පහුගිය ග්‍රීස්ම නිවාඩුවට අපි ගමේ ඉන්න කාලේ මීෂ්කා ආවා අපිත් එක්ක නවතින්න. මං කොයිතරම් පාලුවෙන් උන්නද කියනවා නම් එයා ආපු එක ගැන මං හුඟාක් සතුටු වුණා. ඇත්තටම අම්මත් සතුටු වුණා ඒ ගැන.
"ඔයා ආ එක සතුටක්! දැන් ඔය දෙන්නට ඔය දෙන්න ඉන්නවනේ. හෙට උදේම මට ටවුමට යන්න වෙනවා. ආපහු එන්නෙ කොයි වෙලාවෙද කියන්න බෑ. ඔය දෙන්න හිතනවද ඔයගොල්ලන්ට තනියෙන් ඉන්න පුළුවන් කියල?" අම්ම ඇහුවා.
"හපොයි පුළුවනි. අපි පොඩි බබාලා ය?" මං කිව්වා.
"එහෙමනං උදේ කෑම හදා ගන්න වෙන්නෙ තනියම ඔන්න. කැඳ හදා ගන්න හැටි කවුද දන්නෙ???"
"මොකෝ මං නොදන්නේ. හරිම සුළු දෙයක් නෙ." මීෂ්කා පැනලා උත්තර දුන්නා.
"මීෂ්කා, ඔයාට ඇත්තටම විශ්වාසද ඔයා දන්නවා කියලා. කවද්ද ඔයා ඇත්තටම කැඳ ඉව්වේ?" මං ඇහුවා.
"අයියෝ, මං ඕනෑ තරම් දැකලා තියෙනවා අම්ම කැඳ උයන හැටි. ඔයා ඒක මට බාර දෙන්නකො. කීයටවත් මං ඔයාව බඩගින්නෙ තියන්නෙ නම් නෑ. ඔයා මෙච්චරකල් නොබීපු විදියෙ රසම රස කැඳ මං උයන්නම්" මීෂ්කා උත්තර දුන්නා.
උදේ තේ වලට පාන් ගෙඩියකුත් ජෑම් බෝතලයකුත් අපිට ලැබුණා. ඕට් ඇට තියෙන තැනත් අම්ම අපට පෙන්නුවා. ඒ විතරක් නෙමෙයි ඕට් කැඳ හදා ගන්න හැටිත් කියාදුන්නා. ඒත් මං ඒ ගැන ඒ හැටි වද වුණේ නෑ. මීෂ්කා ඒ ගැන හොඳට දන්නවා නම් මං ඒ හැටි වද වෙන්න ඕනෑ නෑ, මං හිතුවා.
අම්මා උදේම පිටත් වුණා. මාළු බාන්න ගඟට යන්න මීෂ්කත් මමත් හිතුවා. බිලිපිති සොයා ගත්තු අපි බිම හාරලා පණුවො කිහිප දෙනෙක් හොයාගත්තා.
"ඔහොම ඉන්න! දැන් අපි මාළු අල්ලන්න ගඟට ගියාම ඕට් කැඳ හදන්නෙ කවුද?"
"හපොයි, උය උයා කරදර වෙන්න ඕනෑ කාටද? ඒක මල කරදරයක්. තව පාන් ඕනෑ තරම් තියෙන්නේ. ඉතිං අපි ජෑමුයි පානුයි කමු. ආයෙත් අපිට බඩගිනි උනොත් කැඳ හදමු" මීෂ්කා කිවුවා.
ඉතිං ජෑම් තැවරූ පාන් ගොඩක් හදාගෙන අපි ගඟ පහළට ගියා. අපි ඇති තරම් ගඟ හරහා පීනුවා. ඇඟ වේලෙන තුරු වැල්ලෙ වැතිරිලා හිටියා, ඊට පස්සෙ ජෑම් තැවරූ පාන් හොඳහැටි කෑවා. අන්තිමේදි අපි මාලු බාන්ට පටන් ගත්තා. අපි හුඟ වෙලාවක් බලාගෙන හිටියත් එකම මාළුවෙක් වත් ඇම ගිලින්න ආවේ නෑ. අන්තිමේදි අපිට අල්ලා ගන්න පුළුවන් වුණේ පුංචි පුංචි මාළු දුසිමක් තරම විතරයි. එදා දවසෙන් වැඩි කොටසක් අපි ගඟ පහළට වෙලා ගත කළා. ඔන්න මහ දවල් වෙද්දි පුදුම විදියේ බඩගින්නක් දැනෙන්න පටන් ගත්තාම අපි ආපහු ගෙදර ගියා.
