එකොමත් එක කාලෙක පුංචි මී පැටියෙක් හිටියා. එයා දවසක් ගමනක් යන්න පිටත් වුණා. මී පැංචාගේ ආච්චි අම්මා එයාට මගදි කන්න කියලා කැවුම් ටිකකුත් හදලා දුන්නා. ඊට පස්සෙ ආච්චි අම්මා දොරකඩට යනකම් මී පැංචත් එක්ක ගිහින් එයාගේ ගමනට ආශිර්වාද කළා.
මී පැංචා හිමිදිරි පාන්දර ගමනට පිටත් වෙලා ගියායින් පස්සෙ ආයිමත් ගෙදර ආවේ හොඳටෝම හැන්දෑ වෙලා.
"ආච්චි අම්මේ..." මී පැංචා කෑ ගහගෙන ගෙට ගොඩ වුණ ගමන් අත් දෙක ඔසවාගෙන මෙහෙම කිවුවා.
" මට තමයි මේ කැලේටම ඉන්න ශක්තිමත්ම, දක්ෂම, නිර්භීතම එක්කෙනා."
"පුතා කොහොමද එහෙම කියන්නෙ" ආච්ච් අම්මා ඇහැවුවා.
"ආච්චි අම්මේ මම ඇවිදලා..ඇවිදලා ගිහින් මුහුදක් ලඟ නතර වුණා. ඒක ගොඩාක් ලොකු මුහුදක්.ඒ මුහුදේ ගොඩාක් ඉහළට රැල්ල ගහනවා. ඒත් මම චුට්ටක්වත් බය වුණේ නැහැ. මං රැල්ලට උඩින් පැනලා පිහිනලා එගොඩ වුණා.
"හා..හා..මම දන්නවා ඔය කියන මුහුද" ආච්චි අම්මා යන්තමින් සිනා සී කිවුව.
" ඔය කියන මුහුද පිණි මුවෝ දුවපු අඩි පාරක්. ඒ අඩි පාරේ වතුර පිරුණාම පුතාට ඒක මුහුදක් වගේ පේන්න ඇති""
මී පැංචා ආයිමත් කතාව පටන් ගත්තා.
"ඉතිං ආච්චි අම්මේ.. මම තව ටික දුරක් ගියා. ඔහොම යනකොට යනකොට මහ ලොකු කන්දක් හමුවුනා. අයියෝ..ඒක නම් හරිම ලොකු කන්දක් ආච්චි අම්මේ. ඒ කන්ද උඩ තිබුණු ගස් වළාකුළු වල ගෑවෙන තරම් උසයි."
"පුතා ඔය කියන කන්ද ගැනත් මම හොඳට දන්නවා""
ආච්චි අම්මා සිනා සෙමින් කිව්වා.
"පුතා ඔය කියන කන්ද මඩ කඩිත්තක් ලඟ වැවිලා තියෙන තණ පඳුරක්.
මී පැංචා එයාගේ ඊලඟ හපන්කම ගැනත් කියාගෙන ගියා.
"ආච්චි අම්මේ...මං ඉතිං ඔහොම යනකොට වලසුන් දෙදෙනෙකුත් මුණ ගැහුණා. එක වලහෙක් සුදු පාටයි. අනෙකා දුඹුරු පාටයි. උන්දෙන්න නපුරු විදියට රංඩු කරගත්තා. මම උන්දෙන්නා මැදට පැනලා දෙන්නා දෙපැත්තට කරලා රංඩුව බේරුවා."
"වලස්සු දෙන්නෙක්. ඒ කවුද දන්නවාද පුතේ. එක්කෙනෙක් සුදු සමණලයෙක්. අනෙකා මී මැස්සෙක්."
එහෙම කියලා ආච්චි අම්මා මහ හයියෙන් හිනා වුනා.
"මයෙ පුතේ ඔයා හුඟක් පුංචි හන්දා වතුර පිරිච්ච අඩි පාර ඔයාට මුහුදක් වගේ විශාලයි. තණ පඳුර කන්දක් වගේ ලොකුයි. සමණලයයි මී මැස්සයි ඔයාට පෙනුණේ වලසුන් දෙන්නෙක් වගෙයි. හොඳයි කොහොම උනත් ඔයාගේ හැටියට ඔයා ඒ එකකින්වත් බය වුණේ නැති හන්දා ඔයා නිර්හීත ළමයෙක්. ඒ විතරක් නෙමෙයි මේ මුළු කැලේටම ඉන්න දක්ෂම ළමයා ඔයයි."
