාවේ, සෙර්යෝෂා කියන යාළුවා ආවා විතාලික්ව බලන්න."ෂා...හරිම ලස්සන කාප් මාලුවෙක්! මං ඔයාට නලාවක් දුන්නොත් මේ මාළුවව මට දෙනවද?" ඔන්න කාප් මාළුවා දැක්ක හැටියෙම එයා ඇහුවා.
"මට මොකටද නළාවක්? අපෝ, නළාවකට වඩා මාළුවා කොච්චර හොඳයිද!"
"නෑ. එහෙම නෙමෙයි. නළාව නම් පිඹින්න හරි පුළුවං. ඒත් මාළුවෙක්ගෙන් මොනව කරන්නද?"
"ඌ ටැංකියේ පීනන හැටි බලන්න පුළුවන් නෙව. නිකම්ම නිකං නලාවක් පිඹිනවට වඩා ඒක කොයිතරම් අපූරුද!"
"හරි මෝඩයෙක් තමයි!" ඔන්න සෙර්යෝෂා කිව්වා.
"ඒ විතරක් නෙමෙයි. මේ පූසට පුළුවං ඕනෙම වෙලාවක ඔයාගෙ මාළුවා ගිලලා දාන්න. එහෙම වුනොත් මාලුවත් නෑ, නලාවත් නෑ. නලාව යකඩවලින් හදලා තියෙන නිසා පූසට බෑ කොහෙත්ම ඒක කන්න "
"අම්මා ආස නෑ මං එක එක දේවල් හුවමාරු කරගන්නවට. නලාවක් ඕනෙ නම් අම්මා මට අරන් දෙයි"
"ඒත් ඔයාගේ අම්මට බෑ කවදාවත් මේ වගේ නළාවක් ඔයට අරන් දෙන්න.මොකද මේව කඩෙන් ගන්න බැරි හන්දා. මේක හමුදාකාරයෙකුගේ නලාවක්. දන්නවද, මං එළියට ගිහින් මේක පිඹින වෙලාවෙකම අනිත් අය හිතන්නෙ හමුදාකාරයෝ ඇවිත් කියල " සෙර්යෝෂා තවදුරටත් කියා හිටියා.
ඊළඟට, සෙර්යෝෂා එයාගේ සාක්කුවෙන් නලාව අරන් කන් බිහිරි වෙන තරම් සද්දෙට ඒක පිම්බා.
"අනේ, මටත් දෙන්නකො බලන්න" ඔන්න විතාලික් ඉල්ලා හිටියා.
විතාලික් නලාව අතට අරන් පිම්බා. මහ විසාල හඬකින් ඒක නාද වුනා.ඒ හඬට විතාලික්ට බොහොම ආසා හිතුණා.ඔන්න ඉතින් දැං නලාව අයිතිකරගැනීම වගේම මාළුවගෙන් වෙන්වීමෙ සාංකාවත් විතාලික් ගේ හිතට දැනුණා.
"හරි. මං ඔයාට මාළුවා දුන්නොත් ඔයා ඌව දමන්නෙ මොකටද? ඔයාට ටැංකියක් වත් නෑ නෙව"
"ඉතිං මං ඌව ජෑම් බෝතලේකට දමනවා. අපේ ගෙදර තියෙනවා ලොකු එකක් "
"හ්ම්... හරි. එහෙනම් ගන්න " අන්තිමෙදී හිත හදාගත්ත විතාලික් කිව්වා.
මාළුවා අල්ලා ගන්න එක ඒ දෙන්නට බොහොම අසීරු වුණා. මොකද මාළුවා බොහොම ලේසියෙන් අත්වලින් ලිස්සලා ගිය හින්දා.අන්තිමේදි ගේ මැද්දෙ හැමතැනම වතුර ඉහිරමින් සෙර්යෝෂාට හැකි වුණා ඌව අල්ලා ගන්ට.ඒ වෙද්දි සෙර්යෝෂා ගේ කමිස අත් වැලමිට වෙනකල්ම හොඳහැටි තෙමිලයි තිබුණේ.
"ඇල්ලුවා". සෙර්යෝෂා කෑ ගහල කිව්වා.