"එහෙනම් මීෂ්කා කියන්න, ඔයා පණ්ඩිතයනේ. අපි දැන් මොනවද උයන්නේ?" මං ඇහුවා.
"අපි කැඳ හදමු. ඒක තමයි ලේසිම වැඩේ" මීෂ්කා උත්තර දුන්නා.
"හරියට හරි"
අපි ලිප පත්තු කළා. මීෂ්කා මුට්ටියත්, ඕට් ඇටත් අරගෙන ආවා.
"මට නං දැන් හොඳටම බඩගිනියි. ඒ හින්ද ඔන්න ටිකක් වැඩියෙන් හදන්න වෙයි" මං මීෂ්කට කිවුවා.
මුට්ටියේ කට ළඟටම ඕට් ඇට පුරවපු මීෂ්කා මුට්ටිය පිරෙන තරමටම වතුර දැම්මා.
"වතුර වැඩි නැද්ද?" මං ඇහුවා.
"අපෝ නෑ. අම්මා හදන්නෙත් එහෙම තමයි. ඔයා ලිප ගැන බලාගන්න. කැඳ හදන එක මං බලාගන්නම්" මීෂ්කා උත්තර දුන්නා.
මං ලිපට ගින්දර දාන අතරතුරේ මීෂ්කා කැඳ හැදුවා. ඇත්තම කියනවා නම් එයා කළේ කැඳ හැලිය දිහා බලා ඉන්න එක. මොකද කැඳ හැලිය ඉබේ ඉවුනා.
වැඩි වෙලාවක් යන්න කලින් කළුවර වැටෙන්න පටන් ගත්තා. අපි ගිහින් ලාම්පු පත්තු කළා. කැඳ හැලිය ඉදෙමින් තිබුණා. නැඹිලිය එක පාරටම ඉස්සිලා මුට්ටියේ හතර වටින් කැඳ ඉහිරෙන්න පටන් ගන්නවා මං දැක්කා.
"මීෂ්කා, කැඳ එකට මොකද වෙලා තියෙන්නෙ?"
"ඇයි මොකක් වෙලාද?"
"මුට්ටියෙන් උතුරලා එනවා!"
ඊලඟට මීෂ්කා කළේ හැන්දක් අරන් කැඳ ටික ඇතුලට තල්ලු කළ එක. එයා තල්ලු කරන්න තල්ලු කරන්න ආයෙ ආයෙත් කැඳ උතුර උතුර උඩට ආවා.
"මං දන්නෑ මොකක් වෙලාද කියලා. සමහර විට කැඳ එක ඕනෑ තරමට ඉදිලා වෙන්නැති."
ඊට පස්සෙ මං කළේ හැන්දකින් කැඳ ටිකක් අරගෙන රස බැලු එක. තිරිඟු ඇට එහෙමම තදට හයියටයි තිබුණේ.
"මේ වතුර වලට මක් වුනාද?"
"මං කොහොමද දන්නේ. මහ හුඟක් වතුර දැම්ම නෙ. සමහරවිට මුට්ටිය හිල් වෙලා වෙන්න බැරිද?" මීෂ්කා කිවුවා. අපි මුට්ටිය හැම පැත්තම හරව හරවා බැලුවත් හිලක සලකුණක්වත් හොයාගන්ට බැරිවුණා.
"මං හිතන්නේ වාෂ්ප වෙලා වෙන්න ඕනෙ, අපි තව වතුර දමන්න ඕනෑ" එයා කිවුවා.
