එක්තරා කැලෑවක බොහොම විශාල ගහක් තිබුණා. අහල පහල ගමක හිටපු පුංචි දරුවෙක් මේ ගහ එක්ක මිතුරු වෙලා හිටියා. ගහ ළමයාට බොහොම ආදරෙයි. දරුවාත් ගහට ආදරෙයි. දරුවා හැමදාම ගහ ළඟට එනවා. ඇවිත් ගහේ කොළවලින් ඔටුන්නක් හදාගෙන කැලේ රජ්ජුරුවෝ වෙලා සෙල්ලම් කරනවා. සමහරවෙලාවට ගහ මුදුනට නගිනවා. ගහේ අතුවල එල්ලී පැද්දෙමින් විනෝද වෙනවා. මහන්සි වුනාම ගහ පාමුල හෙවණට වෙලා නිදා ගන්නවා. මේ විදිහට දෙන්නා බොහොම මිතුරුකමින් ආදරෙන් කාලය ගත කළා.
ඒත් කාලයක් යනකොට උස් මහත් වුණ දරුවා ගස ළඟට යෑම එන්න එන්න ම අඩු කළා. ඒ නිසා ගහ හිටියෙ ගොඩක් දුකෙන්. දවසක් දරුවා නැවතත් ගහ ළඟට ආවා. ගහ ඔහුට කතා කළා....
"එන්න ළමයා.. ඇවිත් මගේ අතු ඉති එක්ක සෙල්ලම් කරන්න.. මගේ පළතුරු කන්න.. පොඞ්ඩක් මගේ සෙවණේ ඉඳන් ගිමන් නිවාගෙන සතුටු වෙන්න...."
"මම දැන් ලොකු ළමයෙක්.. ඒ නිසා ගස් උඩ නගින්න බැහැ.. මට ඕනෑ සල්ලි වලින් සෙල්ලම් බඩු අරන් විනෝද වෙන්නයි.. ඔයාට පුළුවන්ද මට සල්ලි ටිකක් දෙන්න.." දරුවා ගහෙන් ඇහුවා.
"මං ගාව සල්ලි නම් නැහැ.. ඒත් ඔයාට පුළුවන් නගරයට මගේ පළතුරු ගෙනිහින් විකුණන්න.. ඒවයෙන් ලැබෙන මුදලින් ඔයාට සතුටු වෙන්න පුළුවන්.." ගහ උත්තර දුන්නා.
පළතුරු කඩා එකතු කරගත් ළමයා ආයෙමත් යන්න ගියා. සෑහෙන කාලයක් යනකල් ම ගහට ආයෙමත් දරුවා දකින්නට ලැබුණෙ නෑ. ඒ නිසා ගහ හිටියෙ බොහොම කණගාටුවෙන්.
ඊට කාලෙකට පස්සෙ දරුවා නැවතත් ගහ ළඟට ආවා. ගහ සන්තෝසෙන් ඉපිලෙමින් ඔහුට කතා කළා.
"එන්න දරුවා.. ඇවිත් මගේ අතු ඉති එක්ක සෙල්ලම් කරල ටිකක් විනෝද වෙන්න.. මගේ පළතුරු කඩාගෙන කන්න.. මගේ සෙවණේ වාඩිවෙලා ගිමන් නිවා ගන්න.."
"මම දැන් ගස් නගින්න ලොකු වැඩියි.." දරුවා ගහට කීවා.. "මට ඕනෑ අව්වෙන් වැස්සෙන් බේරිල ඉන්න ගෙයක්.. දරුවො හදාගෙන ලස්සන පවුල් ජීවිතයක් ගතකරන්න ඕනෙ මට.. නමුත් ඔක්කොටම කලින් ගෙයක් හදාගන්නඕනෙ.. ඔයාට පුළුවන්ද මට ගෙයක් දෙන්න..?"
"මං ගාව ගෙයක් නෑ.." ගස උත්තර දුන්නා. "කැලෑවයි මගේ ගෙදර.. ඒත් ඔයාට පුළුවන් මගේ අතු ඉති ප‍්‍රයෝජනයට අරන් ගෙයක් හදාගන්න.. ඊට පස්සෙ හැමදාම සන්තෝසෙන් ඉන්න.."
ගහේ අතු ඉති කපා ගත් දරුවා ආපහු යන්න ගියා. ගහ සතුටින් හිටියා.
නැවතත් සෑහෙන කාලයක් යනතුරු ගහට ඔහුව දකින්න ලැබුණෙ නෑ. ඒ නිසා ගහ කාලය ගත කළේ ගොඩක් දුකෙන්. ඊට කාලාන්තරයකට පස්සෙ දරුවා ආයෙමත් ගහ ළඟට ආවා. ඔහුව දුටු ගහ කොයිතරම් සතුටට පත්වුණාද කියනව නම්, ගහට කතා කරගන්නට පවා බැරි වුණා..
"එන්න ළමයා.. ඇවිත් සෙල්ලම් කරන්න.." ඉහ වහා ගිය සතුට දරාගෙන ගහ ළමයාට කතා කළා.
"මම දැන් ගොඩක් වයසයි.. සෙල්ලම් කරන්න තරම් මට හිතක් නෑ.." ඔහු ගසට කීවා. "මට මෙහෙන් දුර ඈතට යන්න බෝට්ටුවක් ඕනේ.. ඔයාට පුළුවන්ද මට බෝට්ටුවක් දෙන්න.... ?"