"ඉක්මනට ගිහින් මට වතුර වීදුරුවක් අරන් එන්න". විතාලික් කෝප්පයක් පිරෙන්න වතුර අරන් ආවා. සෙර්යෝෂා මාලුවා ඉක්මනින් වතුර කෝප්පෙට දැම්මා.ඊළඟට දෙන්නම සෙර්යෝෂා ගේ ගෙදර ගියා. ජෑම් බෝතලේ සෙර්යෝෂා කිවුව තරම් විසාල වුනෙත් නැති නිසා මාළුවට හොඳහැටි පීනන්න පුළුවන් තරම් ඉඩකඩක් ලැබුණේ නෑ.පුංචි කාප් මාළුවා බෝතලේ ඇතුළේ ඉස්සරහටත් පස්සටත් පීනන හැටි ඒ දෙන්න බලා හිටියා.සෙර්යෝෂ හිටියේ පුදුම සතුටකින්. ඒත් විතාලික් හිටියේ ඩිංගක් විතර කණගාටුවෙන්. ඒ මොකද එයාගේ මාළුවාව දුන්න නිසාත්, ඊටත් වඩා වැඩියෙන්, නලාවකට මාළුවා හුවමාරු කළා කියලා අම්මට කියන්න එයා හුඟක් බය වුණු නිසාත්.
"සමහර විට ඌ නැති එක අම්මට ඒ හැටි ගානක් නැතිවෙයි." ගෙදර යන අතරතුරේ විතාලික් හිතුවා.
"කෝ ඔයාගේ මාළුවා?" ඒත් ඔන්න විතාලික් ගෙදර ආ හැටියෙම අම්මා ඇහුවා.
මොකද්ද දෙන උත්තරේ කියලාවත් විතාලික්ට හිතා ගන්න බැරිවුණා ඔන්න.
" මුර්ෂික් කාලා වත්ද?" අම්මා ආයෙත් ඇහුවා.
"මං දන්නෑ" විතාලික් ඇහෙන නෑහෙන හඬින් උත්තර දුන්නා.
"අර බලන්න" අම්මා කිවුවා.
"ගෙදර කවුරුත් නැති වෙන තුරු ඉඳලා මාළුවව අල්ලගෙන කාලා.වතුර ඉහිරිලා තියෙන හැටි බලන්න! මහ කපටි පූසෙක්! කෝ මේකා? විගහින් හොයාගෙන එනවා ඌව මෙහාට"
" මුර්ෂික්! මුර්ෂික්!" විතාලික් ඌට කොයිතරම් අඳ ගැහුවත් ඌ පෙනෙන මානෙක වත් හිටියෙ නෑ.
"හෙමින් සැරේ ජනේලෙන් පැනලා ගිහින් වගෙයි. එළියට ගිහින් බලන්න"
ඔන්න ඉතින් විතාලික් එයාගේ කබායත් ඇඳගෙන ගෙවත්තට ගියා.
"අනේ, දැං මං මොකද කරන්නේ?" විතාලික් බොහොම කණගාටුවෙන් හිතුවා. "මං හින්දා මුර්ෂික් ට වෙන්නෙ දැන් හැංගිලා ඉන්නයි"
විතාලික් ආපහු ගෙදර ගිහින් මුර්ෂික් හොයාගන්න බරිවුණා කියලා කියන්න හිතුවා විතරයි, මෙන්න බිම්ගෙයි ඇරුණු කවුළුවකින් හිටියෙම මතුවුන මුර්ෂික් දොර පැත්තට දුවන්න පටන් ගත්තා.
"අනේ, මගෙ හොඳ පූසි පැටියෝ ගෙදර නම් යන්නෙපා ඔන්න. අම්මගෙන් හැංගිලා ඉන්න වෙයි ඔයාට දැන්" විතාලික් කිව්වා.
මුර්ෂික් පුරු පුරු ගාමින් විතාලික් ගේ දැවටි දැවටි හෙමින් ඤාව්! ඤාව්! කිවුවා.
"ඔයාට තෙරෙන්නෙ නැද්ද මං කියන දේ, මෝඩ පූස් පැටියො. දැන් කොහොමටවත් ඔයාට ගේ ඇතුලට යන්න බෑ"
ඒත් මුර්ෂික් ඇහුම්කන්දෙන පාටක් පෙනුනෙ නම් නෑ. විතාලික්ගේ කකුලෙ දැවටි දැවටි, උගේ ඔලුවෙන් හෙමින් පිරිමදිමින් මූර්ෂීක් බොහොම ආදරෙන් විතාලික් දිහාවෙ බලන් හිටියා විතාලික් දොර අරින තුරු. විතාලික් උත්සහ කළේ මූර්ෂීක් එතනින් එළවා දමන්ට. ඒත් ඒ වැඩේ හරිගියේ නැහැ. අන්තිමේදි විතාලික් එක්පාරටම දොර ඇරලා ගේ ඇතුලට ගිහින් ඉක්මනින්ම දොර වැහුවෙ මූර්ෂීක් එයාගේ පස්සෙන් එක නවත්වන්න.