ඊට පස්සෙ මීෂ්කා මුට්ටියේ තිබුණු ඕට් ඇට වලින් කොටසක් පිඟානකට අයින් කළා. වතුර දමන්න ඕනෑ තරමට ඉඩ ගන්න එයාට ඕට් ඇට සෑහෙන තරමක් අයින් කරන්න සිද්ද වුණා. ඊට පස්සෙ අපි ආපහු මුට්ටිය උඳුන උඩින් ඉදෙන්න තැබුවා. ඔන්න ඒක ඉදිලා ඉදිලා ආයෙත් මුට්ටියේ හතර වටින් ඉහිරෙන්න පටන් ගත්තා.
"ඒයි, මේකට මක් වෙලාද? ඒක මුට්ටියෙන් එළියටම එන්නේ මොකද?" මීෂ්කා කෑගැහුවා. ඊට පස්සෙ තවත් ඕට් ඇට ටිකක් පිඟානකට අයින් කළ මීෂ්කා තව වතුර ටිකක් දැම්මා.
"අර බලන්න, ඔයා හිතුවෙ ඕනෑවටත් වඩා වතුර ඒකෙ තියෙනව කියලා නේ" මීෂ්කා කිවුවා. කැඳ මුට්ටියේ ඉදි ඉදී තිබුණා. ඔගොල්ලන්නට හිතාගන්න පුළුවන්ද, ඔන්න ආයේ ටික වෙලාවකින් මුට්ටියේ පියන තල්ලු කරගෙන ඕට් ඇට එළියට පනින්ට පටන් ගත්තා!
"ඔයා ඔනෑවටත් වඩා ඕට් ඇට දාල ද කොහෙද මේකට. ඒක තමයි හේතුව. ඒවා ඉදෙද්දි ලොකු වෙන නිසා මුට්ටියෙ ඉඩ මදි වෙනවා." මං කිවුවා.
"ඔවු, එහෙම වෙන්න පුළුවං. ඒක ඔයාගෙ වැරැද්ද. ඔයා කිවුවා ඔයාට හුඟාක් බඩගිනි නිසා හුඟක් උයන්න කියල. මතකද?"
"ඉතිං මං කොහොමද දන්නේ කොච්චරක් දාන්න ඕනෑද කියල. ඔයානේ හරියටම දන්නේ උයන්නෙ කොහොමද කියල."
"ඔවු. මං දන්නව තමයි. ඔයා මැද්දට පැන්නෙ නැත්තං මං මේක උයලත් ඉවරයි"
"හරි. එහෙනං ඔයා ඕනෑ විදියකට උයාගන්න. මං මොකුත් කියන්නේ නෑ ඔන්න."
මට කොයි තරම් තරහ ගියාද කිවුවොත් මං සද්ද නැතුවම පැත්තකට වෙලා හිටියා. මීෂ්කා තනියෙන් කැඳ ඉව්වා. ඕට් ඇට පිම්බිලා කැඳ උතුර උතුර එලියට ඒ හැම වෙලාවකම එයා කළේ හැන්දෙන් ඒවා ටික ටික පිඟන් වලට අයින් කරන එකයි තව තව වතුර දමන එකයි.
අන්තිමේදි මට ඉවසගෙන ඉන්න බැරි වුණා.
"ඔයා මේක හරියට කරන්න දන්නේ නෑ මීෂ්කා. හෙට උදේ වෙනකල් ම ඔයා කැඳ උයයි මෙහෙම ගියොත්..."
"හෙහ්.. ලොකු ලොකු හෝටල් වල මෙහෙම තමයි කැඳ උයන්නේ. ඇයි දන්නෙ නැද්ද. ඒවයේ රෑට කෑම හදලා තමයි උදේට දෙන්නෙ."
"ඒ හෝටල් වලනේ. ඒගොල්ලන්නට හදිසියෙක් කෑම උයන්න ඕනෑ වෙන්නෙ නෑ. මොකද ඒගොල්ලන්ට ඕනෑ තරම් කෑම වර්ග තියෙන හින්ද."
"අපිටත් කිසිම හදිස්සියක් නෑනේ ඉතින්"
"අපිට හදිසියක් නෑ? මං බඩගින්නෙ මැරෙන්නයි යන්නේ. දැන් අපි නිදා ගන්න යන වෙලාව. බලන්න කොයිතරම් රෑ වෙලාද කියලා."
