දවසක්දා අම්මා ප්ලම් ගෙඩි කීපයක් ගෙනාවා. දවල් බතෙන් පස්සෙ ළමයින්ට ප්ලම් ගෙඩි බෙදා දීමටයි අම්මා ලෑස්ති වුණේ. වාන්යා කිසිම දවසක ප්ලම් ගෙඩි කාලා නැහැ. ඔහු ප්ලම් ගෙඩි අරගෙන ඒවා සිඹින්ට පටන් ගත්තා. ප්ලම් ගෙඩි වල පුසුඹ බලන්ට ඔහු බොහොම සතුටු වුණා. ඒවායේ රස බලන්ට ඔහු බොහොම ආශා කළා. හැම තිස්සෙම ප්ලම් ගෙඩි ළඟින් ඔහු එහා මෙහා ගියා. කෑම කාමරෑයි කිසිවෙක් හිටියෙ නැති වෙලාවකදී, වාන්යා හොරෙන්ම ප්ලම් ගෙඩියක් අරගෙන කටේ දමා ගෙන කෑවා. දවල් කෑමට ඉස්සෙල්ලා ප්ලම් ගෙඩියක් අඩු වෙලා තියෙන හැටි අම්මා දැක්කා.අම්මා මේ ගැන තාත්තාට කීවා.
දවල් කෑමට වාඩි වෙලා තාත්තා ළමයින්ට කතා කරලා මෙහෙම කිව්වා. "ළමයිනේ ප්ලම් ගෙඩියක් කෑවෙ කවුද?" "අපි කෑවේ නැහැ." කියලා ළමයි හැමදෙනාම පිළිතුරු දුන්නා.
"මම කෑවේ නැහැ" කියලා වාන්යා කියන කොට ඔහුගේ මුහුණ ජම්බු ගෙඩියක් වගේ රතු වුණා.
"නුඹලා කෑවේ නැතිනම් බොහොම හොඳා. නමුත් කාරණය එය නොවෙයි. ප්ලම් ගෙඩි ඇතුලෙ ඇට තියෙනවා. ඒවා කන හැටි නොදන්න ළමයි ඇට ගිලිනවා. බැරිවෙලාවත් ඇටයක් ගිලුණොත් පහුවදාට ඒ ළමයා මැරිලා යාවි. මම බයවෙන්නෙ ඔය හන්දා" කියලා තාත්තා ළමයින්ට කීවා.
වාන්යාගේ මුහුණ සුදුමැලි වුණා. "නෑ, මම ප්ලම් ඇටය ජනේලයෙන් එළියට වීසි කළා" වාන්යා තාත්තාට කිවුවා.
එතකොට හැමදෙනාම හිනා වුණා. වාන්යා විතරක් ඇඬුවා.
[උපුටනය- ලියෝ තෝල්ස්තෝයි ළමා කතා| ප්‍රකාශනය -ප්‍රෝග්‍රසිව් පබිලිෂින් හවුස්]
ලියෝ තෝල්ස්තෝයිමේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
|