"ඤාව්!" ඔන්න දොර එහා පැත්තෙ ඉඳන් මූර්ෂීක් කෑ ගහන්න පටන් ගත්තා.
"නිස්සද්ද වෙයන් මෝඩයෝ! අම්මට ඇහුනොත් හොඳහැටි ගුටි කන්න වෙයි ඔන්න" දොර පළුවෙන් එබුන විතාලික් කිව්වා.
මූර්ෂීක් අල්ලාගත්ත විතාලික් ඌව බිම්ගෙයි කවුළුවෙන් ඇතුලට දැම්මා. මූර්ෂීක් කකුල් වලින් පහුරුගාමින් බිම්ගේ ඇතුලට යන එක වළක්වන්න හැදුවා. මොකද ඌ කැමති උනේ නෑ බිම්ගේ ඇතුලෙ හිරවෙලා ඉන්න.
"යනව ඇතුලට. ගිහින් ඉන්නවා" විතාලික් කිව්වා. ඒ පාර නගුට විතරක් එළියට හිටින විදියට අන්තිමේදි මූර්ෂීක්ව කවුළුවෙන් ඇතුළට තල්ලු කරගන්න විතාලික්ට හැකි වුණා.තරහෙන් නගුට හොලවලා මූර්ෂීක් බිම් ගේ ඇතුලේ නොපෙනී ගියා. ඉතින් විතාලික්ගේ හිතට සැනසිල්ලක් දැනුණා. විතාලික් හිතුවෙ ඌ බිම්ගෙට වැදුනා කියලයි. ඒත් ඊළඟ මොහොතේ මූර්ෂීක් ආයෙත් වතාවක් කවුළුවෙන් එළියට ඔළුව දැම්මා. "කොහෙද යන්නේ මෝඩයෝ" කවුළුව අතින් අවහිර කරමින් විතාලික් කිව්වා.
"මං කිව්වනේ, මේ වෙලාවෙ උඹට ගෙදර යන්න බෑ"
"ඤාව්!" ඔන්න මූර්ෂීක් අඬන්න පටන් ගත්තා.
"අනේ ඤාව්වො,මට තෙරෙන්නෙ නෑ මොකද කරන්නෙ කියලා" ඌට හෙමින් තට්ටු කරලා විතාලික් කිව්වා.
එහෙම කියල විතාලික් වට පිට බැලුවේ කවුළුව වහලා දමන්න පුළුවන් දෙයක් අහල පහළ තියේද කියලයි. ඔන්න එතකොට එයා දැක්ක ගඩොල් කැටයක් බිම් ගේ අද්දර වැටිලා තියෙන හැටි. ගඩොල අහුල ගත්ත විතාලික් එයින් කවුළුව හරස් කළා.
"දැං නම් ඔන්න එළියට එනව බොරු. ටික වෙලාවක් ඔයා මෙහෙම ඉන්නකො. හෙට වෙද්දි අම්මට මාළුවා ගැන හැමදේම අමතක වුණාම මං ඔයාව එළියට ගන්නම්"
ආපහු ගෙදර ගිය විතාලික් අම්මට කිව්වා එයාට මූර්ෂීක් ව හොයාගන්නට බැරි වුණු බව.
"කමක් නෑ. ආවදෙන්කො එයා. මොන විදිහකිනවත් එයාට සමාවක් නම් නෑ මගෙන්" අම්මා කිවුවා.
රෑ කෑම වෙලාවෙදී විතාලික් හිටියේ බොහොම කණගාටුවෙන්. ඇත්තෙන්ම එයාට කිසිම දෙයක් කන්න තරම් වුවමනාවක් තිබුණෙ නෑ.
"මං මෙතන ඉඳගෙන හොඳට කෑම කනවා. පව් මූර්ෂික්! ඌ කළුවර බිම්ගේ ඇතුලට වෙලා ඉන්නවා ඇති"
අම්මා රෑ කෑම මේසෙන් එහා මෙහා වෙනකල් හිටිය විතාලික් එයාගේ මස් පංගුව සාක්කුවේ දමාගෙන හෙමින් ම බිම් ගේ පැත්තට දුවලා ගියා.ඊලඟට ගඩොල අහක් කරලා " මුර්ෂීක්!මුර්ෂීක්!" කියලා කතා කලා.