"අයියෝ, ඔයාට ඕනෑ තරම් නිදාගන්න තව වෙලා තියෙනවා. මුට්ටියට තව වතුර වීදුරුවක් දාන අතරෙ මීෂ්කා කිවුවා.
ඔන්න එක පාරටම මට තේරුණා මීෂ්කා කරන වැඩේ වැරැද්ද මොකක්ද කියන එක.
"ඔහොම දිගටම් සැරින් සැරේ සීතල වතුර දමනකොට ඒක ඉදෙන්නේ නෑ මීෂ්කා."
"ඔයා හිතන්නේ වතුර නැතුව කැඳ උයන්න පුළුවන් කියලද?"
"නෑ. මං කියන්නෙ, මුට්ටියෙ ඕනවටත් වඩා ඕට් ඇට තියෙනවා තව."
ඉතිං මං මුට්ටියෙන් ඕට් ඇට බාගයක් අයින් කළා. ඊට පස්සෙ මීෂ්කට කිවුවා වතුර දාන්න කියල.
මීෂ්කා ජෝගුව අරගෙන බාල්දිය ලඟට ගියා.
"දෙයියනේ, වතුර ඉවරයි නේ!"
"දැන් අපි මොකද කරන්නේ. තිත්ත කළුවරයි එළියේ. ළිඳ තියෙන තැන හොයාගන්න අපිට බැරිවෙයි."
"බය වෙන්නෙපා, මං මිනිත්තුවෙන් අරං එන්නම් වතුර."
ගිණි කූරක් පත්තු කරගත්ත මීෂ්කා බාල්දියට ලණුවකුත් ගැට ගහගෙන ළිඳ ළඟට ගියා. ඔන්න ටික වෙලාවකින් එයා ආපහු ආවා.
"කෝ වතුර?" මං ඇහුවා.
"වතුර? ළීඳේ!"
"මෝඩයෙක් වෙන්නෙප මීෂ්කා. කෝ බාල්දිය??"
"බාල්දිය? ඒකත් ළීඳේ!"
"ළිඳේ?"
"හ්ම්"
"ඒ කියන්නේ ළිඳට වැට්ටුවද?"
"ඔව්"
"ඔයා නම් හරිම මෝඩයෙක් තමයි. මෙහෙම ගියොත් අපි බඩගින්නෙම මැරෙයි. දැං කොහොමද අපි වතුර ගන්නේ"
"අපි කේතලේ අරන් යමු"
මං කේතලේ ගත්තා. "ලණුව දෙනවා මෙහාට"
"මං ලඟ නෑ"
"එහෙනම් කොහෙද ඒක"
"එතන"
"එතන? කොතනද?"
"ලිඳේ"
"ඒ කියන්නේ ලණුවයි බාල්දියයි දෙකම ලිඳේ"
"හ්ම්.. ඔව්..."
තවත් ලණු පොටක් හැමතැනම හෙව්වත් ලණු කෑල්ලක් වත් අපට ලැබුණෙ නෑ.
"එහා ගෙදරින් ඉල්ලං එන්නම්..." මීෂ්කා කිව්වා.
"පිස්සු හැදිලද. වෙලාව බලනව හොඳට. දැන් හැමෝම නින්දට ගිහින්"
මට මැරෙන්න තරම් තිබහක් එක්වරම ඇති වුනා.
"හැම වෙලාවකම ඔහොම තමා. වතුර නැති වෙලාවටමයි ඔයාට තිබහ එන්නෙත්. කාන්තාරෙ යන මිනිස්සුන්ට නිතරම තිබහ දැනෙන්නෙ අන්න ඒ හන්දා". ඔන්න මීෂ්කා කියවන්ට පටන්ගත්තා.
"කාන්තාර ගැන දැන් ඇති වැඩේ මොකද්ද? පුළුවං නම් ලණු කෑල්ලක් හොයන් එන්න..."
"කොහෙන් හොයන්නද? මං හැමතැනකම බැලුවා නෙ. බ්ලී පිත්තට ගැට ගහල තියෙන තංගුස් පොට කොහොම වෙයිද? "
"හයිය ඇති වෙයිද?"