"මගේ කඳ කපාගෙන එයින් බෝට්ටුවක් හදාගන්න ළමයා.. ඒ බෝට්ටුවෙන් ඔයාට පුළුවන් දුර ඈතට ගිහින් සතුටින් ජීවත් වෙන්න.." ගහ උත්තර දුන්නා.
ගහේ කඳ කපා ඉන් බෝට්ටුවක් සාදාගත් ඔහු දුර ඈතට යන්නට ගියා. ගහට දුකක් දැණුනත් එය හංගගෙන සතුටින් කල් ගෙව්වා.
ඉන් සෑහෙන කාලයකට පස්සෙ දරුවා නැවතත් ගස අද්දරට ආවා.
"මට සමාවෙන්න ළමයා.. මා ළඟ දැන් දෙන්න කිසිම දෙයක් ඉතුරු වෙලා නෑ.. අඩුම තරමින් එකම එක පළතුරක්වත්.."
"පළතුරු හපන්න මගේ දත් දැන් ශක්තිමත් නෑ.." ඔහු පිළිතුරු දුන්නා.
"මගේ අතු ඉතිත් සියල්ලම නැතිවෙලා. ඒ නිසා ඒවයේ එල්ලෙමින් පැද්දෙමින් ඔයාට හිතේ හැටියට සෙල්ලම් කරන්න විදිහකුත් නෑ.."
"මම දැන් ගොඩක් වයසට ගිහින්.. ඒ නිසා අතු ඉති වල එල්ලෙන්න පැද්දෙන්න බෑ.." ඔහු කීවා.
"මගේ කඳවත් ඉතුරු වෙලා නෑ.. ඒ නිසා ගහ උඩට ටිකක් වත් නගින්නත් ඔයාට පුළුවන්කමක් නෑ.."
"ගස් නගින්න තරම් හැකියාවක් මට දැන් නැහැ.. මට ගොඩක් මහන්සියි.."
"අදත් මට මොනව හරි දෙයක් ඔය ළමයට දෙන්න තිබ්බ නම්.. මට සමාවෙන්න දරුවා.. මගේ ගස් කොටය ඇරෙන්න වෙන කිසිම දෙයක් මං ගාව දැන්ඉතුරු වී නැහැ.."
මෙම කතන්දරය ඇසුරෙන් ෂෙල් සිල්වස්ටයින් ලියන ලද
බොබී බෙයාර් විසින් ගයන ගීතය.
"මට කිසිම දෙයක් ඕනෙ නෑ. කොහේ හරි නිස්කලංක තැනක ඉඳගෙන ගිමන් නිවාගන්න තිබ්බොත් විතරක් හොඳටෝ ම ඇති.." ඔහු කීවා.
තමාට හැකි තරමින් ගස් කොටය කෙළින් කරගත් ගස ඔහුට කතා කළා.
"එන්න ළමයා.. පරණ වුණ මගේ ගස් කොටය උඩින් ඇවිත් වාඩි වෙලා ගිමන් නිවා ගන්න...." ගස ඔහුට හැමදාම කළා වගේ ම වගේ ආදරයෙන් කතා කළා.
-The Giving Tree [1964]
පසු සටහනක්
The Giving Tree, ෂෙල් සිල්වස්ටයින් විසින් ලියා සිත්තමට නැගූ ලෝ පුරා දරුවන් සහ වැඩිහිටියන් අතර ඉමහත් ප්‍රතිචාරයට බඳුන් වූ අපූරු ළමා කතන්දරයක්. 1964 දී මේ කෘතිය මුල් වරට පළ වූ තැන් පටන්, එය භාෂා 30කට පමණ පරිවර්තනය වී ඇති අතර එය බොහෝ සහෘදයන් අතර ඉමක් නැති සංවාද අවුලවන්නට හේතු පාදක වූවා. මෙම වියමනෙන් ලබා දෙන්නට උත්සාහ ගන්නා නිවැරදිම පණිවුඩය කුමක්ද යන්න තේරුම් ගැනීමට වෑයම් කිරීමෙන් මෙබඳු බොහෝ සංවාද පැන නැගුනා. සමහරු නගන පැනය නම් ඒ සා විසල් පරිත්‍යාගයක් කරන සිය හිත මිතුරු ගස ගැන දරුවා දක්වන ආත්මාර්ථකාමී ආකල්පය ළමා කතන්දරයකට සුදුසු ද යන්නයි.
කෙසේ නමුත්, කතන්දරය ගැන හොඳම අරුත් දැක්වීම නම් එය දෙමාපියන් තුළ දරුවන් කෙරෙහි ඇති පෙරළා කිසිවක් බලාපොරොත්තු නොවෙන අප්‍රමාණ ආදරය සංකේතාත්මකව දැක්වීමක් බවයි. එක්තරා අන්දමකට ඒක පාර්ශ්වික වූ මේ පුදුම ආදර අන්දරය තුළ, ගස සතුටු වන්නේ දරුවා සතුටු වනු දැකීමෙන්. ගස දුක් වන්නේ තමා සතුව දරුවාට දීමට කිසිදු දෙයක් නැති බව වටහා ගත් විටයි.
ෂෙල් සිල්වස්ටයින්
පරිවර්තනය - මුතු පබාමේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