ඒත් මූර්ෂීක්ගෙ කිසිම සද්දයක් නෑ.කවුළුව දෙසට නැමුණු විතාලික් ඇතුල බැලුවා, ඒත් මොකුත්ම නොපෙනන තරමට ඇතුල කට්ට කළුවරයි.
"මුර්ෂීක්! මුර්ෂීක්! මගෙ පොඩි පූස් පැටියෝ. මේ බලන්න මං උඹට රසම රස මස් කෑල්ලක් ගෙනාව"
ඒත් මුර්ෂීක් එළියට ආවෙ නම් නෑ.
"එන්නෙ නැද්ද එළියට? හරි එහෙනම් ඕක ඇතුලටම වෙලා බඩගින්නෙම ඉන්න එකයි ඇත්තෙ" එහෙම කියලා විතාලික් කණගාටුවෙන් ගෙදර ගියා.
මුර්ෂීක් නැති නිසා විතාලික්ට හොඳටෝම පාළුයි.ඒ විතරක් නෙමෙයි, අම්මට බොරු කියල රවට්ටපු එක ගැන විතාලික් ගේ හිතේ තිබුණේ මහ විසාල බරක්.
අම්මා දැක්කා විතාලික් අසතුටෙන් ඉන්න හැටි.
"මං ඔයාට තව මාළුවෙක් ගෙනත් දෙන්නම් කො. දැන් සතුටෙන් ඉන්න." අම්මා කිවුවා.
"මට මාළුවෙක් ඕනෑ නෑ"
ඇත්තටම නම් විතාලික්ට ඕනෙ වුණේ අම්මට ඇත්ත කියන්නයි. ඒත් ඒ තරම් දිරියක් එයාට තිබුනේ නැති නිසා විතාලික් නිශ්ශබ්දව හිටියා.ඔන්න එතකොටම වාගේ විතාලික් ගෙ ජනේලය එපිටින් ඇහුණේ හීනියට පහුරු ගාන හඬක්.ඒත් එක්කම "ඤාව්!" ගෑමක්.විතාලික් උඩ බලද්දි දැක්කේ ජනේල් පඩිය අද්දර ඉඳගෙන ඉන්න මූර්ෂීක්ව.ඌ බිම්ගේ ඇතුලෙන් එළියට ආවේ කොහොමද?
"ආහ්...මේ ඉන්නේ හොර ගෙඩියා! මෙහාට එනවා නරකම නරක දඟ පූසා!"
එහෙම කියලා අම්මා ජනේලය ඇරියා. මූර්ෂීක් හෙමින් ගෙට ඇතුළු වුණා.අම්මා මූර්ෂීක්ව අල්ලා ගන්නට සූදානම් වෙද්දිම මූර්ෂීක් මේසය යටට රිංගා ගත්තේ හරියටම මොකක් හරි වැරැද්දක් වෙන්නට යන බව තේරුණා වගෙයි.
"අපොයි... හරිම කපටියෙක් තමයි මෙයා නම්. වැරැද්දක් කළා දන්න හින්දා තමයි මේ. විතාලික් මෙයාව අල්ලාගන්න උදව් කරන්න මට"
විතාලික් මේසය යටට බඩ ගෑවා.විතාලික්ව දැක්ක මූර්ෂීක් සෝපාව යටට දුවල ගිහින් හැංගුණා.ඒ ගැන විතාලික් සතුටු වුණා. ඒත් අම්මට උදව් කරන්නත් ඕනෑ නිසා විතාලික් මුර්ෂීක් ගෙ පස්සෙන් බඩගාගෙන ගියා. විතාලික් පුළුවන් තරම් හයියෙන් කෑ ගැහුවෙ මුර්ෂීක් ට එතැනින් බේරිලා පැනගන්න ඉඩ දෙන්න ඕනෑ නිසයි. සෝපාව යටින් මතුවුණ මුර්ෂීක් දුවන්න පටන් ගත්තා. විතාලික් කාමරේ වටේටම දුවමින් මූර්ෂීක් පස්සෙ පන්නන්න පටන් ගත්තා.
"ඔය විදියට කෑ ගහන එක නවත්වන්න. ඔහොම කෑ ගහල කවදාවත්ම ඔයාට ඌව අල්ලගන්න නම් ලැබෙන්නෙ නෑ" අම්මා කිව්වා.