"මං හිතන්නෙ!"
"හයිය මදිනම්?"
"හයිය මදිනං කැඩෙයි ඉතිං..."
බිලී පිත්තට අමුණා තිබූ තංගුස් පොට ලිහා ගත් අපි ඒක කේතලයට ගැට ගහගෙන ළිඳ පහළට ඇවිදගෙන ගියා.
ඒක හරියටම වයලීනක තතක් වගේ තදට ඇදිලා තිබුණා.
"ඔන්න බලන්න, ඒක කැඩෙන්නයි යන්නෙ..." මං කිව්වා.
"ටිකක් පරිස්සමෙන් ඉස්සුවොත් කැඩෙන එකක් නෑ..." මීෂ්කා උත්තර දුන්නා.
මට එය ඉහළට ඔසවන්නට හැකි තරම් පරෙස්සමෙන් එසෙව්වත් කේතලය වතුරට වැටී නොපෙනී ගියා.
"ඔවු. කැඩුණා තමයි. අපි වතුර ගන්නෙ කොහොමද දැන්"
"සමොවාරය ගෙනාවොත්..." මීෂ්කා යෝජනා කළා.
"හපොයි, ඕනෙ නෑ, සමෝවාරයත් ළිඳට දාන්න තමයි වෙන්නෙ. ලණු කෑල්ලක් වත් නෑ නෙ."
"හරි එහෙම නැත්තං මුට්ටිය ගනිමු."
"අපිට වීසි කරන්න තරම් මුට්ටි නෑ"
'එහෙනං තඹලේරුව ගෙනෙමු'
'ඔයාට ඕනේ රෑ එළිවෙනකල්ම මෙතන ඉඳන් වතුර පුරව පුරව ඉන්නද මීෂ්කා? '
'එහෙනං අපි මොනාද කරන්නේ දැං. කැඳ උයන්නත් ඕනේ...'
'ඒ හැමෙකටම වඩා මට මැරෙන්න තරම් තිබහයි. '
'හරි. අපි ඇලුමිනියම් කෝප්පය ගනිමු. ඒක තඹලේරුවට වඩා කොහොමත් ටිකක් ලොකුනෙ..'
අපි ආපහු ගෙදර ගියා. කෝප්පය තංගුස් පොටෙන් ගැට ගහගෙන ආයෙත් ළිඳට ආවා. බඩ පැලෙනකල් අපි වතුර බිව්වට පස්සෙ මීෂ්කා මෙහෙම කිවුවා.
'ඕක තමයි කොහෙ වෙන්නෙත්. අපිට හොඳහැටි තිබහ වුණාම අපි හිතන්නේ අපිට මූද වුණත් බීලා ඉවරකරන්ට පුළුවන් කියලා. ඔන්න බොන්න පටන් ගත්තට පස්සෙ එක වතුර කෝප්පයක් වත් බීලා ඉවර කරන්ට බෑ. ඒක එහෙම වෙන්නේ මිනිස්සු කොහොමත් සොබාවිකවකම කෑදර හන්දා'
'ඔය කතාව දැං නවත්තලා අර මුට්ටිය මෙහාට ගෙනාවොත් හොඳයි..' මං මීෂ්කාට කිවුවා. 'අපිට එක සැරේම මුට්ටිය පුරවගන්න පුළුවන්, නැත්තං ඉතින් දහ දොළොස් වතාවක් වත් උඩටයි පහළටයි යන්නයි වෙන්නෙ...'
මුට්ටිය අරන් ආපු මීෂ්කා ඒක ලිං ගැට්ට උඩ තැබුවා. මගේ වැලමිට වැදිලා ඒක ළිඳට නොවැටී බේරුණේ අනූනවයෙන්.
"මෝඩයා! මුට්ටිය ගෙනල්ලා හරියටම මගේ වැලමිට අස්සෙන් තිබ්බේ මොන එහෙකටද? පුළුවන් තරම් මෙතනින් ඈතට වෙලා හිටියොත් හොඳයි. නැත්තං මේකත් ඔයා ළිඳට අතෑරලා තමයි නවතින්නෙ."