මේ බූන්දිය ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න | Share this Boondi on Facebook
මී පැංචා හිමිදිරි පාන්දර ගමනට පිටත් වෙලා ගියායින් පස්සෙ ආයිමත් ගෙදර ආවේ හොඳටෝම හැන්දෑ වෙලා.
"ආච්චි අම්මේ..." මී පැංචා කෑ ගහගෙන ගෙට ගොඩ වුණ ගමන් අත් දෙක ඔසවාගෙන මෙහෙම කිවුවා.
" මට තමයි මේ කැලේටම ඉන්න ශක්තිමත්ම, දක්ෂම, නිර්භීතම එක්කෙනා."
"පුතා කොහොමද එහෙම කියන්නෙ" ආච්ච් අම්මා ඇහැවුවා.
"ආච්චි අම්මේ මම ඇවිදලා..ඇවිදලා ගිහින් මුහුදක් ලඟ නතර වුණා. ඒක ගොඩාක් ලොකු මුහුදක්.ඒ මුහුදේ ගොඩාක් ඉහළට රැල්ල ගහනවා. ඒත් මම චුට්ටක්වත් බය වුණේ නැහැ. මං රැල්ලට උඩින් පැනලා පිහිනලා එගොඩ වුණා.
"හා..හා..මම දන්නවා ඔය කියන මුහුද" ආච්චි අම්මා යන්තමින් සිනා සී කිවුව.
" ඔය කියන මුහුද පිණි මුවෝ දුවපු අඩි පාරක්. ඒ අඩි පාරේ වතුර පිරුණාම පුතාට ඒක මුහුදක් වගේ පේන්න ඇති""
මී පැංචා ආයිමත් කතාව පටන් ගත්තා.
"ඉතිං ආච්චි අම්මේ.. මම තව ටික දුරක් ගියා. ඔහොම යනකොට යනකොට මහ ලොකු කන්දක් හමුවුනා. අයියෝ..ඒක නම් හරිම ලොකු කන්දක් ආච්චි අම්මේ. ඒ කන්ද උඩ තිබුණු ගස් වළාකුළු වල ගෑවෙන තරම් උසයි."
"පුතා ඔය කියන කන්ද ගැනත් මම හොඳට දන්නවා""
ආච්චි අම්මා සිනා සෙමින් කිව්වා.
"පුතා ඔය කියන කන්ද මඩ කඩිත්තක් ලඟ වැවිලා තියෙන තණ පඳුරක්.
මී පැංචා එයාගේ ඊලඟ හපන්කම ගැනත් කියාගෙන ගියා.
"ආච්චි අම්මේ...මං ඉතිං ඔහොම යනකොට වලසුන් දෙදෙනෙකුත් මුණ ගැහුණා. එක වලහෙක් සුදු පාටයි. අනෙකා දුඹුරු පාටයි. උන්දෙන්න නපුරු විදියට රංඩු කරගත්තා. මම උන්දෙන්නා මැදට පැනලා දෙන්නා දෙපැත්තට කරලා රංඩුව බේරුවා."
"වලස්සු දෙන්නෙක්. ඒ කවුද දන්නවාද පුතේ. එක්කෙනෙක් සුදු සමණලයෙක්. අනෙකා මී මැස්සෙක්."
එහෙම කියලා ආච්චි අම්මා මහ හයියෙන් හිනා වුනා.
"මයෙ පුතේ ඔයා හුඟක් පුංචි හන්දා වතුර පිරිච්ච අඩි පාර ඔයාට මුහුදක් වගේ විශාලයි. තණ පඳුර කන්දක් වගේ ලොකුයි. සමණලයයි මී මැස්සයි ඔයාට පෙනුණේ වලසුන් දෙන්නෙක් වගෙයි. හොඳයි කොහොම උනත් ඔයාගේ හැටියට ඔයා ඒ එකකින්වත් බය වුණේ නැති හන්දා ඔයා නිර්හීත ළමයෙක්. ඒ විතරක් නෙමෙයි මේ මුළු කැලේටම ඉන්න දක්ෂම ළමයා ඔයයි."
රුසියානු ජනකතාවක් ඇසුරිනි