ජනේලෙන් එළියට පනින්න හිතාගෙන මුර්ෂීක් මාළුටැංකිය තියා තිබුනු ජනේල් පඩිය උඩට පැන්නා.ඒත් කකුල ලිස්සලා ගිහින් ඌව මාළුටැංකියට ඇදගෙන වැටුණේ හැම තැනම වතුර ඉහිරවමින්. ඊලඟ විනාඩියෙ තරහෙන් ඇඟ ගසමින් මූර්ෂීක් ගොඩට ආව. එතකොටම වාගේ අම්මා ඌව බෙල්ලෙන් අල්ලා ගත්තා.
"දැං, මං උඹට හොඳ පාඩමක් කියාදෙන්නයි යන්නෙ"
"අනේ අම්මේ.. අම්මේ! ඌට ගහන්නෙපා අම්මේ" එහෙම කියපු විතාලික් එකපාරටම අඬන්ට පටන් ගත්තා.
"ඌට අනුකම්පා කරන්න එපා. ඌ මාළුවට කොහෙත්ම අනුකම්පා කළේ නෑ නෙව"
"ඌට නෙමෙයි බනින්න ඕනේ අම්මේ"
"ආහ්.. ඌට නෙමෙයි? මාළුවා කෑවෙ කව්ද එහෙනම්?"
"ඌ නෙමෙයි අම්මේ"
"එහෙනම් කවුද?"
"මමයි"
"මොකක්? ඔයා මාළුවව කාලා දැම්මා?"
"නෑ. මං කෑවෙ නෑ. නලාවකට හුවමාරු කරා"
"මොකකට?"
"මෙන්න මේකට"
සාක්කුවෙන් නලාව එළියට ගත්තු විතාලික් ඒක අම්මා දිහාවට දිගු කළා.
"ඔයා ඔයා ගැනම බොහොම ලැජ්ජාවෙන්න ඕනෑ"
"මං එහෙම කරන්න හිතුවෙ නෑමයි. ඒත් සෙර්යෝෂා ඇහුවා මාරුකරගනිමුද කියලා. ඉතිං මං හා කිව්වා"
"මං කිව්වේ ඔයා ඇත්ත නොකියපු එක ගැන ලැජ්ජා වෙන්න ඕනෑ කියලයි. මුර්ෂීක්ට මං කොච්චර බැන්නද. තමන් කළ වැරැද්දට අනිත් අය අල්ලලා දෙන එක හොඳ දෙයක්ද?"
"මං බය වුණා අම්මා බනියි කියලා"
"ඇත්ත කතා කරන්න බය වෙන්නෙ බයගුල්ලෝ. මං මුර්ෂික්ට දඬුවම් කළා නම් ඒක කොහොමට හිටියිද?"
"ආයෙ කවදාවත්ම මං එහෙම කරන්නෙ නෑ"
"ඔව්. මං හිතනවා ඔයා එහෙම නොකරාවි කියලා. මේ වතාවෙ සමාව දෙනව. මොකද පහුවෙලා හරි ඇත්ත කියපු හින්දා"
මූර්ෂීක්ව ඔසවා ගත්ත විතාලික් ඌව ගිනි උඳුන ලඟට අරන් ගියා. ඇඟට ඇලිච්ච තෙත ලෝම නිසා මූර්ෂීක්ව පෙනුනේ පූසෙකුට වඩා හරියට ඉත්තෑවෙක් වගෙයි. සතියක් බඩගින්නෙ හිටියා වගෙ ඌ හිටියේ කෙට්ටු වෙලා. විතාලික්ට මූර්ෂික් ගැන දුක හිතුණා. සාක්කුවෙ දමාගෙන උන්නු මස් කෑල්ල එළියට ගත්ත විතාලික් ඒක පුටුව උඩින් තිබ්බා මුර්ෂීක්ට කන්න.කෑදර කමින් මස් කෑල්ල ගිලල දාපු මුර්ෂීක් පුටුවෙ දිගා වුණේ උණුසුම් වෙන්ට හිතාගෙන. ඊටපස්සෙ විතාලික්ගේ ඔඩොක්කුවට පැන්න මුර්ෂීක් බෝලයක් වගේ ගුලි වෙලා පුරු පුරු ගාන්නට පටන් ගත්තා. මුර්ෂීක්ගේ ඉවරයක් නැති පුරු පුරු ගෑම විතාලික් ව සතුටට පත් කළා.ඒක නිකම්ම නිකං පුරු පුරු ගෑමක් විතරක්ම හැර වෙන දෙයක් නොවුනු නිසා.
නිකොලායි නෝසව්
පරිවර්තනය - ප්‍රශංසනී පරණවිතානමේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