මීෂ්කා මුට්ටියත් තියාගෙන ඈතට වෙලා හිටියා. මං මුට්ටියට වතුර පිරෙවුවා. ඊට පස්සේ අපි ගෙදර ගියා.
අපි ගෙදර ගිහින් ආයෙත් කැඳ උයන්න පටන් ගත්තා. ඒ වෙනකොටත් කැඳ එක හොඳටම නිවිලා සීතල වෙලයි තිබුණේ. ආයෙත් වතුර දාල අපි කැඳ මූට්ටිය උඳුන උඩිත් තැබුවා. ඔන්න සෑහෙන වෙලාවකට පස්සේ කැඳ හොඳහැටි ඉදිලා උකුවෙලා "ප්ලොප්... ප්ලොප්.. ප්ලොප්" කියලා උතුරන්ට පටන් ගත්තා.
"දැන් හරි ඔන්න, තව ටික වෙලාවකින් රසම රසම කැඳ කෝප්පෙක රහ බලන්ට පුළුවනි." මීෂ්කා කිවුවා.
මං හැන්දට ටිකක් අරන් රස බැලුවා.
ඒකෙන් ආවේ මහ සවුත්තු රසක්! ඒකේ තිබුණේ පිච්චුණු කර රහක්. ඒ විතරක් නෙමෙයි, අපිට ලුණු දමන්නටත් අමතක වෙලා තිබුණා. ඒක රස බලපු මීෂ්කත් කැඳ ටික කටින් එළියට වීසිකලා.
"හපොයි, මේක කනවට වඩා හොඳයි බඩගින්නෙ මැරෙන එක." මීෂ්කා කිවුවා.
"මේක කෑවොත් නම් එහෙම කොහොමත් මැරෙනවා තමයි." මං කිවුවා.
"දැන් අපි මොකද කරන්නේ?"
"මං දන්නෙ නෑ."
"අනේ මෝඩයෝ! අපිට මාළු ටික එහෙම පිටින්ම අමතක වුණා නේ"
"මේ මහ රෑ මාළු උය උයා කරදර වෙන්න බෑ. දැන් එළිවෙන්නත් ළඟයි."
"අපි මාළු තම්බන්නෙ නෑ. මාලු බදිමු. ඔන්න බලන්න ඒක මිනිත්තුවෙන් ඉවර කරන්න පුළුවන් වැඩක්." මීෂ්කා කිවුවා.
"හරි, හැබැයි අර කැඳ හැදුවා වගේ සෑහෙන්න වෙලා යන වැඩක් නම් එහෙම මං එන්නේ නෑ ඔන්න."
"ඔන්න බලන්නකො, විනාඩි පහෙන් කෑම ලෑස්තියි" මීෂ්කා උත්තර දුන්නා.
මාළු සුද්ද කරලා මීෂ්කා ඒවා බදින්න තාච්චියට දැම්මා. තාච්චිය කොයිතරම් රත්වෙලා තිබ්බාද කිවුවොත් දාපු සැනින් මාලු ඔක්කොම අඩිය ඇල්ලුවා. මීෂ්කා ඒවා ගලවාගන්ට ගිහින් මහා යුද්ධයක් කළා.
"මොන මෝඩයාද බටර් නැතුව මාළු බදින්නේ?" මං කෑගැහුවා මීෂ්කට.
එළවලු තෙල් බෝතලයක් ගත්ත මීෂ්කා ඒක තාච්චියට වත් කළා. වත්කරලා ඒක ඉක්මනින් බැදෙන්න කියලා ගින්දර වැඩියෙන් දැල්වෙන උඳුන උඩිත් තැබුවා. හොඳටෝම රත් වෙච්ච තෙල් පුපුරන්නට පටන් ගත්තා. ඒ තෙල් ඉහිරිලා ඒකට ගින්දර ඇවිලුණා. මීෂ්කා තාච්චිය උඳුනෙන් බෑවා. වතුර දමලා නිවන්නට බැලුවත් වතුර බිංදුවක් වත් ගේ හරියේ තිබුණේ නෑ. අන්තිමේදි ඔක්කොම පිච්චිලා ඉවර වුනා. කාමරෙම දුමෙන් පිරිලා තිබුණා. ඉතුරු වෙලා තිබුණු මාළු ඔක්කොම ගල් අඟුරු වගෙයි හරියටම.
"හ්ම්.. දැන් අපි බදින්නෙ මොනවද?" මීෂ්ක ඇහුවා.
"මොන බැදිල්ලක් වත් නෑ. උයනවා කොහොම වෙතත් ඔයා හදන්නේ මේ ගෙට ගිනි තියන්නයි මීෂ්කා. ඔයා මේ එකදවසට ඇති වෙන්න කෑම හදලයි තියෙන්නෙ දැන්!"
"ඒත් අපි කන්නේ මොනවද?"
අපි අමුවෙන් එක එක දේවල් කෑවා. ඒවායෙ කිසිම රහක් තිබුණේ නෑ. ඉස්සෙල්ලම කෑවේ අමුවෙන් ලූණු ගෙඩියක්. ඒක මහ තිත්තම තිත්ත රහයි! ඊලඟට එළවලු තෙල්. ඒකෙන් අපි ලෙඩ වුණා වගෙයි හරියටම කිවුවොත්. අන්තිමේදි හම්බ වුණේ ජෑම් බෝතලේ. ඒක හිස් කරලා අපි නිදා ගන්න ගියා. ඒ වෙනකොටත් එළිවෙන්න හුඟක් ළං වෙලයි තිබුණේ.
උදේ ඇහැරෙන කොට අපි දෙන්නා හිටියේ බඩගිනිකාර වෘකයෝ දෙන්නෙක් වගෙයි. මීෂ්කාට ඕනෑ වුණේ ආයෙමත් කැඳ හදන්න. එයා කැඳ හදන්න ලෑස්ති වෙද්දිම මං කෑ ගැහුවා.
"ඔයාට ලැජ්ජා නැද්ද මීෂ්කා? මං යනවා නතාෂා නැන්දගේ ගෙදරට, ගිහින් එයාට කියලා කැඳ හදාගෙන බොනවා..." මං කිවුවා.
අපි නතාෂා නැන්දගේ ගෙදර ගියා. ගිහින් වෙච්චි හැමදේම එයාට කිවුවා. එයා අපිට කැඳ හදලා දෙන්න එකඟ වුණා හැබැයි අපි එයාගේ වත්තේ වල් ගලවලා දෙනවා කියන පොරොන්දුව පිට. එයාට අපි පවු කියලා හිතෙන්න ඇති. එයා අපිට කැඳ හදන අතරේ කිරිත් ගෝවත් දැමූ රස කෑමක් අපිට ලැබුණා. අපි නවත්තන්නේ නැතුව කාගෙන කාගෙන ගියා එක හුස්මට. නතාෂා නැන්දගේ පුංචි පුතා වොව්කා ඇස් උඩ තියාගෙන අපි කන හැටි බලන් හිටියා.
අන්තිමේදි අපිට කාලා කාලා හොඳටෝම ඇති වුණා. නතාෂා නැන්දා අපිට ලණුවකුත්, කොක්කකුත් දුන්නා. ඒක ළිඳට දමලා කේතලෙත් බාල්දියත් ගොඩ ගත්තා.ඒවා පෙනුනේ හරියටම බොහෝ කාලෙකට පස්සේ ළිඳේ තිබිලා ඒවා ගොඩ ගත්තා වගෙයි. හොඳ වෙලාවට මොකවත් නැතිවෙලා තිබුණේ නෑ. ඊටපස්සේ මමයි, මීෂ්කයි පුංචි වොව්කයි එකතු වෙලා නතාෂා නැන්දගේ වත්තේ වල් ගලවලා පිරිසිදු කළා.
"හපොයි, මේ වල් ගලවන එකත් මහ වැඩක්ද? ඕන කෙනෙකුට කරන්න පුළුවන් නේ. හරිම ලේසියි. කොහොම වුණත් කැඳ උයන එකට වඩා හරිම ලේසි වැඩක් මේක." මීෂ්කා කිවුවා.
නිකොලායි නෝසව්
පරිවර්තනය - ප්‍රශංසනී පරණවිතානමේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
